Αν είναι ποτέ δυνατόν να ξοδεύει η κυβέρνηση τόσον καιρό, σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία και με μια τόσο επείγουσα ατζέντα ανατροπών, χρόνο και φήμη προκειμένου να βρει νέο όνομα για την «τρόικα». Πίστευα ότι η απορία μου αυτή ήταν λογική και επομένως, αν δεν το καταλάβαινα εγώ, έφταιγε πως μου διέφευγε κάτι πιο σημαντικό απ’ όλα τα υπόλοιπα. Ελα, όμως, που η κυβέρνηση είχε τελικά δίκιο κι εγώ είχα άδικο. Οι πολλοί (που έχουν πάντοτε δίκαιο…) έχουν πειστεί ότι κάτι αλλάζει στον τρόπο χάραξης της δημοσιονομικής και, γενικότερα, της οικονομικής πολιτικής.
Είναι αναμενόμενο να σκέφτεσαι έτσι αν είσαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι τα νομοσχέδια τα έγραφε η τρόικα στην εσπεράντο των τεχνοκρατών, όπως έχει καταντήσει η αγγλική, και ότι οι Ελληνες υπεύθυνοι υπουργοί το μόνο που έκαναν ήταν να τα μεταφράζουν και να τα υποστηρίζουν στη Βουλή.
Οι μύθοι είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν τόσο εύκολα. Το επιτελείο Τσίπρα τα έχει, μέχρι στιγμής, καταφέρει πολύ καλά. Οπως άλλωστε και διάφοροι τύποι σαν τον Σόιμπλε, που έχουν σπουδαία ευθύνη για την καλλιέργεια όλης αυτής της ανοησίας με τους Ελληνες που δεν εργάζονται αρκετά ή ότι δεν θέλουν την πρόοδο και την τάξη, αλλά κοροϊδεύουμε τους τίμιους και αγνούς Γερμανούς!
Μύθοι από την εκεί πλευρά, μύθοι από την εδώ, που έχουν ως αποτέλεσμα να μην μπορείς να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμμα. Τα στελέχη της κινηματικής και πολύχρωμης αριστεράς ενσαρκώνουν τους μύθους της ελληνικής και φιλορωσικής πολιτικής αντιπολίτευσης. Η Ελλάδα προόδευσε, επειδή παρέμεινε πιστή στον δυτικό προσανατολισμό της, επειδή μόνον αυτός εξασφάλιζε τις ατομικές ελευθερίες, έστω και κουτσουρεμένες από την ντόπια δεξιά.
Τους μύθους της αριστεράς χειρίστηκε με μαεστρία μεγάλη το ΠΑΣΟΚ, με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και τον πολύ πιο πρακτικό Κώστα Λαλιώτη, να χτίζουν πάνω τους απίστευτες κομματικές επιτυχίες. «Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα φαντάζονται πάντα την επικείμενη δράση τους σαν μάχη, στην οποία είναι βέβαιο ότι θα θριαμβεύσει ο σκοπός τους», ενώ «κάθε καινούργια δυσκολία που εμφανίζεται είναι μόνον ένα επεισόδιο σ’ έναν πόλεμο, που πρέπει τελικά να λήξει με νίκη» γράφει ο αντιφατικός αλλά σπουδαίος διανοητής Τζορτζ Σορέλ.
Στον πόλεμο των μύθων, η ονοματοδοσία είναι καθοριστική. Για παράδειγμα, η μνημονιακή τρόικα. Ποτέ δεν συμπάθησα τον τυπικό αυτόν διπλωματικό όρο, επειδή μου θύμιζε το απαίσιο τρίο Ζινόβιεφ, Καμένεφ και Στάλιν, που «έφαγαν λάχανο» τον Τρότσκι. Ούτε τα σούρτα-φέρτα των τεχνοκρατών στα υπουργικά γραφεία.
Δεν είμαι, όμως, διατεθειμένος να καταπιώ τη φρέσκια προπαγάνδα, ότι η Ομάδα Βρυξελλών θα μας απελευθερώσει από την αποδεδειγμένη ανικανότητα της κρατικής και πολιτικής διοίκησης να κάνει τη δουλειά της.
