Οκτώ χρόνια μετά την επιτυχία του «Παραπέντε», ο Γιώργος Καπουτζίδης επέστρεψε ως σεναριογράφος και ηθοποιός με την «Εθνική Ελλάδος»: ένα τηλεοπτικό σίριαλ με εναλλαγές από την κωμωδία στο δράμα και χαρακτήρες που αναδύθηκαν γύρω μας τα τελευταία χρόνια, ενώ η οικονομική κρίση και η ανεργία άλλαζαν την Ελλάδα. Εχει αλλάξει και ο Γιώργος Καπουτζίδης; Είναι πλέον σχεδόν 43 ετών και έχει περάσει ήδη μία 25ετία από τότε που έφυγε από το πατρικό του στις Σέρρες για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη (δεν αποφοίτησε) και κατόπιν στη ∆ραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Εχουν επίσης μεσολαβήσει μερικοί διαγωνισμοί της Eurovision και δύο-τρία τηλεοπτικά σόου, που τον έβαλαν στο ρόλο του παρουσιαστή. Για τις ανάγκες αυτής της τελευταίας του δουλειάς πέρασε εβδομάδες προπονούμενος σε κλειστά παγοδρόμια στο Αμπερντίν και στην Μπρατισλάβα μαθαίνοντας κέρλινγκ.
Γιατί αργήσατε τόσα χρόνια, μετά το «Παραπέντε», να ξαναγράψετε για την τηλεόραση;
Νομίζω ότι δεν ήμουν έτοιμος να ξαναεκφραστώ.
Είχε στερέψει η έμπνευσή σας;
∆εν έβρισκα χαρά… Είναι πολύ δυσάρεστο να κοιμάσαι δύο ώρες το εικοσιτετράωρο επί μία εβδομάδα και πάλι να μην προλαβαίνεις να παραδώσεις το επεισόδιο. Και δεν το άντεξα. Πέρα όμως από αυτό, καταλάβαινα ότι είχε γίνει μια αλλαγή μέσα μου και έπρεπε να περιμένω να δω πού θα κάτσει η μπίλια. Ηταν πολύ μεγάλο αυτό που έζησα με το «Παραπέντε».
∆εν αντέξατε την επιτυχία;
Ξαφνικά έζησα και είδα πράγματα που δεν ήταν τόσο αθώα. Ταρακουνήθηκα.
Σας τρόμαξε και ο εαυτός σας;
Αλλαξαν λίγο οι σταθερές μου. ∆εν έγραφα πια μια αστεία ιστορία για να διασκεδάσω μέσα στη μοναξιά του δωματίου μου, αλλά έγραφα για ένα κανάλι, για τρία εκατομμύρια, για εκπομπές και περιοδικά. Οπότε χαίρομαι που τελικά ασχολήθηκα με πιο απροβλημάτιστα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, γιατί αισθάνομαι ότι, εάν έγραφα αμέσως μετά το «Παραπέντε», θα προσπαθούσα να γράψω πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα.
Σας στενοχωρεί που κάποιοι σας θεωρούν λιγότερο «σοβαρό» επειδή παρουσιάσατε τη Eurovision και άλλα τηλεοπτικά σόου;
Θα με στενοχωρούσε εάν εγώ ο ίδιος δεν ήμουν «σοβαρός». Εάν είμαι και δεν μπορούν οι άλλοι να το δουν, είναι απλώς μια… μικρή αδικία.
Ενας ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης θα επέλεγε να συνεργαστεί στην αρχή της καριέρας του με τον Τάκη Ζαχαράτο;
Μα εγώ δεν τελείωσα το Θέατρο Τέχνης! Ενα παιδί που έβλεπε πολλή τηλεόραση στις Σέρρες ήμουν και καλός μαθητής και φοιτητής. Μετά ήρθα στη μεγάλη πόλη, μπήκα στη ∆ραματική Σχολή και ξαφνικά με κάλεσαν σε ένα πολύ μεγάλο θέαμα και χάρηκα, και πέρασα και πολύ ωραία. ∆εν είναι φυσιολογική αυτή η πορεία; Φυσιολογικό δεν θα είναι εάν φτάσω 80 χρονών και έχω γράψει 45 βιβλία και πω ότι θέλω να κάνω πάλι μπουζούκια;
Αντίθετα με το «Παραπέντε», η «Εθνική Ελλάδος» φιλοδοξεί να περάσει κοινωνικά μηνύματα;
Στα 33 μου μπορούσα να γράψω την Ντάλια με τα ξανθά μαλλιά, και αυτό, τότε, ήταν πολύ ειλικρινές. Τώρα είμαι 43 και μέσα από την καρδιά μου ήθελα να φτιάξω αυτούς τους χαρακτήρες. Και χαίρομαι που κάποιοι συγκινούνται. Ηθελα να δημιουργήσω συναισθήματα.
Με άνεργες γυναίκες, φασίστες και άτομα με ειδικές ανάγκες;
Είναι πρόσωπα που βλέπουμε κάθε μέρα εάν κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά. Η δυσκολία είναι ότι ακριβώς επειδή υπάρχει μια πολυσυλλεκτικότητα στους χαρακτήρες, πρέπει να μπω λίγο πιο βαθιά στην ψυχοσύνθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζω. ∆ηλαδή, δεν γνωρίζω πώς ένα παιδί μπορεί να φτάσει να έχει φασιστικές αντιλήψεις και δεν έχω τέτοιους ανθρώπους στο περιβάλλον μου.
Αυτά τα θέματα «πουλάνε» αυτή την εποχή;
∆εν ξέρω τι πουλάει ή δεν πουλάει. Θέλω απλώς να πω το εξής: το να χτυπήσουμε το φασισμό είναι δουλειά όλων μας. Είναι δουλειά και του μορφωμένου και του αμόρφωτου. Είναι δουλειά και του καθηγητή πανεπιστημίου και του σερβιτόρου. Μιας κοπέλας από τα Γρεβενά και ενός αγοριού που ζει στην Κηφισιά. Μια τηλεοπτική σειρά δεν λύνει προβλήματα, αλλά εγώ αυτό μπορώ να κάνω.
Γιατί επιλέξατε να υποδυθείτε έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα;
Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να ερμηνεύσω έναν γκέι ρόλο χωρίς κανένα απολύτως «εξωτερικό» στοιχείο στην ομιλία ή στην κίνηση. Αυτός ο πολύ ρεαλιστικός χαρακτήρας καταντά πρωτοποριακός για την ελληνική τηλεόραση. Ο πιο αγαπημένος μου κωμικός χαρακτήρας ήταν ο ήρωας που έπαιζε ο Γιάννης Μπέζος στους «Απαράδεκτους»: για το 1991 ήταν πρωτοποριακό ότι ένας γκέι χαρακτήρας ήταν ίσος ανάμεσα σε τέσσερις, φοβερά έξυπνος και δεν ήταν αντικείμενο κοροϊδίας. Ε, από τότε αισθάνομαι ότι δεν υπήρχε κάποια εξέλιξη και ότι έπρεπε να πάμε ένα βήμα παραπέρα.
Και γιατί κρατήσατε τον συγκεκριμένο ρόλο για τον εαυτό σας;
Γιατί είπα, το κάνω που το κάνω το τόλμημα, ας το κάνω ολοκληρωμένα.
Ο Χρήστος στη σειρά κάνει «outing»;
Ο Χρήστος δεν είναι κυρίως ένας γκέι χαρακτήρας. Είναι ψυχρός, κλεισμένος στον εαυτό του, πρωταθλητής στο κέρλινγκ και τυχαίνει να είναι και γκέι.
Θα αποτολμήσετε και φιλί «τύπου Παπακαλιάτη»;
∆εν το έχω σκεφτεί καθόλου.
Το κέρλινγκ πώς προέκυψε;
Είχα παρακολουθήσει το άθλημα πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια στο Eurosport. Εχει κανόνες που με ενθουσιάζουν: όποιος κάνει παράβαση είναι ο ίδιος αναγκασμένος να το πει και η τιμιότητα φτάνει το 100%.
Οι Ελληνες μπορούμε να παίξουμε κέρλινγ ή δεν γνωρίζουμε από fair play;
Αυτό θα το δούμε.
Θα κερδίσει η «Εθνική Ελλάδος» στο τέλος;
Θέλω πολύ. Ακόμη και αν δεν πάρουν την πρώτη θέση, οι ζωές τους πρέπει να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αλλιώς δεν θα έχει νόημα όλη αυτή η προσπάθεια. Το βασικό που θέλει να περάσει αυτή η σειρά είναι ότι, εάν δεν είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου, προσπάθησε να την αλλάξεις. Οχι να κοιτάς τη δουλειά και το σπίτι του αλλουνού. ∆ιότι, όταν κρίνεις το απέναντι μπαλκόνι, ξοδεύεις άσκοπη ενέργεια. Η ζωή σου πάει κατά διαόλου και αναπτύσσεις ρατσιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές. Πιστεύω ότι αυτό είναι το πρόβλημά μας. Εάν κοιτούσαμε τη δική μας ζωή, θα είχαμε προκόψει περισσότερο.
Η κανονική Ελλάδα θα τα καταφέρει να αλλάξει;
Εχει επικεντρωθεί η Ελλάδα στο να φτιάξει τη ζωή της καλύτερη;
Οι γονείς σας πώς αντιμετωπίζουν όλο αυτό που συμβαίνει σε εσάς;
Χαίρονται πολύ. Και χαίρομαι και εγώ πολύ γι’ αυτό. Είναι πολύ όμορφο και συγκινητικό όταν τα παιδιά κάνουν τους γονείς περήφανους. ≠