Διαβάζοντας τα ονόματα των χορευτών στην τελευταία πρόταση του Αντώνη Φονιαδάκη και της Ομάδας του Apotosoma Dance Co συνεπέρανα ότι αυτοί οι 8 διεθνείς ερμηνευτές είναι 7 άνδρες και 1 γυναίκα. Λάθος: δεν ήταν Τζόαν αλλά Χοάν (Joan) ο Ισπανός (;) χορευτής. Ετσι, ποια θα ήταν η «Παρθένος» του τίτλου με τις γκλισίνες της; («Wisteria Maiden», παρέμεινε στα αγγλικά ο τίτλος). Από την αρχή της καριέρας του, ο Αντώνης έδειξε ότι ήταν χορογράφος, όχι σκηνοθέτης κινησιολογικών δρώμενων. Φυσικά, αφού από τη σπουδή του στον Μπεζάρ και τη θητεία του εκεί και στο Μπαλέτο της Οπερας της Λιόν δούλεψε με πολλούς χορογράφους από εκείνους που σμιλεύουν «χορευτικά» το σώμα του ερμηνευτή με αθλητισμό, ένταση και πολύμορφες δύσκολες –εξαναγκαστικές– απαιτήσεις στις αποδόσεις τους.
Ενα ελλάτωμά του: κάποιες φορές γίνεται φλύαρος, υπερφορτικός και ο θεατής αναζητεί κάποιες ανάσες. Αυτό έγινε αντιληπτό και στην «Παρθένα με τις γκλισίνες». Η εντυπωσιακή έναρξη με έναν πύργο που διαλύεται και γίνεται από…φούστα και καπέλο εργαλείο ταχυδακτυλουργικό ή και η μεταμόρφωση του σώματος (μπράβο στην Εύα Μανιδάκη) έδωσε τον τόνο. Ασπρα ή μαύρα τα κοστούμια (απλά και λειτουργικά του Τάσου Σωφρονίου), το ίδιο και οι μακριές περούκες, αλλά και το υπαινικτικό γυμνό των slips σε couleur de chair. Κάποια στιγμή: μάσκες. Γιατί το θέαμα απορρέει από το Ιαπωνικό Καμπούκι. Αυτό το έχω δει μόνο μία φορά, το 1985, στη Νέα Υόρκη και θυμάμαι τα έντονα χρώματα, ιδιαίτερα στις μάσκες, τις στυλιζαρισμένες ιεροτελεστικές κινήσεις, την εκκωφαντική μουσική. Η μουσική (;), οι ήχοι, οι θόρυβοι του μόνιμου συνεργάτη του Αντώνη, Julien Tarride, την ανακαλούσαν.
Ενα τεράστιο «μπράβο» στους χορευτές. Για τη στάμινα, για την ανταπόκριση στις εφιαλτικές απαιτήσεις του χορογράφου και για τις αστραπιαίες αλλαγές κοστουμιών, περουκών, μασκών. Ο Μπαλανσίν είχε πει ότι η επιτυχία ενός μπαλέτου φτάνει στο φινάλε των… 29 λεπτών. Εδώ, ο Αντώνης τα ξεπέρασε κατά 15 λεπτά, κρίμα. Στα 45 λεπτά δημιούργησε μια υπέροχη νεοκλασική κόντα, θαυμαστό κλείσιμο της τελετουργίας. Α, ναι: την Παρθένα και τις Γκλισίνες δεν τις είδα πουθενά (Μέγαρο Μουσικής, 23/4).