Ας υποθέσουμε πως η Ελληνική Δημοκρατία είχε οριστικά ξεπεράσει την κρίση που οδήγησε στην αποβολή της από τις διεθνείς αγορές χρήματος και κεφαλαίων το 2010.
Τι θα έκανε η κυβέρνηση αν είχε τη δυνατότητα να δανειστεί; Προφανώς, θα ζητούσε από την αγορά όσα χρήματα χρειάζεται. Οταν οι αγορές σε εμπιστεύονται, ανανεώνεις με ψυχραιμία τις υποχρεώσεις σου.
Φάνηκε από την προσπάθεια, πριν από περίπου ένα έτος, ότι οι αγορές έβλεπαν θετικά την ελληνική επανένταξη. Ας μην ξεχνούμε ότι η Ελλάδα είχε, τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, εξαιρετικά δημοσιονομικά στοιχεία. Ακόμη και μετά την τρέχουσα αναταραχή, η βασική ισορροπία διατηρείται. Θα αρκούσε, όπως ελπίζω ότι θα γίνει τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η ανάληψη των κατάλληλων κυβερνητικών πρωτοβουλιών, για να διατηρηθεί η καλή εικόνα. Οι φορολογούμενοι υποστηρίζουν επί μήνες τις ανάγκες του κράτους (δείτε πληρωμή ΕΝΦΙΑ με 2,6 δισ.) με τρόπο που κανείς δεν περίμενε.
Ας συνεχίσουμε. Θα θυμάστε, βεβαίως, την ήδη παραταθείσα και εκτελούμενη Συμφωνία Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (FAFA), αυτό που ονομάσαμε δεύτερο μνημόνιο. Υπ’ αυτή τη συμφωνία, η Ελλάδα έχει λαμβάνειν την τελευταία δόση των μνημονιακών δανείων, ευθύς μόλις κλείσει ο ύστατος έλεγχος της τρόικας, που μετονομάσθηκε σε Ομάδα Βρυξελλών. Με αυτά τα χρήματα θα καλύπταμε πλήρως τις λήξεις των δανείων, γεγονός που θα υποστήριζε θεαματικά την επιτυχημένη επιστροφή του κράτους στις αγορές.
Παρόμοια ρύθμιση υπάρχει και με το ΔΝΤ, με την Επέκταση της Διευκόλυνσης και του σχετικού Δεύτερου Μνημονίου, το οποίο μάλιστα προβλέπει δάνεια μέχρι το τέλος του 2016.
Σωστά παρατηρούν κυβερνητικοί παράγοντες ότι τους οκτώ τελευταίους μήνες, χωρίς να έχουμε πάρει «δραχμή τσακιστή» από τα παραπάνω, η Ελλάδα έχει ανταποκριθεί πλήρως στις υποχρεώσεις της.
Πράγματι, σύμφωνα με στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, από τις 14 Αυγούστου 2014 που πήραμε την τελευταία δόση, το Δημόσιο έχει πληρώσει έως σήμερα 13,4 δισ. ευρώ: τα 6,5 δισ. στο ΔΝΤ, 4 δισ. SMPs, 500 εκατ. για τα ANFAs και 2,4 δισ. σε διάφορες άλλες υποχρεώσεις.
Η πληρωμή ενός τόσο μεγάλου ποσού από τα διαθέσιμα του κράτους, ενώ θα μπορούσαμε να το έχουμε δανειστεί, προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, ταμειακή αφυδάτωση στο Δημόσιο.
Συνδυάστε αυτό με την πολύ καλή πορεία των βασικών οικονομικών στοιχείων, στη βάση των οποίων κρίνουν οι αγορές την πιστοληπτική αξιοπιστία κάθε χώρας. Είναι αυτονόητο ότι, υπό κανονικές συνθήκες, η χώρα έπρεπε να δανείζεται με άνεση και φτηνά από τις διεθνείς αγορές, ενώ οι προοπτικές ανάκαμψης θα βελτιώνονταν συνεχώς.
Αντ’ αυτού, η χώρα βουλιάζει στη μιζέρια της πολιτικής και των ατέρμονων ιδεολογικών «διαπραγματεύσεων», με τον κίνδυνο ενός μεγάλου ατυχήματος να είναι πάντοτε μπροστά μας.