Μέτρον της αποτυχίας διακυβέρνησης της Ελλάδας στην κρίση είναι τα νομοθετήματα των τελευταίων εβδομάδων, από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να ζητήσει μια τρίτη δανειακή σύμβαση διάσωσης του κράτους.
Σχεδόν όλα (αν καλώς ήλεγξα) τα μέτρα που περνούν από τη Βουλή ή εφαρμόζονται με υπουργικές αποφάσεις ή άλλες πράξεις της διοίκησης «κάτι θυμίζουν». Πρόκειται για παλαιότερες νομοθετικές ρυθμίσεις, οδηγίες του δεύτερου μνημονίου ή κυβερνητικές αποφάσεις που προέκυψαν ως αποτέλεσμα «επώδυνων συμβιβασμών» παλαιότερων υπουργών με την τότε τρόικα, προκειμένου η χώρα να πάρει κάποια από τις δόσεις της δεύτερης δανειακής σύμβασης και του δεύτερου μνημονίου, ή για ειδικούς συμβιβασμούς με κάποιες ομάδες πίεσης (τιμές φαρμάκων, παλαιοί κινητήρες φορτηγών, κ.λπ.)
Χαρακτηριστικές είναι οι ρυθμίσεις που επαναδιατυπώνονται επί το δυσμενέστερον. Παράδειγμα, το άρθρο 1 του ν. 4336 του περασμένου Αυγούστου 2015, που αντικαθιστά ρυθμίσεις του ν. 3865 του 2010, δηλαδή του νόμου Λοβέρδου, και ορίζει ότι υπάλληλοι του Δημοσίου που δεν έχουν συμπληρώσει 15 έτη ασφάλισης θα πάρουν την ελάχιστη βασική σύνταξη των 360 ευρώ όταν θα συμπληρώσουν το 67ο έτος ηλικίας, αντί του 65ου έτους που θα ίσχυε με τον παλαιότερο νόμο. Τι μεσολάβησε και οι άνθρωποι αυτοί θα χρειαστεί να περιμένουν δύο παραπάνω χρόνια για να πάρουν τη σύνταξη-βοήθημα;
Η απάντηση είναι αφοπλιστικά απλή: τα πράγματα πήγαν χειρότερα από όσο είχαμε προβλέψει όταν, το 2010, ψηφίστηκε η ρύθμιση. Οσο καθυστερούμε να εφαρμόσουμε τις πολιτικές που θα επιτρέψουν στη χώρα να επιστρέψει σε πραγματική και διατηρήσιμη ανάπτυξη, τόσο θα χρειάζεται παρόμοιες ρυθμίσεις να γίνονται ακόμη χειρότερες.
Αλλες ρυθμίσεις που έρχονται προς ψήφιση αυτή την εβδομάδα αναγνωρίζουν την εκ των προτέρων χαμένη «μάχη». Δεν θα έπρεπε να έχει παρασχεθεί μια τόσο ευνοϊκή ρύθμιση σε όσους χρωστούν μεγάλα ποσά στην εφορία. Ούτε είναι λογικό παλαιότατες οφειλές μικρότερες των 5 χιλιάδων να μην έχουν καμία απολύτως επιτοκιακή επιβάρυνση. Δεν χρειαζόταν τόση «διαπραγμάτευση» για να καταργηθεί ο ιδεοληπτικός λαϊκισμός που επικράτησε τη φετινή άνοιξη.
Ακόμη πιο σκανδαλώδεις είναι οι φωνασκίες «καθηγητών» και άλλων τηλεοπτικών «προφητών καταστροφής» για διατάξεις του ν. 4331. Πρόκειται για ορισμένες ρυθμίσεις φωτογραφικές ή πελατοκεντρικές, οι οποίες πέρασαν νυχτιάτικα.
Είναι σκανδαλώδες να χρειάζεται «τρόικα» για να μην περνούν τα συμφέροντα των ημετέρων. Οσο καθυστερούμε, τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Κι όμως, υπουργοί που έμειναν στην κυβέρνηση υποτάσσονται στα παιχνίδια που στήνουν κλίκες της αντιπολίτευσης στον πρωθυπουργό, παίζουν παιχνίδια ομάδων συμφερόντων και κυνηγούν άξιους δημόσιους υπαλλήλους που τους λένε την αλήθεια.