Στην Τρίτη Συμφωνία Διάσωσης, που επιτεύχθηκε έπειτα από συζητήσεις που διήρκεσαν σχεδόν ένα έτος, σημειώνεται με σαφήνεια η βασική προϋπόθεση επιτυχίας του προγράμματος, στην οποία, πάντως, κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία. Συγκεκριμένα:
«Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές Αρχές».
Η ως άνω λέξη (ενστερνισμός) λέει όσα προσπαθούν να ξεχάσουν οι πολιτικοί που υπερψήφισαν την συμφωνία. Πράγματι, όταν ενστερνίζομαι κάτι, το «αποδέχομαι με προθυμία και θέρμη», δηλαδή «πιστεύω βαθύτατα» πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να πετύχω αυτό στο οποίο σκοπεύω, προς το καλό όλων.
Κι επειδή η ελληνική γλώσσα είναι κυριολεκτική, ενστερνίζομαι επειδή «εγκολπώνομαι», καθιστώ δηλαδή το Τρίτο Μνημόνιο Εγκόλπιον Πολιτικής.
Τελικώς, η ελληνική είναι αποκαλυπτική, αφού οι λέξεις του Νόμου της Βουλής λέγουν πολύ περισσότερα από την αγγλική στο πρωτότυπο κείμενο, που λέγει απλώς: «Success requires ownership of the reform agenda programme by the Greek authorities».
Επομένως, την επόμενη μέρα των εκλογών –στις οποίες υποβάλλει ο κ. Τσίπρας τους πολίτες επειδή κέρδισε με ένα αχαλίνωτο κόμμα το οποίο διασπάσθηκε στην πρώτη μεγάλη φουρτούνα, τόσο ανέτοιμος ήταν ο σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ για να φέρει βόλτα την ελληνική κατάσταση– θα πρέπει η νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα.
Ποιος, όμως, από τους πολιτικούς που παρελαύνουν στα τηλεπαράθυρα είναι έτοιμος (αφήστε αν είναι και «ικανός») να πραγματοποιήσει όσα κωδικοποιήθηκαν με το νέο μνημόνιο; Κανείς, μάλλον!
Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι την επόμενη μέρα των εκλογών δεν πρόκειται να κινηθούμε επί ροδοπετάλων. Δεν είμαι σίγουρος καν για το κατά πόσον ο κ. Τσίπρας θα έχει λύσει τα προβλήματα ταυτότητας και ενδοσκόπησης. Γιατί αν ήταν σε θέση να καταλάβει πόσο μεγάλα λάθη έπραξε, τότε έπρεπε να έχει προλάβει την καταστροφή προτού τινάξει η κυβέρνηση στον αέρα το σύστημα συναλλαγών της χώρας, όπως συνέβη με την υποχρεωτική επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων.
Το χειρότερο είναι όμως ότι τίποτε δεν πείθει πως ο κ. Τσίπρας έχει, έστω τώρα, «κάνει κτήμα του» όσα έχει περιλάβει στο πρόγραμμα που ψήφισε η Βουλή. Παρόμοια μετάλλαξη δεν μπορεί να έχει συμβεί και, πάντως, τίποτε δεν το δείχνει. Αλλωστε ο ίδιος λέγει ότι δεν πιστεύει τίποτε από όσα «υποχρεώθηκε» να κάνει.
Λέγει, για παράδειγμα, το πρόγραμμα πως «η κυβέρνηση «είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα (…) καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται».
Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται ότι παρόμοιες διαβεβαιώσεις θυμίζουν αυτές που δίνουν βιαστικοί και ανώριμοι εραστές. Το καλύτερο για τον κ. Τσίπρα θα ήταν να αρνηθεί την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας.
