Κι ενώ το μέτωπο των διαπραγματεύσεων είναι ξανά ανοιχτό, πολλοί είναι αυτοί που ασχολούνται με την υπόθεση της μεταφοράς των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, κυρίως από τη στιγμή που η υποδοχή που τους επιφύλαξε η ελληνική πολιτεία ήταν αντίστοιχη εκείνης αρχηγού κράτους. Τα κοινωνικά δίκτυα φούντωσαν για μία ακόμη φορά, οι συγκρίσεις με το Ιράν επανήλθαν στην ημερήσια διάταξη, θρησκευόμενοι και άθρησκοι αντάλλαξαν βαρείς (ψηφιακούς) χαρακτηρισμούς, ενώ δεν έλειψαν κι εκείνοι που βρήκαν την ευκαιρία να υπενθυμίσουν ότι όλ’ αυτά συμβαίνουν, ενώ στην κυβέρνηση βρίσκεται όχι η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά αλλά το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Χθες είχαμε και σύγκρουση ανάμεσα στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Φίλη, και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών εξαιτίας της προσωρινής μεταφοράς των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας στο νοσοκομείο «Αγιος Σάββας». Ο κ. Φίλης έκανε λόγο για «εμπόριο λειψάνων», τονίζοντας ότι κάτι τέτοιο «δίνει το λάθος μήνυμα στους ασθενείς, αφού πρόκειται για μια μορφή λαϊκισμού που απομακρύνει τους ασθενείς από την επιστήμη», ενώ ο διευθυντής Τύπου της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Χάρης Κονιδάρης, δήλωσε, μεταξύ των άλλων, ότι «εμπόριο λειψάνων κάνει ο ίδιος ο κ. Φίλης», ο οποίος μάλιστα «εμπορεύεται τα λείψανα ενός δήθεν αριστερού αντικληρικαλισμού», παραπέμποντας «σε περιόδους μεσαίωνα, αφού επιδιώκει να περιορίσει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της θρησκείας».
Νομίζω πάντως πως το όλο επεισόδιο μοιάζει με παραφωνία στην έως τώρα καλή σχέση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης με την Εκκλησία, με το θρησκευτικό αίσθημα γενικότερα.
Είναι όμως λίγο αστείο πώς έρχονται τα πράγματα: πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, σε εκδήλωση στον Αγνωστο Στρατιώτη, κρυφάκουσα έναν απόστρατο αξιωματικό του Στρατού να λέει εξοργισμένος σε συνάδελφό του ότι «οι του Συνασπισμού είναι χειρότεροι από του ΚΚΕ – οι του Συνασπισμού είναι άθεοι». Προφανώς, για κάποιο λόγο, θεωρούσε το ΚΚΕ «πιο πιστό». Ισως όχι τυχαία: ο Περισσός, το 2000, είχε εντάξει στους κόλπους του τη Λιάνα Κανέλλη (τη μόνη βουλευτή του που έκανε τον σταυρό της στον καθιερωμένο αγιασμό της Βουλής), ενώ το κόμμα είχε υποστηρίξει σθεναρότατα την «αδελφή Σερβία» κατά τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του 1999 (σε πολύ κόσμο αυτή η πολιτική στάση μάλλον ερμηνεύθηκε ως πίστη στους ορθόδοξους Σέρβους).
Γενικώς, τα παλαιότερα στελέχη της ελληνικής αριστεράς επιλέγουν τον πολιτικό όρκο, την πολιτική κηδεία κ.ο.κ., ενώ για τους παλαιάς κοπής δεξιούς ισχύει ακόμα το στερεότυπο «κομμουνιστής ίσον άθεος». Ωστόσο, μετά την έλευση του λεγόμενου «νεοορθόδοξου» κύματος στη χώρα μας, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, κάποια στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ είχαν «βαπτιστεί» τότε σε αυτό το ιδιότυπο πάντρεμα Ορθοδοξίας και μαρξισμού. Οσοι νοσταλγούν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ των διακηρύξεων περί χωρισμού Εκκλησίας και κράτους, ειδικά όσοι τον ψήφισαν, καλύτερα να το ξανασκεφτούν: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση πλέον, πρέπει να «παίζει μπάλα» αλλιώς. Εξάλλου, πρόκειται για συγκυβέρνηση και το έτερο… «κεντροδεξιό» (εδώ γελάμε δυνατά) μέλος αυτής της συγκυβέρνησης βλέπει με μεγάλη συμπάθεια αυτού του τύπου τα προσκυνήματα. Και ας μην ξεχνάμε όλοι πώς πέρασε τη γιορτή των Φώτων ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ελάχιστες εβδομάδες πριν από την εκλογική του νίκη…
Οι πιο αγανακτισμένοι είναι οι φιλελεύθεροι όλου του φάσματος, οι οποίοι ήλπιζαν τουλάχιστον ότι σε αυτό τον τομέα ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρούσε σε κάποιο τύπο εκσυγχρονισμού. Εις μάτην καθώς φαίνεται. Η σκιά της νεοορθοδοξίας πλανιέται ακόμη όχι μόνο πάνω από τη ριζοσπαστική αριστερά, μα πάνω απ’ όλη τη χώρα.
