Είναι η σημερινή ημέρα αναστάσιμος. Ως αναρμόδιοι και απολύτως αδαείς, δεν θα θεολογήσουμε. Της Αναστάσεως του Κυρίου έχει προηγηθεί το μυστήριο της Σταυρώσεως και της Καθόδου στον Αδη. Πριν από την ύψιστη χαρά, υπήρξε η οδύνη. Αυτά ισχύουν, βέβαια, για το ποίμνιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Η σύγχρονή, ωστόσο, κοινωνία δεν λειτουργεί με μεταφυσικές αναφορές. Διόλου παράδοξο, λοιπόν, ότι εδώ και πέντε χρόνια επιχειρείται η «ανόρθωση» της χώρας, δίχως να έχει ολοκληρωθεί η σάρωση ενός συστήματος που έχει καταδικασθεί εγχωρίως, αλλά πρωτίστως σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αλλά ας μη ματαιοπονούμε αυθαιρετούντες περί του επέκεινα και των αντιστοιχιών του με την υλιστική πραγματικότητα. Ζούμε σε κοινωνία με έντονες παγανιστικές ροπές και προσποιούμεθα ότι μετέχουμε συστήματος λογοκρατούμενου και ορθολογικού –του ευρωπαϊκού εννοείται–, ενώ μας έλκει το παράλογο, το ριψοκίνδυνο, το χάος.
Η ένταξή μας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες και αργότερα στην ευρωζώνη δεν μας κατέστησε Ολλανδούς στη φύση, στη συμπεριφορά ή στη νοοτροπία. Δεν ήταν δυνατόν, αλλά ούτε και επιθυμητό ενδεχομένως. Το κυριότερο, βεβαίως, είναι ότι η απόπειρα επιβολής μιας ατέγκτου πειθαρχίας ανέδειξε καταστάσεις εξόχως ανορθολογικές.
Ενα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που το 2011, μετά τη διάσπαση ενός μικρού πολιτικού φορέα της Αριστεράς, υπολογιζόταν ότι είχε κάτι περισσότερο από το δύο τοις εκατό, εκτινάχθηκε τον Ιανουάριο του 2015 στην πρώτη θέση και σχημάτισε κυβέρνηση. Δεν είχε διοικητική εμπειρία και χρόνο να διαμορφώσει ενότητα εσωτερική. Εξού το αλλοπρόσαλλο της συμπεριφοράς στο κυβερνητικό επίπεδο και στην εσωτερική διαμάχη.
Το ΠΑΣΟΚ, που κυριάρχησε στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, συνετρίβη ως κόμμα στις τελευταίες εκλογές, αλλά υφίσταται στην κοινωνία και στη διοίκηση ως ο κατεξοχήν μηχανισμός, προάγων τα συμφέροντα των διακεκριμένων στελεχών του. Αυτή η νομενκλατούρα –στην αρχέγονη ή στην εκσυγχρονιστική της εκδοχή– ήλεγχε τους μηχανισμούς, επί πρωθυπουργίας του κ. Αντώνη Σαμαρά αλλά και σήμερα, επί της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Η Νέα Δημοκρατία είχε σε πρώτη φάση αντιταχθεί στο Μνημόνιο, που είχε συνομολογήσει ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου. Ωστόσο, ο κ. Αντώνης Σαμαράς, μεταμεληθείς, έγινε διαπρύσιος υποστηρικτής της βίαιης προσαρμογής, με υπαναχωρήσεις φυσικά και αμφιθυμίες, και μία παράταξη με ιστορία ενός και πλέον αιώνος έχει διασπασθεί.
Επιφανή στελέχη της Ν.Δ. συσκέπτονται περιοδικώς και διάφοροι επίδοξοι «δελφίνοι» κατά καιρούς διασχίζουν το στερέωμα. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, κατά τις συζητήσεις στη Βουλή, αναδεικνύεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, ως ο επαρκέστερος απολογητής των κυβερνήσεων της τελευταίας πενταετίας. Είναι, επί της ουσίας, ο άτυπος εκφραστής της κεντροδεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας. Ελπίζουμε ότι θα παραμείνει «άτυπος» διά παντός.
Υπεράνω όλων αυτών κινείται το φάσμα του κ. Κώστα Καραμανλή, στην ενεργό εμπλοκή του οποίου προσβλέπουν οι ψηφοφόροι της Ν.Δ., ενώ άλλοι φρικιούν σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο και προσπαθούν να διερευνήσουν τις μύχιες προθέσεις του. Πρόκειται για έναν Κήπο πολιτικών Χαρίτων, που εκφράζεται με τρόπο άναρχο σε κάθε σύγκληση της ολομέλειας της Βουλής. Ενδιαφέρον το όλο θέαμα, βεβαίως, αλλά και λίγη τάξη δεν θα έβλαπτε.
