Ηλίας Μαγκλίνης

Το απόσταγμα δύο συναντήσεων με τον Πολ Οστερ.

«Στο σημείωμα της 21ης Απριλίου (“Μια, μάλλον, ασυνήθιστη οικογένεια – μέρος 1ο”) θα έπρεπε να έχεις γράψει όχι “συνέχεια την επόμενη Κυριακή” αλλά τη “μεθεπόμενη”», λέει ο κύριος Γκρι. Εχει δίκιο· άφησα στην άκρη την ιστορία των Τζορτζ Μπουλ και Μαίρης Εβερεστ, στην Αγγλία του 19ου αιώνα, χάριν των εκατό χρόνων της «Ζωής εν τάφω».

Στη δυτική μουσική φιλολογία, ορισμένα έργα είναι ταυτισμένα με τη Μεγάλη Πέμπτη και τη Μεγάλη Παρασκευή, με άλλα λόγια, με την εικόνα του Χριστού επάνω στον σταυρό, να παραδίδει το πνεύμα και να ακολουθεί ο θρήνος, κυρίως, από την Παναγία. Κλείνουμε, λοιπόν, αυτή τη μικρή ενότητα της Μεγάλης Εβδομάδας όχι με ένα αλλά με τέσσερα […]

Στο περίφημο δοκίμιό του «Η νύχτα της Γεθσημανής» (εκδ. Δωδώνη), ο Ουκρανός φιλόσοφος Λέων Σεστόφ (1866-1938) γράφει πως «η αγωνία του Ιησού θα βαστάξει ίσαμε το τέλος του κόσμου κι επομένως δεν πρέπει να κοιμηθούμε όλον αυτόν τον καιρό». Η βασανιστική νύχτα στο Ορος των Ελαιών είναι κομβική στιγμή στην αφήγηση των Παθών. Θα μπορούσαν […]

Από το τρομακτικό «Herr, unser Herrscher» του Μπαχ, με το οποίο εκκινούν τα Κατά Ιωάννην Πάθη, έως τα σπαρακτικά «Stabat Mater» του Περγκολέζι ή του Βιβάλντι και, βέβαια, τον δοξαστικό «Μεσσία» του Χέντελ, η δυτική μουσική έχει περάσει το αφήγημα των Παθών σε άλλες σφαίρες. Στα τρία, όλα κι όλα, σημειώματα που μας αναλογούν –λόγω […]

Η αγιογραφία της Εγέρσεως του Λαζάρου από τον ζωγράφο Κώστα Παπατριανταφυλλόπουλο.

Ο κύριος Γκρι κρατάει στα χέρια του τη φρέσκια έκδοση της Εστίας με τις πρώτες γραφές της «Ζωής εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη.

«Οσο βαράει η μουσική και ξέρεις πως σε βλέπουν απ’ τις πόρτες κι απ’ τα μπαλκόνια όμορφες κοπέλλες, κάτι πάει κι έρχεται. Σηκώνεις την καμπούρα του γελιού, κάνεις πως δε νιώθεις τα λογής σιδερικά που βροντολογάνε στη μέση και παραδέρνουν στα σκέλια σου, στο σβέρκο και στα σκέλια σου, παρασταίνεις το λεβέντη τέλος πάντω το […]

Ο καλός συνάδελφος Βασίλης Ζήρας με έβαλε σε σκέψεις. Διαβάζοντας σε ένα από τα σημειώματα αυτής της εβδομάδας ότι η «Ζωή εν τάφω» έχει πουλήσει κάτι περισσότερο από 125.000 αντίτυπα, σχολίασε ότι του φάνηκαν λίγα. Το νούμερο προέκυψε από στοιχεία που δίνει στα επίμετρά της η πλέον αρμόδια, όχι μόνο σε θέματα της «Ζωής» αλλά […]

Η δεύτερη έκδοση του «Η ζωή εν τάφω» συμβαίνει το 1930 στην Αθήνα. Ο Μυριβήλης θα δηλώσει πως ο «ηθικός αυτουργός αυτής της εκδόσεως και πολύτιμος βοηθός μου» είναι ο Λέσβιος ζωγράφος και διανοούμενος Αντώνης Πρωτοπάτσης, φίλος του συγγραφέα. «Εχεις γράψει το καλλίτερο πεζό μετά τον Παπαδιαμάντη», του γράφει ο Πρωτοπάτσης. Οχι ότι δεν έχει […]

Η «Ζωή εν τάφω» φέρει τον υπότιτλο (από τον ίδιο τον συγγραφέα) «Το βιβλίο του πολέμου». Εχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες, μεγάλες και μικρές, ενώ στη χώρα μας έχει έως σήμερα πουλήσει περισσότερα από 125.000 αντίτυπα. Είναι το κατεξοχήν «Long Seller» και όχι μόνο «Best Seller». Οπως γράφει η Νίκη Λυκούργου στην πολύ πρόσφατη έκδοση […]

Συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από την πρώτη έκδοση του εμβληματικού μυθιστορήματος «Ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη. Πριν από λίγες ημέρες, οι εκδόσεις της Εστίας εξέδωσαν για πρώτη φορά σε έναν τόμο τις δύο πρώτες εκδόσεις του έργου (Μυτιλήνη 1924, Αθήνα 1930) σε επιμέλεια της Νίκης Λυκούργου. Η νέα αυτή έκδοση είναι εμπλουτισμένη με νέο […]