Ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και δημοσιογράφος. Κοσμοπολίτης, ευγενής με όλους, απίστευτα μορφωμένος και διορατικός, ο Χρυσοστομίδης ήταν για όσους τον γνώρισαν μια σπάνια περίπτωση δημοσιογράφου-διανοούμενου. Ανήκε σε μια Αριστερά που είχε αίσθηση μέτρου και ευθύνης απέναντι στη χώρα, χωρίς ποτέ να χάνει τη μαχητικότητα ή τις ευαισθησίες της. Ανέθρεψε δύο γενιές δημοσιογράφων στα γραφεία της «Αυγής» στην Αγίου Κωνσταντίνου με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Εδινε τα πάντα στους νεότερους, αλλά το έκανε με σεβασμό και με τρόπο που ενέπνεε. Επέστρεφε στους νεότερους τα χειρόγραφά τους με άπειρες κοκκινίλες που συνιστούσαν συντακτικές ή και ουσιαστικές παρατηρήσεις. Η τήρηση της δεοντολογίας ήταν πάντοτε μια βασική έγνοια στο μυαλό του. Λάτρευε το ρεπορτάζ και το κυνήγι της είδησης, χωρίς όμως ποτέ να μπλέκεται στην εσωστρεφή ρουτίνα της αθηναϊκής πολιτικής καθημερινότητας. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος συχνά τον καλούσε για συζητήσεις που κάλυπταν μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, από τη σύγχρονη Ιστορία έως τα τρέχοντα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Το μοτίβο της εθνικής συνεννόησης και της μετριοπάθειας διέκρινε πάντοτε τα γραπτά του. Ηταν, άλλωστε, φυσικό για κάποιον που συνδεόταν στενά με τον Λεωνίδα Κύρκο.
Η μοίρα το έφερε να πεθάνει λίγες ώρες μετά τον «διόσκουρό» του Βασίλη Κωνσταντινίδη, έναν άλλον πολύ αγαπητό βετεράνο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Ο Βασίλης είχε τον καημό που δεν ανέβηκε ιδιαίτερα πολύ στη δημοσιογραφία, ο Σοφιανός που δεν είχε ανέβει τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας. Φίλοι αγαπημένοι από την Αλεξάνδρεια ήταν φημισμένοι για τους καβγάδες τους. Καθισμένοι απέναντι, δίπλα στο παράθυρο, άρχιζαν συχνά έναν καβγά που κλιμακωνόταν έως ότου παρενέβαινε κάποιος τρίτος για να τους χωρίσει. Σε λίγη όμως ώρα ήταν οι δυο τους σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα μεταξύ τους.
Οσοι είχαμε την τύχη να τον έχουμε δάσκαλο στα πρώτα μας βήματα μάθαμε πολλά από τον Σοφιανό. Ηταν άνθρωπος γλυκός, αλλά με τσαγανό και πάνω απ’ όλα πολύ έντιμος. Οσοι συνεργασθήκαμε μαζί του νιώθουμε ότι ήμασταν τυχεροί που είχαμε δασκάλους σαν τον Σοφιανό. Ηταν από τους τελευταίους μιας ιστορικής γενιάς που πέρασε πολλά. Το στυλ του, η εμμονή στη συνεννόηση και η αίσθηση της ευθύνης που τον διακατείχε μοιάζουν εκτός εποχής σήμερα. Η έξωση του δημόσιου λόγου και η απέχθεια προς οιαδήποτε συνεννόηση τον ενοχλούσαν, άλλωστε, πολύ και ένιωθε πολύ ξένος μέσα σε αυτό το σκηνικό. Σε όλους όσοι τον αγάπησαν σαν φίλο και δάσκαλο θα λείψει πολύ.
