Τούτες τις μέρες της αβεβαιότητας και της αγωνίας, αναπόφευκτα εμείς οι παλαιότεροι ανατρέχουμε στον αγώνα, που έδωσε η χώρα μας, για να ενταχθεί στην Ενωμένη Ευρώπη. Αναρωτιόμαστε αν οι σήμερα κυβερνώντες αντιλαμβάνονται και συμμερίζονται τη σημασία της ευρωπαϊκής μας υπόστασης, Δεν αναφέρομαι στους λαφαζανιστές, οι οποίοι, ιστορικά και διανοητικά, βρίσκονται εξήντα χρόνια πίσω. Απευθύνομαι σ’ όσους πιστεύουν πως οι Ευρωπαίοι δεν είναι ληστροδανειστές, αλλά φίλοι και εταίροι. Σ’ αυτούς, που γνωρίζουν τα οφέλη και τα διεθνή προνόμια της χώρας, με τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. Σ’ αυτούς, που δεν θεωρούν τη συμμετοχή μας, ως αναγκαίο κακό, που μας επιβλήθηκε, αλλά ως ελληνικό επίτευγμα, που επιτεύχθηκε κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Οπως οι Ευρωπαίοι δεν μας υποχρέωσαν να δανειζόμαστε, αλόγιστα και ανεύθυνα, επί τουλάχιστον μία 30ετία, το ίδιο απρόθυμοι και διστακτικοί ήταν, τη δεκαετία του ’80, να μας δεχθούν ως εταίρους τους. (Μόλις είχαμε βγει από μια δικτατορία, η οικονομική και κοινωνική μας ζωή ήταν σε άθλια κατάσταση και τέλος βρισκόμασταν περίπου σε εμπόλεμη κατάσταση, με την Τουρκία).
Ο τότε «πρόγονος» της κ. Μέρκελ, καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ είχε δηλώσει, πως μόνον πάνω απ’ το πτώμα του η Ελλάδα θα έμπαινε στην ΕΟΚ. Την ίδια αντίδραση εξέφραζαν (εκτός της Γαλλίας) και τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη, μέσω της Κομισιόν. Μιας και λοιπόν, η σημερινή κυβέρνηση μιλά για «υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια», ας θυμίσουμε την πραγματική σημασία των εννοιών αυτών. Οταν ο Κων. Καραμανλής διαπίστωσε την σχεδόν πανευρωπαϊκή αντίδραση, αποφάσισε να υπερκεράσει την Κομισιόν και να στραφεί απευθείας στους Ευρωπαίους ηγέτες. Τους επισκέφθηκε όλους μέσα σ’ ένα δεκαήμερο, αφήνοντας τελευταίο τον σκληρότερα αντιδρώντα Χέλμουτ Σμιτ. Οταν ο Γερμανός καγκελάριος άρχισε να απαριθμεί τις ενστάσεις του, ο Κ.Κ. τον διέκοψε, λέγοντάς του: «Με ποιο δικαίωμα εσείς, που αιματοκυλήσατε την Ευρώπη δύο φορές θα αρνηθείτε την ένταξή μας; Εκτός από τον πολιτισμό σας, που οι ρίζες του είναι ελληνικές, ακόμη και το όνομα Ευρώπη ελληνικό είναι». (Για την Ιστορία, η συνάντηση αυτή ήταν η αφετηρία μιας μεγάλης φιλίας, μεταξύ των δύο ανδρών, αφού ο Σμιτ όχι μόνον εκτίμησε τη στάση του Κ.Κ., αλλά και την πολιτική του εμπειρία). Αυτή, λοιπόν, ονομάζεται «πολιτική διαπραγμάτευση», αφού και οι άλλοι ηγέτες συμφώνησαν, χωρίς να παραπέμψουν τον Κ.Κ… στους «θεσμούς».
Εκτός αυτών. Για να προκύψει «εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια» σε μια διαπραγμάτευση, επιβάλλεται να προϋπάρξουν αξιοπιστία και εμπιστοσύνη. Με ποίον τρόπο η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να πετύχει τις δύο αυτές προϋποθέσεις; Με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη, που έφθασε στο σημείο να πει, πως θα βρει έναν «ανώδυνο» συντελεστή ΦΠΑ, για να τον δεχθούν οι κουτόφραγκοι; Με την επιτήδεια επαιτεία προς τη Ρωσία και την Κίνα, ώστε να τρομοκρατηθούν Ευρώπη και Αμερική; (Θυμίζω ότι και οι δύο αυτές χώρες, μας συμβούλευσαν να «τα βρούμε με τους Ευρωπαίους», δηλαδή μας παρέπεμψαν… στους θεσμούς). Τελειώνοντας, φίλες και φίλοι, επιστρέφω στο προλογικό ερώτημα. Από ποίους εξαρτάται, σήμερα, η ύπαρξη και το μέλλον της χώρας. Από κομπλεξικούς παλαιοκομμουνιστές. Από ανίδεους και άσχετους. Από άπειρους και ερασιτέχνες. Από μαθητευόμενους μάγους. (Το τελευταίο είναι και το λιγότερο επώδυνο)…