Ερχεται και ξανάρχεται το ίδιο ζήτημα: το ασφαλιστικό. Συμβαίνει αυτό γιατί δεν συμφωνήσαμε ποτέ –επειδή μας εμποδίζουν τα ψέματα που διαδίδουν τα κόμματα– σε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα ισορροπημένο και αναπτυξιακό. Αν η μεγάλη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-93) είχε παρακολουθηθεί από τις σπουδαίες προσαρμογές και αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει στα χρόνια που ακολούθησαν, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.
Πρόβλημα, με τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση, θα υπήρχε και πάλι. Κανένα σύστημα δεν επιβιώνει χωρίς προσαρμογές, συχνά επώδυνες, σε μια κρίση τόσο μεγάλη. Η προσαρμογή όμως θα ήταν, πάντως, ηπιότερη και σίγουρα πιο αποτελεσματική, αν είχαμε υιοθετήσει ένα διαφορετικό σύστημα συντάξεων πριν υιοθετήσουμε το ευρώ.
Αν τα χρόνια εκείνα είχαμε καλύψει το χρηματοδοτικό κενό με τα αποθεματικά του συστήματος, δεν θα υπήρχε τίποτε για να «κουρευτεί» όταν καταντήσαμε στην υποχρεωτική μείωση του δημόσιου χρέους.
Δεν κατανοώ πώς είναι δυνατόν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να διατηρεί αυταπάτες για τις διαστάσεις του προβλήματος και πώς θα προεδρεύσει μεταξύ των πολιτικών αρχηγών για την εξεύρεση συναίνεσης στο ασφαλιστικό.
Κατά τον κ. Παυλόπουλο «χωρίς το “κούρεμα” των ελληνικών ομολόγων που κατείχε, το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα θα μπορούσε να είναι βιώσιμο για πολλά χρόνια». Το εξήγησε στον πρόεδρο εργοδοτών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής κ. Jacek Krawczyk σε επίσημη συνάντηση προχθές, ο οποίος βεβαίως δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό, άρα το είπε ως συμβολή στον διάλογο περί του ασφαλιστικού.
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την ενημέρωση του Προέδρου, αφού, όπως είναι γνωστό, τα όσα λέγει δεν είναι ακριβώς δικό του θέμα, ούτε δικές του απόψεις, αλλά απηχούν τις κυβερνητικές θέσεις.
Ο,τι ακριβώς επανέλαβε ο κ. Πρόεδρος: «Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα –πρέπει να σας θυμίσω και να θυμίσω και στους αρμοδίους στην Ε.Ε.– έχει υποστεί ένα τεράστιο πλήγμα όταν έγινε το PSI, όταν έγινε δηλαδή η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Πλήρωσε τότε πολύ ακριβά το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα. Αυτή τη στιγμή όλοι στην Ελλάδα αγωνιζόμαστε για τη στήριξή του. Πρέπει να στηριχθεί. Δεν μπορεί να είναι αυτό το θύμα της αναδιάρθρωσης ενός χρέους και όλα τα υπόλοιπα να τα επωμισθεί».
Οι κ. Παυλόπουλος και Τσίπρας οφείλουν να γνωρίζουν ότι μόνον στην πενταετία 2010-14, το κράτος πήρε από τους πολίτες και έδωσε στα ταμεία το ποσό των 65 δισεκατομμυρίων. Με δύο λόγια, κάθε χρόνο, το κράτος καλύπτει σχεδόν το ύψος της ζημίας που υπέστησαν τα Ταμεία από το «κούρεμα» των ομολόγων. Οσο αναμασούν τους μύθους, τόσο κατανοούμε ότι αποφεύγουν την επίλυση του τεράστιου ζητήματος, Θέλουν απλώς να το μεταθέσουν ώστε να σκάσει στα χέρια του επόμενου.