Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την κυβέρνηση Τσίπρα, η κατάρρευση της Ευρωζώνης υπό την απειλή ενός GRexit. Μέχρι λίγα εικοσιτετράωρα πριν, μια καλή πλειοψηφία μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών και μια μεγαλύτερη μεταξύ των κομματικών στελεχών ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, πίστευαν μετά πάσης σοβαρότητος ότι, αν η Ελλάδα εκραγεί, το κοινό νόμισμα θα καταργηθεί.
Δεν γνωρίζω ποιος διηγείται παρόμοιες ιστορίες στον Αλέξη Τσίπρα. Το θέμα είναι σοβαρό. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι μόνον ο συμπαθέστατος αριστερός ηγέτης που απειλεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Δεν είναι, απλώς, μια φιγούρα πολιτικού που συγκινεί τους Αμερικανούς λίμπεραλς. Δεν είναι ο πολιτικός ηγέτης που θα επιβεβαιώσει τις θεωρητικές αναζητήσεις ενός Σόρος. Είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί και δύσκολα θα αντέξει νέα πειράματα στην πλάτη της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μια νέα στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, μ’ ένα νέο, ενδεχομένως, «κούρεμα» χρέους, με μια νέα κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, με μια νέα υποτίμηση της αγοραστικής αξίας των ελληνικών εισοδημάτων, με μια νέα γεωπολιτική περιπέτεια στον μυχό της Μεσογείου, μ’ ένα νέο κύμα αφόρητης φτώχειας στον πληθυσμό της χώρας, δεν θα προκαλέσει μια μείζονα ευρωπαϊκή κρίση.
Γι’ αυτό το ενδεχόμενο ετοιμάζονται, άλλωστε, Ευρώπη και Αμερική. Δεν θα ετοιμάζονταν αν δεν θεωρούσαν ότι υπάρχουν πιθανότητες.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, είπε: «Βραχυπρόθεσμα, ο κίνδυνος από τη διάδοση της κρίσης μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ είναι δύσκολο να αποτιμηθεί, αλλά έχουμε προβλέψει αρκετά όπλα προφύλαξης. Επαρκούν, αν και έχουν σχεδιαστεί για διαφορετικές περιστάσεις».
Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου, μιλώντας στο ΔΝΤ, είπε ότι «η αποτυχία εξεύρεσης συμφωνίας (Ελλάδας και Ευρωζώνης) θα οδηγήσει, κατά πρώτον, σε άμεσες δυσκολίες για την Ελλάδα και σε αυξημένη αβεβαιότητα για την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία».
Με δυο λόγια, κανείς δεν θέλει την έξοδο της Ελλάδας και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το είδος, το μέγεθος και τη διάρκεια της κρίσης που με κάθε σιγουριά θα προκληθεί, εφόσον βρεθεί ελληνική κυβέρνηση να λάβει παρόμοια απόφαση ή οποιαδήποτε απόφαση θα κριθεί ότι αναπόδραστα οδηγεί στην οριστική έξοδο.
Ταυτοχρόνως, όμως, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να συναντηθεί με την ελληνική κυβέρνηση στην επέκεινα γραμμή εκείνης που προσδιορίζει τα εξωτερικά όρια οικονομικής πολιτικής όπως συμφωνήθηκε, στη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων, από τη συμμαχία των κρατών στην οποία ανήκουμε.
Θα ήταν φρόνιμο για όλους να μη δοκιμάσουμε την τύχη μας, σε αυτό το σημείο, άσκοπα. Τουλάχιστον, όχι δίχως την προετοιμασία μας με την εφαρμογή μιας υπεραυστηρής λιτότητας.