Είναι ασφαλώςπολύ νωρίς για να κριθεί και ακόμη περισσότερο, να ασκηθεί κριτική στην κυβέρνηση, καθώς ούτε τις προγραμματικές δηλώσεις του δεν έχει κάνει ενώπιον της Βουλής ο πρωθυπουργός. Αν όμως είναι νωρίς για την άσκηση κριτικής, δεν ισχύει το ίδιο για την έκφραση ανησυχίας και μάλιστα έντονης. Ολα τα μηνύματα που εκπέμπει η κυβέρνηση από τον σχηματισμό της μερικές ημέρες πριν ώς σήμερα είναι άκρως ανησυχητικά για την πορεία και την τύχη της χώρας, τουλάχιστον για όσους παρακολουθούν τα πράγματα με κάποια προσοχή. Περιλαμβανομένων εκείνων που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «αριστεροί» και βλέπουν συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου και των άλλων που ψήφισαν για να απαλλαγεί η χώρα από τη Ν.Δ. του Α. Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, αλλά να παραμείνει οπωσδήποτε στην Ευρωζώνη. Εκείνων δηλαδή που ταυτόχρονα θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου θα προσαρμοζόταν μετά τις εκλογές στην πραγματικότητα και δεν θα τραβούσε το σχοινί στα άκρα με τους εταίρους.
Προς το παρόν, οι προσδοκίες των τελευταίων διαψεύδονται. Οσα λένε και πράττουν τα στελέχη της κυβέρνησης, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βαδίζει προς μετωπική σύγκρουση με τους Ευρωπαίους εταίρους. Είναι σαφές ότι το πρώτο κυβερνητικό μήνυμα προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση ήταν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, ένα κόμμα ασυνάρτητα αντιευρωπαϊκό με το οποίο είναι πια βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε διαβούλευση και σύμπνοια προεκλογικά. Η συνεργασία τους είχε αποφασιστεί πριν από αρκετό καιρό και απόδειξη είναι η «υπόθεση Χαϊκάλη» με τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν σε αυτήν. Αν προστεθεί το γεγονός ότι στον Π. Καμμένο ανατέθηκε το υπουργείο Αμυνας, εξέλιξη άκρως ανόητη και εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα, «το γλυκό δένει» εντελώς. Με την περαιτέρω επισήμανση ότι ένα κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό παρέδωσε την πολιτική ηγεσία του στρατεύματος σε ένα ηγετικό στέλεχος της περίεργης εθνοπατριωτικής δεξιάς, παραδεχόμενο ουσιαστικά ότι αποτελεί κάτι ξεχωριστό από τον υπόλοιπο κορμό του λαού και στην Ελλάδα ανήκει δικαιωματικά σε αυτή την κατηγορία της «Δεξιάς».
Σε κάθε περίπτωση, η συμπόρευση με τους ΑΝΕΛ έστειλε στους Ευρωπαίους αμέσως το σήμα ότι η κυβέρνηση είναι αταλάντευτη σε όσα έχει εξαγγείλει προεκλογικά για τις σχέσεις της με την Ευρωζώνη και ειδικότερα με τη Γερμανία. Δεν ξεχνιούνται άλλωστε εύκολα όσα έχουν «σούρει» επί πέντε συναπτά έτη ο πρωθυπουργός και ο Π. Καμένος κατά της ίδιας της καγκελαρίου Α. Μέρκελ. Οι τοποθετήσεις συγκεκριμένων προσώπων σε υπουργεία, όπως ο Π. Λαφαζάνης στο υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, σε συνδυασμό με τις εξαγγελίες των διαφόρων υπουργών μόλις ανέλαβαν, έστειλαν ένα δεύτερο μήνυμα ότι όσα έλεγαν προεκλογικά, τα εννοούσαν, ασχέτως διαβεβαιώσεων περί «μη μονομερών κινήσεων», που στην ουσία όμως είναι απολύτως μονομερείς.
Παρά τις δήθεν προσπάθειες «μαζέματος» των εντυπώσεων και τις δηλώσεις ότι δεν επιθυμούν τη ρήξη, αλλά τη συνεργασία με τους Ευρωπαίους, τόσο ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας όσο και ο Γ. Βαρουφάκης συνεχίζουν να κινούνται συγκρουσιακά, απαιτώντας από τους εταίρους και δανειστές να προσαρμόσουν κοινοτικούς κανόνες, θεσμούς και πολιτική βούληση στις απαιτήσεις της Αθήνας. Αυτό αντιλαμβάνονται οι πάντες και έτσι γίνεται στην πράξη. Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού και του υπ. Οικονομικών με τους Μ. Σουλτς και Γ. Ντάισελμπλουμ ήταν πολύ περισσότερο από ενδεικτικές. Ο πρώτος δεν έκρυψε τη δυσφορία του μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, οι διατυπώσεις του Γ. Ντάισελμπλουμ ήταν σαφείς στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε μαζί με τον Γ. Βαρουφάκη και το πλαίσιο για τις περαιτέρω σχέσεις Ελλάδας – Ευρωζώνης που έθεσε προχθές ο Β. Σόιμπλε δεν επιδέχεται παρερμηνείας.
Αλλωστε, στην ίδια κοινή συνέντευξη που έδωσε με τον Γ. Ντάισελμπλουμ, ο Γ. Βαρουφάκης φρόντισε να γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι η σημερινή κυβέρνηση επιζητεί τη ρήξη με τους Ευρωπαίους εταίρους. Ο ίδιος, δε, φρόντισε να προγραμματίσει μία σειρά συναντήσεων με ομολόγους του, αρχίζοντας αύριο με τον υπ. Οικονομικών της Βρετανίας, η οποία δεν ανήκει στην Ευρωζώνη και η στάση της απέναντι στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη είναι αμφιλεγόμενη. Με λίγα λόγια, τα σημάδια είναι εκεί, για όποιον θέλει να τα δει…