Η πολιτική παραζάλη των ημερών δεν εμποδίζει ορισμένους θαλερούς ταγούς μας, ταγμένους στη σωτηρία του τόπου και του έθνους γενικώς, να μηχανεύονται σχέδια για το μέλλον. Εις εξ αυτών ο αναπληρωτής υπουργός ΥΠΕΚΑ κ. Νικόλαος Ταγαράς, πρώην πρόεδρος της κοινότητος Χιλιομοδίου και πρώην νομάρχης Κορινθίας, ο οποίος κατέθεσε σχέδιο νόμου με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο: «Πράξεις εισφοράς σε γη και χρήμα». Να θυμίσω ότι κατά την ορκωμοσία του ο υπουργός κ. Μανιάτης είχε εκφράσει τη βεβαιότητά του πως «θα συμβάλει αποφασιστικά στην επίλυση προβλημάτων», βεβαιότητα η οποία αποδείχθηκε εκτός από βεβαιότητα και προφητική. Ο κ. Ταγαράς λοιπόν, διαπιστώνοντας πως σε έναν τόπο που αναπτύσσεται ραγδαία ορισμένες περιοχές, όπως η Πλάκα, παραμένουν αναιμικές και δεν εξαντλούν το δυναμικό της ηχορρύπανσης που διαθέτουν εν είδει υδρογονανθράκων -ή υδατανθράκων-, εντοπίζοντας δε το πρόβλημα στον κίνδυνο να κλείσουν πολλά από τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που λειτουργούν στην περιοχή, αποφάσισε να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό. Ως εκ τούτου τροποποίησε την παλιά νομοθεσία που όριζε, για την προστασία της ιστορικής περιοχής, πως όσα καταστήματα λειτουργούσαν πριν από το 1978, θα συνεχίσουν να λειτουργούν ώς την ημέρα που οι ιδιοκτήτες τους θα σταματήσουν διότι οι άδειές τους δεν θα επιτρέπεται να μεταβιβαστούν και ζητεί να επιτραπεί η μεταβίβαση των αδειών αυτών με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο τη νεοκλασική αρχιτεκτονική δεν θα την απολαμβάνουν μόνον οι ιδιοκτήτες των ακινήτων αλλά και οι θαμώνες των ζυθεστιατορίων. Ετσι θα διασφαλίζεται «η κοινωνική διάσταση του δικαιώματος επί της πολιτιστικής κληρονομιάς». Στη συνέντευξη Τύπου που παρεχώρησε, όταν ρωτήθηκε για την άποψη του Δήμου της Αθήνας για το θέμα, πληροφόρησε τους φιλοπερίεργους συντάκτες ότι το θέμα δεν συζητήθηκε με τον Δήμο της Αθήνας.
Οπως διαβάζω στην «Κ» (16/12/2014) στο ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου ο αντιπρόεδρος της οργάνωσης «Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού» πολεοδόμος κ. Γιάννης Μιχαήλ σε επιστολή του προς τον υπουργό ΥΠΕΚΑ σημειώνει: «Η επέμβαση στην Πλάκα, που ξεκίνησε το 1978, έσωσε την Πλάκα από τη μαζική εγκατάλειψη των κατοίκων της, λόγω της ανεξέλεγκτης διόγκωσης της ρύπανσης κάθε μορφής». Να σημειώσω πως λέξεις όπως «ρύπανση», «ηχορρύπανση» κ.τ.λ. είναι εύηχες και συμπεριφέρονται με όλη την ευγένεια της γλώσσας μας. Αν θέλουμε δε να αποδώσουμε την εικόνα θα πρέπει να μιλήσουμε για «νταβαντούρι». Αν θέλουμε πάλι να μιλήσουμε για την Αθήνα, για το κέντρο της που μόνον όταν και αν αποκατασταθεί η πρωτεύουσα θα γίνει και πάλι πόλη και όχι αυτό το απέραντο χωνευτήρι της κακοφωνίας, τότε οφείλουμε να μιλήσουμε για τους κατοίκους του. Η παρακμή του άρχισε όταν η αστυφιλία μετατράπηκε σε μίσος για το άστυ και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του οι οποίοι μετακόμισαν στα προάστια και η μόνη τους σχέση με το κέντρο έκτοτε είναι αυτή που διατηρούν οι γόνοι τους οι οποίοι, είτε το καίνε, είτε το ρυπαίνουν, είτε κάθονται στις καφετέριες. Να συμπληρώσω τέλος πως αυτό που εξοργίζει είναι ότι μετά από τόσα χρόνια δοκιμασίας που την είπαμε κρίση για να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας όσοι σκέφτονται την ανάκαμψη την σκέφτονται με τους ίδιους όρους που μας οδήγησαν στην πανωλεθρία: η Ελλάδα αξίζει κάτι περισσότερο από το να είναι μια απέραντη καφετέρια και συνοικίες όπως η Πλάκα και το Θησείο δίνουν το μέτρο της αξίας της. Και στο κάτω κάτω δεν μπορείς να ταυτίζεις ολόκληρη την ελληνική κοινωνία με τα συμφέροντα της ηχορρύπανσης. Η νομιμότητα μπορεί να μην ταυτίζεται με την ηθική, όμως η αισθητική επιβάλλει τη δική της ηθική. Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Πόσες όμως τέτοιες «λεπτομέρειες» χρειάζονται για να οργανωθεί το σημερινό χάος; Ερώτηση κρίσεως.