Ο Μάριο Ντράγκι, ο Γιάννης Στουρνάρας και τα άλλα «παλικάρια» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έκαναν το καθήκον τους. Λάνσαραν την Ποσοτική Χαλάρωση της Νομισματικής Πολιτικής, υποσχόμενοι να ρίξουν πάνω από 1 τρισεκατομμύριο ευρώ στις αγορές κεφαλαίου.
Καιρό τώρα προσπαθεί η ΕΚΤ να ρίξει χρήμα στην ευρωπαϊκή οικονομία ώστε να αποφύγει την καθίζηση. Απέτυχε. Ο πληθωρισμός εξαφανίστηκε, αντί να μείνει σταθερός γύρω στο 2% και η οικονομία της Ζώνης του Ευρώ έπεσε σε βαρύτατο αποπληθωρισμό. Επειτα από μια μικρή βελτίωση, φάνηκε πως η ευρωοικονομία οδηγείται σε νέο κύκλο ύφεσης, συνοδευόμενο από κάμψη του γενικού επιπέδου των τιμών.
Τελικά, η Φρανκφούρτη κάνει αυτό που ζητούσαν οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι και όλες οι άλλες περιφερειακές δυνάμεις. «Κόβει» χρήμα για να διατηρήσει την αγοραστική ικανότητα των Ευρωπαίων πολιτών. Κι επειδή η νομισματική χαλάρωση έρχεται αμέσως μετά τον μηδενισμό των επιτοκίων, η κεντρική τράπεζα ρίχνει το μπαλάκι για το αύριο στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Αυτή είναι, άλλωστε, η ανταμοιβή των τρομοκρατημένων Γερμανών. Τα κράτη θα πρέπει να μεταρρυθμίσουν κοινωνικές, νομικές και οικονομικές δομές που εμποδίζουν την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και, ταυτοχρόνως, θα πρέπει να συνεχίσουν τις πολιτικές δημοσιονομικής αυστηρότητας.
Ανταμείβονται, όμως, και χώρες όπως Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, που θα δανειστούν φθηνότερα από τις αγορές κεφαλαίων, ώστε να περιορίσουν τα κρατικά τους ελλείμματα με πιο αργούς ρυθμούς.
Για την Ελλάδα, η ευρωζωνική χαλάρωση θα μπορούσε να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα υπό 2+1 προϋποθέσεις. Η αρχική προϋπόθεση είναι να τα βρούμε με την τρόικα «αύριο το πρωί». Η άλλη είναι να ολοκληρώσουμε το αναπτυξιακό μεταρρυθμιστικό σχέδιο «μεθαύριο το πρωί».
Οποια κυβέρνηση και να σχηματιστεί από Δευτέρα, μπορεί να το επιτύχει. Με την επιφύλαξη, στην περίπτωση κυβέρνησης Τσίπρα, ότι θα ξεχάσουν εντελώς όσα κατά καιρούς έχουν ισχυριστεί περί απόρριψης της τρόικας, περί ευρωπαϊκής εξέγερσης εναντίον του επονείδιστου χρέους, περί αναστροφής των ιδιωτικοποιήσεων, περί κατάργησης των ελαχίστων διαρθρωτικών αλλαγών, περί παλινόρθωσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας εναντίον της επιχειρηματικότητας και περί διαγραφής με νομοθετική μονοκονδυλιά των μνημονιακών νόμων.
Δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο αφού ένα πολύ μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος περιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτό ακριβώς, την «κωλοτούμπα», άρα δεν θα απογοητευτεί.
Η πρόσθετη, τρίτη, προϋπόθεση, ίσως η κρισιμότερη, είναι πολύ δύσκολη: η νέα κυβέρνηση πρέπει να οδηγήσει την Ελλάδα στις αγορές. Πόσοι πολιτικοί πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί πράγματι εθνικό στόχο; Μετρήστε τους πριν από τη Δευτέρα.