Το μόνο χρήσιμο που προέκυψε για τον τόπο από την ιλαροτραγική συνεδρίαση της Κ.Ε., είναι η παραδοχή της πλειοψηφούσας πτέρυγας Τσίπρα ότι δεν διαχειρίζεται ψήφο αριστερών εκλογέων. Πιο ξεκάθαρος ήταν ο κ. Φίλης, που μέχρι προχθές υπεραμυνόταν της «αριστερής λαϊκής εντολής» και –αν δεν απατώμαι– ήταν ένας εκ των εμπνευστών του συνθήματος «πρώτη φορά Αριστερά». Τώρα, ο κ. Φίλης και οι Τσιπριστές ομιλούν για «εντολή της κοινωνίας», στην οποία, μάλιστα, «δεν αντιστοιχούν οι συσχετισμοί που υπάρχουν στην Κ.Ε. του κόμματος». Ο ίδιος «διερμήνευσε» και την αλλαγή της αντιμνημονιακής λαϊκής βούλησης, η οποία, μετά την κωλοτούμπα Τσίπρα, «καλεί» τον ίδιο και τους ομοϊδεάτες του «να μείνουν στην εξουσία και να το παλέψουν»… Κατά πρώτο λόγο, λοιπόν, το «πρώτη φορά Αριστερά» είναι πλέον αηδίες, για να μη μεταχειριστώ την προσφορότερη λέξη, που χρησιμοποίησε ο κ. Φίλης, για το plan B του Βαρουφάκη. Μήπως, όμως, θα είναι κόμμα αριστερό ο ΣΥΡΙΖΑ, αν παραμείνει η ταμπέλα στα χέρια του κ. Τσίπρα και αφού ο ίδιος θα έχει περάσει το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο, κρατώντας και το μεγαλύτερο συριζοκουρέλι; Οχι βέβαια. Θα πρόκειται, όπως γράφαμε πριν από τρεις εβδομάδες, για εισπήδηση του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Αυτή, όμως, η αλλαγή δεν μπορεί να συντελεσθεί σιωπηρά και στα μουλωχτά. Θα απαιτηθούν οπωσδήποτε πρόωρες εκλογές. Στην καλύτερη περίπτωση, αφού ο κ. Τσίπρας βάλει την υπογραφή του στο τρίτο Μνημόνιο. Στη χειρότερη, αν θελήσει «να συνδυάσει» την υπογραφή του μ’ ένα «ναι» του προαναγγελθέντος εκτάκτου συνεδρίου. Το δεύτερο αυτό (καταστροφικό για τον τόπο σενάριο) αναφέρεται, γιατί μέχρι σήμερα ο κ. Τσίπρας απέφυγε να αναλάβει τις δικές του ευθύνες, επιχειρώντας να τις μεταβιβάσει είτε στο κόμμα του, είτε στον λαό (δημοψήφισμα), είτε, ακόμη, να τις διαμοιραστεί με τους πολιτικούς του αντιπάλους (!). Τη στιγμή αυτήν, όμως, εκείνο που προέχει είναι η δημόσια και επίσημη παραδοχή της πτέρυγας Τσίπρα περί «μη αριστερής εντολής» της μεγάλης πλειονότητας των ψηφοφόρων του. Φυσικά, η παραδοχή αυτή δεν μπορεί να ισχύει α λα καρτ και να εντοπίζεται μόνο στην… αιφνίδια μνημονικοποίηση των Τσιπριστών. Πρόκειται για την παραδοχή μιας εμφανούς αναντιστοιχίας μεταξύ κυβέρνησης και λαϊκής βούλησης, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα. Συνεπώς, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να προωθεί πολιτικές, με καθαρό αριστερό πρόσημο, όπως είναι σοβιετοποίηση της ελληνικής παιδείας, η κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης και η κρατικοποίηση της οικονομίας. Στο μέτρο που, παρά την κωλοτούμπα Τσίπρα, θα συνεχισθεί αυτή η προσπάθεια τις επόμενες εβδομάδες, το σημερινό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ θα παραπέμπει στη «χαμένη τιμή της Αριστεράς». Μιας «τιμής» που θα προσπαθεί να την αποκαταστήσει με παρθενορραφές· μάταιες για τον τελεσιδίκως «διακορευθέντα» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά –πιθανότατα– ολέθριες για τη χώρα.
Ομως, όλα αυτά τα παράδοξα ή παρανοϊκά, που συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν αποτελούν μόνον φαινόμενα παρακμής ή καθολικής αποτυχίας του πολιτικού μας συστήματος. Συνιστούν πράξη συνέργειας και συνυπευθυνότητας, για τις δικές μας επιλογές του παλαιότερου και του πρόσφατου παρελθόντος. Κυρίως, όμως, οι επιλογές μας, τώρα, θα σφραγίσουν το παρόν και το άμεσο μέλλον της χώρας.