Η είδηση που διάβασα χθες το μεσημέρι στην ηλεκτρονική έκδοση της «Κ» (www.kathimerini.gr) είναι από εκείνες που δένουν κόμπο το στομάχι: «Τουλάχιστον δέκα οι νεκροί και δέκα οι τραυματίες… Δύο δράστες με κουκούλες άνοιξαν πυρ με καλάσνικοφ…». Τόπος; Το Παρίσι. Στόχος; Τα γραφεία μιας εφημερίδας. Την ώρα που δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές, ίσως ο αριθμός εκείνων που έχασαν τη ζωή τους να είναι ακόμα μεγαλύτερος. Πιθανολογήθηκε ότι «αφορμή» και αιτία για τη δολοφονική επίθεση ήταν μια γελοιογραφία του αρχηγού του «Ισλαμικού Κράτους» που ανήρτησε στο Twitter η συγκεκριμένη εφημερίδα. Αναζήτησα τον εν λόγω «λογαριασμό» της εφημερίδας στο Διαδίκτυο. Διαπίστωσα ότι αναρτήσεις ή/και σκίτσα που δημοσιεύθηκαν μπορούν να θεωρηθούν από χυδαία έως και προσβλητικά, τουλάχιστον για το θρησκευτικό «πιστεύω», όχι μόνο μουσουλμάνων. Ωστόσο, το πρόβλημα, εδώ, κάθε άλλο παρά θρησκευτικό είναι.
Το δολοφονικό χτύπημα χθες στη γαλλική πρωτεύουσα είναι αμιγώς τρομοκρατικό. Και ο πραγματικός στόχος δεν είναι κάποιοι «άθεοι», αλλά η ελευθερία της έκφρασης, η δημοσιογραφία. Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για ένα διαχρονικό, αιματοβαμμένο ζήτημα που δεν γνωρίζει σύνορα. Το χθεσινό τραγικό γεγονός ήρθε να επιβεβαιώσει το εύρος του προβλήματος σε όλες του τις διαστάσεις: Φανατισμός, μισαλλοδοξία, πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, εξόντωση της άλλης άποψης, βία, στραγγαλισμός της δημοσιογραφίας, καταδίκη σε αφανισμό των λειτουργών του Τύπου. Στους μαύρους καιρούς του απόλυτου αυταρχισμού, τα φαινόμενα αυτά γνωρίζουν την κορύφωσή τους. Σε όσους από τους υπόλοιπους καιρούς τα πράγματα –ειδικά στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα– δυσκολεύουν πολύ, τότε η εκδήλωσή τους προσλαμβάνει περισσότερο φραστικό χαρακτήρα. Είναι γνωστά τα συνθήματα που ακούγονται σε βάρος των δημοσιογράφων. Γνωστές και οι περιπτώσεις «απλών» προπηλακισμών. Γνωστή και η… μόδα, τώρα την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να εξαπολύεται η κατάρα «ψόφος» σε όσους φέρουν την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Τα τελευταία χρόνια, το ζούμε όλο αυτό και στην Ελλάδα.
Εχουν πια πολλαπλασιαστεί τα μηνύματα ότι ούτε έξω ούτε «εδώ» βαδίζουμε καλά. Δυνάμεις ακραίες, δίχως αρχές και αναστολές, έχουν απελευθερωθεί και τροφοδοτούν τον εφιάλτη. Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν η αφετηρία. Και αν δεν αφυπνιστούμε, η κατάληξη θα είναι κάτι που ουδείς θα ήθελε να βιώσει.
Δεν είναι η ζωή μας ένας παράδεισος. Αντιθέτως: Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που πιστοποιούν ότι κάποιες «γωνιές» του πλανήτη είναι πραγματική κόλαση. Δεν είναι οι κοινωνίες μας άγιες. Και ούτε φυσικά ο κόσμος της δημοσιογραφίας είναι γεμάτος αγγέλους. Δεν έχουμε, ωστόσο, άλλη επιλογή: Πρέπει όλοι μας –τώρα, πριν να είναι πολύ αργά!– να πάψουμε να είμαστε παθητικοί παρατηρητές και να δώσουμε με θετική δράση τέλος στον εφιάλτη: Να γίνει ο καθένας μας η αλλαγή που επιθυμεί να συμβεί στον κόσμο, όπως έχει πολύ σωστά ειπωθεί.
