Αν υπάρχει ένα σύμβολο της βρετανικής αμφιθυμίας προς την Ευρώπη, τότε αυτό είναι μάλλον το ίδιο το ευρώ. Η πρωτεύουσα της διαπραγμάτευσης του ευρώ ανθεί εκτός της Ευρωζώνης, ωστόσο η κυριαρχία του Λονδίνου στην αγορά συναλλάγματος, με ημερήσιο τζίρο ύψους 5,3 τρισ. δολαρίων, θα μπορούσε να απειληθεί στην περίπτωση που η Βρετανία εγκατέλειπε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν και οι Βρετανοί ηγέτες αρνούνται επί χρόνια να αντικαταστήσουν τις λίρες με τα ευρώ, οι συναλλασσόμενοι στο Σίτι του Λονδίνου αγοράζουν και πουλάνε σήμερα τα διπλάσια ευρώ απ’ ό,τι όλα τα 19 κράτη-μέλη του ευρώ και περισσότερα δολάρια απ’ ό,τι οι ΗΠΑ. Το Λονδίνο είναι επί τέσσερις δεκαετίες ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των συναλλαγών ξένου συναλλάγματος, ωστόσο ορισμένοι επενδυτές ανησυχούν ότι το Σίτι θα χάσει τη θέση του, ειδικά όσον αφορά τις συναλλαγές σε ευρώ, αν τελικά αποφασίσουν οι Βρετανοί ψηφοφόροι ότι η χώρα θα πρέπει να εγκαταλείψει την Ε.Ε. Δύο δεκαετίες αφότου η Βρετανία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει προσωρινά τον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ERM), στο επίκεντρο των συζητήσεων της ελίτ του Λονδίνου βρίσκεται σήμερα η προσπάθεια των Ευρωπαίων να σφυρηλατήσουν μια ανθεκτική νομισματική ένωση. Η σκιά του ευρώ πέφτει πάνω στον Βρετανό πρωθυπουργό κ. Ντέιβιντ Κάμερον και στην προσπάθειά του να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση της χώρας με την Ευρώπη.
Σήμερα οι συναλλαγές ξένων νομισμάτων γίνονται ταχύτατα κυρίως μεταξύ ξένων τραπεζών. Το 41% του παγκοσμίου τζίρου από συναλλαγές σε συνάλλαγμα γίνεται στο Λονδίνο, ποσοστό υπερδιπλάσιο από αυτό του πλησιέστερου ανταγωνιστή, της Νέας Υόρκης. Οι μεγαλύτεροι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές του Λονδίνου είναι η Ελβετία και το Παρίσι, καθένας εκ των οποίων κατέχει περίπου το 3% του παγκόσμιου τζίρου. Ομως τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι και η άνοδος του Λονδίνου οφείλεται, εν μέρει, στην τύχη. Ως το παγκόσμιο κέντρο συναλλαγών σε δολάρια το Λονδίνο ευνοήθηκε από την άνοδο του αμερικανικού νομίσματος, την άνθηση της διεθνούς τραπεζικής τις δεκαετίες του ’50-’60 και την έκρηξη των συναλλαγών σε συνάλλαγμα όταν υιοθετήθηκε το καθεστώς των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών στις αρχές του ’70. Το Λονδίνο έγινε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο αφότου η Βρετανία εγκατέλειψε τους συναλλαγματικούς ελέγχους το 1979 και έκτοτε η κυριαρχία του μόνο ενισχυόταν. Παρόλο που η εμφάνιση του ευρώ περιόρισε τα υπό διαπραγμάτευση νομίσματα, το Λονδίνο προέβαλλε ως το παγκόσμιο κέντρο για το ζευγάρι νομισμάτων με τη μεγαλύτερη συναλλακτική δραστηριότητα: ευρώ/δολάριο. «Αν αποχωρούσε η Βρετανία από την Ε.Ε., αυτές οι συναλλαγές θα χαθούν», λέει υψηλόβαθμος Ευρωπαίος διπλωμάτης. «Το πρώτο πράγμα που θα κάνουν Βερολίνο και Παρίσι θα είναι να καθίσουν κάτω και να πουν: πώς θα φέρουμε πίσω αυτή την επιχείρηση;».
Το Λονδίνο προσφέρει μακράν τη μεγαλύτερη δεξαμενή κεφαλαίων μεταξύ Ασίας και ΗΠΑ αλλά και μια πανδαισία για τους παγκόσμιους επενδυτές: πνευματικά δικαιώματα, μια μικρή στρατιά δικηγόρων και λογιστών, πολυτελή ακίνητα και εμπορικά καταστήματα, ποιοτική ιδιωτική εκπαίδευση και μια ευρύτερη πολιτιστική δραστηριότητα που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Είναι βέβαιο ότι οι διασυνδέσεις και η γενικότερη έλξη που ασκεί το Λονδίνο, συνδυασμένες με τη θεσμική αδράνεια, σημαίνουν ότι η μεταφορά των δραστηριοτήτων στην Ευρώπη θα είναι σταδιακή στην περίπτωση εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. Αρκετοί επενδυτές όμως πιστεύουν ότι μακροπρόθεσμα οι συναλλαγές σε ξένα νομίσματα θα μετακομίσουν εκτός Ευρώπης και Λονδίνου αν υπάρξει Brexit, δεδομένου ότι η ροή κεφαλαίων είναι αυτή που τροφοδοτεί τις συναλλαγές σε ξένα νομίσματα και ότι τα ασιατικά κέντρα είναι αυτά που βρίσκονται σε άνοδο. Για πόσο διάστημα ακόμη θα καταφέρει η Βρετανία να κερδίζει από τις συναλλαγές σε ευρώ ενώ παραμένει εκτός Ευρωζώνης, μπορεί να εξαρτηθεί από την έκβαση του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ε.Ε.
