Με ενδιαφέρον και ανάμεικτα συναισθήματα παρακολούθησα το προεκλογικό σποτ που κυκλοφόρησε η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Εξι νέοι (τρεις άντρες, τρεις γυναίκες) δίνουν συνέντευξη για μία θέση εργασίας σε έναν πιθανό εργοδότη τους. Ο καθένας εκπροσωπεί μια διαφορετική περίπτωση (έγκυος, γκέι, ξένη με άψογα ελληνικά, χίπστερ-εναλλακτικός κ.λπ.) και ο καθένας προσωποποιεί μια «δυσκολία» απέναντι στο «σύστημα», που παρουσιάζεται κυνικό απέναντι στην πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας.
Εχει πολλά ευρήματα το σποτάκι, που κορυφώνεται, εντυπωσιακά, με το «Nessun dorma», την πασίγνωστη άρια του Πουτσίνι από την όπερα «Turandot», που ο Λουτσιάνο Παβαρότι, κυρίως, «μετακύλισε» στην ποπ κουλτούρα ήδη από το 1990 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου στην Ιταλία. H άρια είναι το τραγούδι του πρίγκιπα Calaf στην απόμακρη πριγκίπισσα Τurandot, και καταλήγει ξεσπώντας «Vincerο!» (θα νικήσω). Ο πρίγκιπας το λέει για τον έρωτά του και απευθύνεται στο έρεβος της νύχτας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το λέει για τις βουλευτικές εκλογές του 2015. Το σποτ το βρήκα καλογυρισμένο, έξυπνο μέσα στην επικοινωνιακά εξ ορισμού χοντροκομμένη και μανιχαϊστική λογική του, όπως είναι κάθε κομματικό σποτ, τα πρόσωπα που επελέγησαν πειστικά, καθημερινά και συμπαθητικά. Υπάρχει δηλαδή το υπόστρωμα της ταύτισης, όπως υπάρχει και η στρατολόγηση μιας μουσικής, που όχι τυχαία, υπηρετεί τη συσπείρωση άτακτων και ανοργάνωτων συναισθημάτων σε ένα κανάλι με στόχευση. Αναπόφευκτα θυμάται κανείς τα «Κάρμινα Μπουράνα» του Καρλ Ορφ, που είχε χρησιμοποιήσει το ΠΑΣΟΚ, μόνο που στην περίπτωση του νέου σποτ, το επικό στοιχείο της δεκαετίας του ’80 έχει υποχωρήσει υπέρ της προσωπικής συγκίνησης που μπορεί να γεννήσει η πιο εκλεπτυσμένη άρια του Πουτσίνι.
Επικοινωνιακά, λοιπόν, το σποτ κάτι λέει και σίγουρα πολλοί νέοι θα βρουν κομμάτι του εαυτού τους. Και αυτό το χρεώνω πρωτίστως ως αποτυχία των «αστικών» κομμάτων, που αγνοούν το πιο καίριο κομμάτι της κοινωνίας, τους κάτω των 30. Μόνο που το κόμμα που μας έδωσε αυτό το σποτ μιλάει για διορισμούς στο Δημόσιο και όχι για άνοιγμα στην ελεύθερη αγορά, και η απόπειρα συνειρμικής ταύτισης της «φιλελεύθερης» κοινωνίας με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει προβληματική. Κατά τα άλλα, παρά τα χάσματα, είναι ένα σποτ με στόχευση.