«Δεν έχουμε πρόθεση, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, να σας δούμε σαν αριστερή παρένθεση, διότι μια τέτοια παρένθεση θα σήμαινε κατάρρευση της διαπραγμάτευσης, που είναι το χειρότερο σενάριο για τη χώρα. Θα έχετε τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια λύση εθνικά ωφέλιμη χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό κεκτημένο». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, του πρώτου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας, προς τον υπουργό των Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, μόλις ο τελευταίος ολοκλήρωσε την ομιλία του χθες, στη Βουλή.
Θετική κίνηση από τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος, προφανώς, πήρε λίγο θάρρος από τις χθεσινές τοποθετήσεις του κ. Βαρουφάκη, οι οποίες είχαν σαφώς μια γερή δόση ρεαλισμού, μακριά από τους απλοϊκούς συμβολισμούς των προγραμματικών δηλώσεων το βράδυ της Κυριακής. Ομως, αυτή είναι γενικά η φύση των προγραμματικών δηλώσεων κάθε νέας κυβέρνησης: η επανάληψη των βασικών αρχών του προεκλογικού προγράμματος. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό από τον πρωθυπουργό της χώρας. Η ουσία της πολιτικής της νέας κυβέρνησης, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την οικονομία και τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα αναδειχθεί μέσα από τις κρίσιμες συναντήσεις κορυφής με τους Ευρωπαίους εταίρους μέσα στις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Ας περιμένουμε, λοιπόν, καθώς αυτή τη στιγμή βλέπουμε και ακούμε μονάχα προθέσεις και όχι αποτελέσματα. Οτι είναι ανησυχητική η όλη στάση της κυβέρνησης είναι, κατά την ταπεινή άποψη της στήλης, καθώς φαίνεται να επενδύει στο φαντασιακό και το θυμικό ενός λαού, που επίσης φαίνεται να μη γνωρίζει άλλο τρόπο να κατανοήσει τα πράγματα και τον συλλογικό εαυτό του πέρα από αυτό το κλειστό σύστημα που μοιάζει να λειτουργεί ερήμην του πραγματικού. Θέλω να πω, εάν η κυβέρνηση αποτύχει και επέλθει κατάρρευση, η περιλάλητη αξιοπρέπεια δεν είμαι σίγουρος πόσο πραγματική υπόσταση θα έχει σε τόσο δραματικές στιγμές. Αλλά ας μην προτρέχουμε και ας επαναλάβουμε τη θέση του κ. Μητσοτάκη, πως η κατάρρευση της διαπραγμάτευσης είναι το χειρότερο σενάριο για τη χώρα.
Η τοποθέτηση του κ. Μητσοτάκη ήταν θετική, όχι μόνον επειδή φανερώνει πολιτικό πολιτισμό (το αυτονόητο είπε, για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά το αυτονόητο στη χώρα έχει καταστεί από καιρό ζητούμενο), αλλά και επειδή κάποιος, επιτέλους, είπε από την αξιωματική αντιπολίτευση ότι δεν αποδέχεται τη θεωρία περί «αριστερής παρένθεσης». Καλό, επίσης, θα ήταν εκεί στη Συγγρού να ακούσουν πιο προσεκτικά τα όσα είπε ο κ. Τσίπρας περί υπουργικών και βουλευτικών αυτοκινήτων και άλλων σχετικών προνομίων. Εφόσον τα πάρει αυτά τα μέτρα η νέα κυβέρνηση, καλώς θα τα πάρει και θα έπρεπε οι προηγούμενες κυβερνήσεις να είχαν πράξει κάτι ανάλογο ήδη από το ξεκίνημα της κρίσης. Δεν είναι ότι θα έσωζαν την οικονομία -τα έσοδα που θα προσέλθουν είναι μάλλον πενιχρά- όσο ότι θα έδιναν ένα μήνυμα στον κόσμο ότι η πολιτική ελίτ συναισθάνεται, έστω και σε αυτόν τον συμβολικό βαθμό, τις απώλειες και τα τιμήματα που πλήρωσαν οι πολίτες μετά το 2009. Καμία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν προχώρησε σε μια ανάλογη κίνηση καλής θέλησης. Κι αν το βράδυ της Κυριακής, τέτοιου τύπου μέτρα ακούστηκαν σαν ένας λαϊκισμός που δεν έχει θέση σε μια ομιλία προγραμματικών δηλώσεων, είναι τέτοια η συγκυρία, εδώ και χρόνια, που αυτές οι κουβέντες ακουμπάνε πάνω σε ευαίσθητες χορδές. Αν υποθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση πάσχει από έλλειψη επαφής με τη διεθνή πραγματικότητα (μένει να επιβεβαιωθεί αυτό), οι προηγούμενες κυβερνήσεις έπασχαν σοβαρά από έλλειψη επαφής με την εγχώρια πραγματικότητα.
