Εχουν μεσολαβήσει περίπου 40 ημέρες από τότε που ο κ. Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επαίρονταν ότι έχουν double score από τη Νέα Δημοκρατία. Σήμερα η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Η ραγδαία μεταστροφή της κοινής γνώμης μπορεί να μην αποτυπώθηκε με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου (σ.σ. άλλωστε η πλειοψηφία επέμενε και επιμένει στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη), αλλά ξέσπασε σαν καταιγίδα με την ανακοίνωση των πρόωρων εκλογών. Το πόσο οδυνηρό υπήρξε το αποτέλεσμα της εκλογικής επιλογής του κ. Τσίπρα αποτυπώνεται ακόμη και σήμερα, που οι κάλπες απέχουν μόλις 16 ημέρες: τα δύο τρίτα των πολιτών τις θεωρούν λάθος επιλογή!
Δίχως, ασφαλώς, να μπορεί οποιοσδήποτε να προδικάσει το αποτέλεσμα, ο κάποτε «υγιεινός περίπατος» του κ. Τσίπρα προς την εκλογική νίκη μοιάζει ήδη με κακοτράχαλη ανηφόρα. Ο απελθών πρωθυπουργός μοιάζει δύσθυμος και κουρασμένος. Στον αντίποδα, ο κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, για τον οποίο οι περισσότεροι απλώς ανέμεναν την πτώση στο κενό, έχει πλέον ισχυρές πιθανότητες κατά την προσγείωσή του να βρει και πορτοφόλι. Η προσέγγιση του προέδρου της Ν.Δ. έχει το ενδιαφέρον της, καθώς πέραν της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ, μερίδιο της όποιας επιτυχίας οφείλεται στον αυθορμητισμό και τη διάθεση με την οποία διεκδικεί τη νίκη.
Το μείζον ερώτημα, όμως, είναι τι πραγματικά επιδιώκει ο κ. Τσίπρας στην επερχόμενη εκλογική μάχη. Το ερώτημα ανακύπτει αβίαστα λόγω της τακτικής των τελευταίων ημερών. Αντί να υπερασπιστεί τη συμφωνία που έφερε, ως μονόδρομο έναντι της πτώχευσης και της δραχμής αλλά και ως καλύτερη εναλλακτική από το σχέδιο Γιουνκέρ (σ.σ. δικά του επιχειρήματα), μοιάζει να υπαναχωρεί. Αντί να εμφανιστεί ως ο εγγυητής μιας δύσκολης και επίπονης διαδρομής, εμφανίζεται να υλοποιεί κάτι που δεν συμφωνεί, το οποίο χαρακτηρίζει αποτέλεσμα εκβιασμού. Μοιάζει, δηλαδή, να ανησυχεί για τις διαρροές προς το κόμμα των Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου, παρά για τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους.
Σε αντίθεση με τον κ. Μεϊμαράκη που, με πολιτικό ένστικτο, έσπευσε να φέρει τη Ν.Δ. στο κέντρο και να μιλήσει για την ανάγκη συνεργασιών, ο κ. Τσίπρας αρνείται κάθε συνεννόηση, περιορίζοντας τις επιλογές του στους ΑΝΕΛ που παλεύουν να μπουν στη Βουλή. Το πόσο επιτυχημένη είναι αυτή η πολιτική επιλογή καταδεικνύεται από το γεγονός ότι υιοθετείται μόλις από το 6% των πολιτών (GPO). Πλειοψηφικά, οι πολίτες ζητούν ευρύτατες συναινέσεις αλλά ο τέως πρωθυπουργός δηλώνει ότι αυτές δεν μπορεί να υπάρξουν ή, εφόσον υπάρξουν, δεν θα είναι ο ίδιος επικεφαλής του κυβερνητικού σχήματος ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Αν πρόκειται για λάθος επικοινωνιακή τακτική θα φανεί. Χρόνος υπάρχει και η προεκλογική στρατηγική μπορεί να μεταβληθεί. Σε διαφορετική περίπτωση, το ερώτημα θα επανέλθει εμφατικά και δεν θα αφορά το εάν ο κ. Τσίπρας μπορεί να κερδίσει, αλλά εάν θέλει να κερδίσει τις εκλογές προκειμένου να διαχειριστεί το μνημόνιο που ο ίδιος έφερε.