Το 1972, ένας ισχυρός σεισμός ισοπέδωσε σχεδόν ολόκληρη την κεντρική Μανάγκουα. Εκτός από 10.000 κατοίκους της, που βρήκαν τον θάνατο ανάμεσα στα συντρίμμια, και άλλους 250.000 που υποχρεώθηκαν σε μετεγκατάσταση, η πολύβουη, πολύχρωμη πρωτεύουσα της Νικαράγουας –κάποτε η πιο ανεπτυγμένη πόλη της κεντρικής Αμερικής– έχασε την ταυτότητά της. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι πόλεμοι και οι αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές δεν επέτρεψαν την οργανωμένη ανοικοδόμηση της Μανάγκουα, που ξαναχτίστηκε άναρχα, χωρίς ρυμοτομικό σχεδιασμό ή ιδιαίτερες αισθητικές ανησυχίες. Σταδιακά, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η πόλη απέκτησε σύγχρονα κυβερνητικά κτίρια, πλατείες, μουσεία, γκαλερί και εμπορικά κέντρα, όμως οι τουρίστες εξακολουθούν να την αντιμετωπίζουν ως ενδιάμεσο σταθμό και συνήθως κατευθύνονται προς πιο «φιλικούς» προορισμούς αμέσως μόλις βγουν από το αεροδρόμιο.
Μη διαθέτοντας τα απαραίτητα χρήματα για να εξωραΐσει ολόκληρη την πρωτεύουσα, η κυβέρνηση της χώρας κατέφυγε σε ένα πρωτότυπο τέχνασμα: από τον περασμένο Ιούλιο, 13 ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα της παλιάς Μανάγκουα, ανακατασκευασμένα με προσοχή στη λεπτομέρεια, έχουν εμφανιστεί στην περιοχή κοντά στο λιμάνι Σαλβαδόρ Αλιέντε, προσφέροντας στους επισκέπτες μια εικόνα της πόλης πριν από τον καταστροφικό σεισμό. Στις φωτογραφίες, η λεωφόρος Ρούζβελτ –που μετονομάστηκε σε Λεωφόρος Σαντίνο μετά την επανάσταση– είναι πράγματι εκπληκτικά ρεαλιστική. Μόνο που τα ξενοδοχεία, τα πολυκαταστήματα, τα θέατρα και οι πλατείες του Paseo Xolotlan δεν είναι αντίγραφα σε φυσικό μέγεθος, αλλά μινιατούρες βασισμένες σε φωτογραφίες και βίντεο της εποχής. Ακόμη κι έτσι, πάντως, συνιστούν μια απτή υπενθύμιση της ιστορίας της Μανάγκουα – ένα βιωματικό μάθημα για τους νεαρούς κατοίκους της πόλης και τους ξένους επισκέπτες ή ένα έναυσμα για νοσταλγική ονειροπόληση για τους μεγαλύτερους.