Το έργο που παίχτηκε στη Βουλή με την ευκαιρία των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης προκαθορίστηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών. Η διαφορά των 7,5 ποσοστιαίων μονάδων, περίπου, στις εκλογές που χώρισε τον πρώτο ΣΥΡΙΖΑ από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία, παρά τα όσα καταστροφικά είχαν μεσολαβήσει στη χώρα και για τη χώρα από τις 25 Ιανουαρίου, ήταν επόμενο να διαμορφώσουν τόσο τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού όσο και την αντίστοιχη στάση των αρχηγών των κομμάτων της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης. Με αυτή την έννοια αναμενόταν ότι ο Αλ. Τσίπρας θα παρουσίαζε το μαύρο άσπρο, κάτι άλλωστε που αποτελεί πρακτική του, ενώ οι Ευ. Μεϊμαράκης, Φώφη Γεννηματά και Στ. Θεοδωράκης θα υιοθετούσαν, ως ηττημένοι, μια πολύ σκληρότερη ρητορική απέναντι στον ίδιο και στην κυβέρνησή του συγκριτικά με το πρόσφατο προεκλογικό παρελθόν.
Είναι απολύτως φανερό ότι ο Αλ. Τσίπρας προσπαθεί να ακολουθήσει τα βήματα του Ανδρέα Παπανδρέου με στόχο την εγκαθίδρυση ενός κομματικού «καθεστώτος» ανάλογου εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος βέβαια δεν είναι Ανδρέας και οι καιροί είναι πολύ διαφορετικοί, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να μιμηθεί τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο φωνής, σκηνικής παρουσίας, ρητορικών κατασκευασμάτων, επικοινωνιακής πολιτικής και τακτικών κινήσεων, για να εμφανίζεται ως η νέα έκδοση πολιτικού ηγέτη που εκφράζει τους «μη προνομιούχους» πολίτες. Κάπως έτσι κινείται και θα κινηθεί και στο εσωτερικό του κόμματος για να εξασφαλίσει την προσωπική παντοδυναμία του. Το ερώτημα είναι αν θα τα καταφέρει, καθώς ο χρόνος που έχει μπροστά του μπορεί να αποδειχθεί πολύ λίγος με δεδομένες την κατάσταση της χώρας και τις μεγάλες δυσκολίες που είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει. Από την άλλη πλευρά, ο Αλ. Τσίπρας πιστεύει ότι έχει μερικά πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων του. Πλεονεκτήματα που θα τον βοηθήσουν να μακροημερεύσει στην εξουσία. Το πρώτο είναι ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει και ό,τι να ’ναι και να γίνεται πιστευτός από μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης. Το δοκίμασε για άλλη μία φορά στις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή. Το δεύτερο είναι ότι οι εκλογές απέδειξαν και στο εσωτερικό του κόμματός του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός και κανείς άλλος. Επομένως, στελέχη με πιο αριστερές απόψεις, όπως οι λεγόμενοι «53», δεν μπορούν να επιβάλουν δικές τους πολιτικές, εκτός εάν ο ίδιος συμφωνεί. Το τρίτο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία, το αντίπαλο κόμμα εξουσίας, βρίσκεται σε φάση εσωστρέφειας και προσπαθεί να βρει τον δρόμο της, γεγονός που προσφέρει περιθώρια ελιγμών και χρόνου. Το τέταρτο είναι ότι ο εξωτερικός παράγοντας, δηλαδή οι εταίροι και οι ΗΠΑ, έχουν αποδεχθεί πως ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυρίαρχοι στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ισως θα ήταν πιο ευτυχισμένοι αν ο κυβερνητικός εταίρος ήταν κάποιο άλλο κόμμα και όχι οι ΑΝΕΛ, αλλά προς το παρόν συμβιβάζονται με την πραγματικότητα.
Ολοι γνωρίζουν ότι ο δρόμος που έχει να διανύσει η Ελλάδα για να βγει από την κρίση (και την παρακμή) θα είναι κάθε άλλο παρά ανθόσπαρτος. Θα είναι εξαιρετικά δύσβατος και το τέλος του αβέβαιο και μακρινό. Ακόμη και ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε, στην τελευταία ομιλία του στη Βουλή, ότι η προσπάθεια θα είναι μακροχρόνια. Κανείς όμως δεν αμφισβητεί την κρισιμότητα της κατάστασης ή ότι απαιτείται μακρύς και σκληρός αγώνας. Το ζήτημα είναι τι ακριβώς εννοεί ο Αλ. Τσίπρας όταν αναφέρεται σε μεταρρυθμίσεις, αν αυτές είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και αν η κυβέρνησή του μπορεί να τις εφαρμόσει. Πολλοί φοβούνται ότι όλα όσα λέει κρύβουν την εγκαθίδρυση ενός κομματικού κράτους παλαιάς κοπής και ελάχιστης αποδοτικότητας.