Επικροτώ την απόφαση της ΕΛΣ να… αναστήσει μια ξεχασμένη οπερέτα του Θ. Σακελλαρίδη, από την οποία το μόνο που γνωρίζαμε ήταν το φερώνυμο του τίτλου της τραγούδι «Θέλω να δω τον Πάπα!». Εχω, όμως, δύο βασικές ενστάσεις: η πρώτη αφορά στην έκταση, στη διάρκεια του έργου. Πιστεύω ότι ο εκλεκτός σκηνοθέτης Β. Παπαβασιλείου, σε συνεργασία με τον επιμελητή του ποιητικού κειμένου, Α. Ευκλείδη, έπρεπε να επέμβουν ριζικά στο λιμπρέτο. Ούτε μουσικά, ούτε ποιητικά, ούτε δραματικά ο «Πάπας» άντεχε τα περίπου 150΄ με το διάλειμμα. Λίγο «κόψιμο» στην πρώτη πράξη, και, κυρίως στην τρίτη, θα έσφιγγε την ανέλιξη, δεν θα επαναλαμβάνονταν τα ίδια πράγματα, τα αναμενόμενα, δεν θα κοιτούσαμε κρυφά το ρολόι μας. Ειδικά και σημαδιακά, αφού στη β΄ πράξη ακούσαμε τον περίφημο «Πάπα», που ήθελε αλλά δεν μπορούσε να δει η ηρωίδα!
Δεύτερη ένσταση: η έλλειψη μπαλέτου ή κάποιων χορών. Ολες οι γνωστές οπερέτες γαλλικές (Οφενμπαχ, Μεσαζέ, Λεκόκ, Πλανκέτ) ή αυστροουγγαρέζικες (Στράους, Λέχαρ, Κάλμαν μέχρι τον Στολτζ) περιλαμβάνουν χορευτικά ιντερλούδια, ιντερμέδια, εμβόλιμα βαλσάκια, χορούς τσιγγάνικους (πολύ της μόδας την εποχή που άνθισε η πανευρωπαϊκή οπερέτα), αλλά και έντεχνους δημοτικούς (πόλκες, μαζούρκες, τσάρντας κ.λπ.).
Το αυτό θα έλεγα ισχύει και για τις ελληνικές. Εχω ένα cd με 6 μπαλετικά «σκαρφίσματα» για ισάριθμες οπερέτες του Λέχαρ. Κι ένα ακόμη, που περιλαμβάνει το «Bal de Vienne» (έτσι, στα γαλλικά) εμβόλιμο του Ντ. Γκάμλεϊ σε μελωδίες της οικογενείας Στράους, για μια παραγωγή της «Νυχτερίδας» του Γ. Στράους υιού, στην όπερα του Αγ. Φραγκίσκου, στη δεκαετία του ’60, με σταρ την Τζόαν Σάδερλαντ. Πιστεύω ότι ο άξιος κ. Γ. Μπελώνης (επιμέλεια και αποκατάσταση μουσικού κειμένου), σε συνεργασία με τους άλλο τόσο άξιους μαέστρους Α. Τσελίκα και Γ. Αραβίδη, θα σκάρωναν κάποια ευφάνταστα χορευτικά «νούμερα». Να έχει και κάτι να κάνει ο υπεύθυνος κινησιολογίας Φ. Διαμαντόπουλος. Στα θετικά και υπερθετικά: οι φωτισμοί (πάντα, αφού είναι της Ε. Ντεκώ) και τα σκηνικά του Γ. Ζιάκα. Ευφυέστατα, θύμιζαν ρομαντικές καρτ ποστάλ της εποχής (βραβείο για το εύρημα!). Οσο για τα κοστούμια του ιδίου, ήταν όσο πρέπει… κιτς, αφού έχουμε οπερέτα eccentrique. Εξοχοι οι κύριοι με σμόκιν ή φράκο και κάποιοι με υποδήματα λουστρίνια! (ΕΛΣ 14/02)