Πρώτα χάθηκε ο Νέμο, τώρα η Ντόρι. Στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Ψάχνοντας την Ντόρι», το αφηρημένο και γλυκύτατο ψαράκι θα περάσει ξανά από 40 κύματα, αυτή τη φορά για να επανενωθεί με τη δική της οικογένεια. Και -δεκατρία χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία του «Ψάχνοντας τον Νέμο»- η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι και πάλι η Ντόρι, αντικαθιστώντας με ακρίβεια εκατοστού του δευτερολέπτου τη φωνή της Αμερικανίδας ηθοποιού Ellen DeGeneres. Η συνάντησή μας έγινε στα γραφεία της «Feelgood Entertainment» κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μεταγλώττισης στις αρχές του καλοκαιριού.
Η Ellen DeGeneris έκανε… καμπάνια από την εκπομπή της για να γυριστεί το sequel του «Νέμο». Εσείς;
Εγώ δεν είχα τη δύναμη να το κάνω, αλλά… την ευχαριστώ πολύ, γιατί και εγώ ήθελα μια συνέχεια του Νέμο. Απειλούσε ότι, όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πιο πολλά χρήματα θα έπρεπε να την πληρώσουν για να ξανακάνει τη φωνή της Ντόρι. Αυτή η πληροφορία είναι πολύτιμη. Εμένα έτσι και αλλιώς δε με πληρώνουν. Οχι μόνο εμένα. Τον Ελληνα. Μπροστά στο χρήμα που διακινείται γύρω από μία τέτοια ταινία, τα λεφτά που παίρνουμε εμείς είναι τα γνωστά της επαρχίας.
Συνεπώς δανείζετε τη φωνή σας στο ψαράκι για τη δόξα και όχι για το χρήμα;
Η Ντόρι μου αρέσει επειδή είναι αλλού ντ’ αλλού, χαμένη στο άπειρο. Εχει αυτό που έχουν τα παιδιά πριν οργανώσουν τον εγκέφαλό τους. Που ακολουθούν το ένστικτό τους και την κάθε τους παρόρμηση και γενικά ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Αλλά έχει και έναν τελικό στόχο τον οποίο στο τέλος τον καταφέρνει, δείχνοντας ότι και το αυθόρμητο είναι πάρα πολύ πολύτιμο στην πορεία ενός ανθρώπου.
Σε κάποια στιγμή της ταινίας η Ντόρι λέει: «Οταν η ζωή σε ρίχνει, εσύ συνέχισε να κολυμπάς». Μήπως αυτό το μήνυμα ταιριάζει πιο πολύ στην ελληνική πραγματικότητα; Το γνωστό «Σκ… και κολύμπα»;
Η Ντόρι έχει μία πάρα πολύ μεγάλη αισιοδοξία, η οποία στο τέλος δικαιώνεται. Σαφώς πρέπει και εμείς να συνεχίσουμε να κολυμπάμε, διότι αλλιώς θα πάμε στον πάτο. Το να είσαι αισιόδοξος δε σημαίνει ότι είσαι και αιθεροβάμων. Σημαίνει ότι γνωρίζεις την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά πιστεύεις ότι έχεις τα όπλα να την υπερβείς. Και τα όπλα είναι κυρίως ψυχολογικά και κατά δεύτερον υλικά.
Προς τα πού θα λέγατε ότι πρέπει να κολυμπήσουμε;
Πρέπει να δουλέψουμε ατομικά ο καθένας μας και να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Οι Ελληνες έχουμε τεράστια ψυχικά αποθέματα. Και η Ελλάδα, με όλον αυτόν το γεωγραφικό πλούτο, μου φαίνεται σαν ένα πλούσιο παλάτι γεμάτο χρυσάφι που δανείζεται απέξω… δύο γεμιστά. Εγώ έχω δώσει το πώς αντιλαμβάνομαι το «keep swimming» με τον ελληνικό τρόπο στο έργο «Μάνα, θα πάω στο Χόλιγουντ». (Σ.σ. το χειμώνα θα παιχτεί για δεύτερη χρονιά). Δεν είμαστε μόνο άνθρωποι που ρουφάμε προϊόντα απέξω. Έχουμε και εμείς και μπορούμε να εξάγουμε. Αλλά έχουμε πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολύ κακούς ηγέτες, τους οποίους εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε. Τώρα βιώνουμε το όνειρο της Αριστεράς που ονειρεύτηκε το συλλογικό μας υποσυνείδητο.
Ο Σπύρος από τους «Απαράδεκτους» του 1990 θα μιλούσε ακόμα για την εποχή του Πολυτεχνείου ή θα είχε σωπάσει με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2016;
Θα το είχε βουλώσει – αλλά δε θα παραδεχόταν το λάθος του. Οταν θα άκουγε Μητσοτάκη και δεξιά θα πεταγόταν πάνω, αλλά μέσα του θα ήταν κουρέλι.
Μπορεί και να ψήφιζε κρυφά Νέα Δημοκρατία;
Τους δεξιούς; Δύσκολο. Ισως στη ζούλα… Παραμένουμε λοιπόν διχασμένοι ως κοινωνία. Είμαστε διπολικός λαός. Βουγιουκλάκη – Καρέζη, Χατζιδάκις – Θεοδωράκης, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Δε θα μπορούσαν οι πολιτικοί μας να είναι πιο ενωμένοι;
Για μένα αυτό είναι το κεντρικό μας θέμα. Το ότι δε μπορούμε να συνεργαστούμε. Δε μπορούμε να καταλάβουμε την έννοια του «συνυπάρχω». Φοβόμαστε ο ένας τον άλλον. Η ομάδα δεν έχει δυναμική στην Ελλάδα. Ισως στις παρέες μέχρι 20 – 22 ετών και μετά αρχίζει να παίρνει ο καθένας τη ζωή στα χέρια του. Αλλος βρίσκεται με το τιμόνι, άλλος με την εξάτμιση – αυτοκίνητο δεν υπάρχει πάντως. Ενώ στην ομαδική δουλειά όλοι γίνονται πλούσιοι.
Εσείς γιατί δεν προσπαθήσατε τόσα χρόνια να πάτε στο Χόλιγουντ;
Καταρχάς πιστεύω ότι κάθε πράγμα στον καιρό του και τον Αύγουστο ο κολιός. Μπορεί να μην ήμουν έτοιμη ή να μην είμαι ακόμα. Σας αρέσει το αμερικανικό χιούμορ; Είναι λίγο ναρκισσιστικό. Οι Αμερικανοί είναι πιο εγκεφαλικοί. Ενώ το χιούμορ των Ελλήνων είναι θεωρώ πολύ πιο ενστικτώδες και πολύ πιο παρορμητικό. Ο πυρήνας του ελληνικού χιούμορ είναι ο Αριστοφάνης -με την πολιτική και κοινωνική σάτιρα- και φτάνει μέχρι τον Τσιφόρο. Θα έλεγα ότι ένα πάντρεμα και των δύο θα ήταν σήμερα το ιδανικό.
Η φωνή σας έχει αλλάξει 13 χρόνια μετά την πρώτη Ντόρι;
Δεν ξέρω.
Μοιάζετε λίγο με την Ντόρι…
Μα είναι τέρας η Ντόρι!
Σας απασχολεί η εμφάνισή σας;
Δε με βλέπετε; Ούτε βάφομαι ούτε στολίζομαι. Αυτό είναι πολύ μεγάλη ελευθερία, γιατί έτσι μπορείς να δίνεις όλη σου την ενέργεια σε άλλα πράγματα. Βέβαια τώρα είναι λίγο πιο δύσκολο, διότι μεγαλώνω και λένε ότι η γυναίκα όταν μεγαλώνει χρειάζεται μία περιποίηση. Λίγο τα φρύδια… Κάτι.