Η επίμαχη έκθεση της εδώ γερμανικής πρεσβείας που ήλθε στη δημοσιότητα το Σαββατοκύριακο μέσω της Die Welt, κατά τον υφυπουργό τον Δημήτρη τον Μάρδα (παλαιόθεν ΠΑΣΟΚ…) είναι απλώς «μία έκθεση».
Οπως το είπε μάλιστα, με τόνο σχεδόν περιφρονητικό, καταλάβαμε ότι εννοούσε μία από τις πολλές εκθέσεις του είδους. Και έχει δίκιο, ως προς το τελευταίο τουλάχιστον. Γιατί είναι αλήθεια ότι, με την κρίση και ιδίως με την κυβέρνηση στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, η Αθήνα έπαψε να είναι ένα ξεκούραστο πόστο για τους διπλωματικούς υπαλλήλους των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών. Θυμηθείτε ότι κάποτε η Γαλλία, λ.χ., μπορούσε να έχει στη θέση του πρεσβευτή στην Αθήνα εκείνο το τρελό αγόρι που χόρευε σέικ και τίναζε την ξανθή φράντζα του με τον ρυθμό. Οχι πλέον· παρόμοιες πολυτέλειες δεν είναι πια δυνατές. Οι μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης θέλουν να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει στην Αθήνα, όπου η πολιτική κατάσταση μπορεί να πάσα στιγμή να γίνει έκρυθμη.
Μου έλεγε ξένος φίλος ότι, ενώ κάποτε μια πρεσβεία θα έστελνε από την Αθήνα το πολύ μία έκθεση την εβδομάδα, τώρα στέλνουν τρεις, τέσσερις ή και περισσότερες μέσα στην εβδομάδα. Ιδιαιτέρως κρίσιμες συνεδριάσεις της Βουλής (λ.χ., όταν ο Τσίπρας γύρισε από τις Βρυξέλλες, έχοντας κάνει τη μεγάλη τούμπα) παρακολουθούνται μέσω της τηλεόρασης σε απευθείας μετάδοση από τους πρωθυπουργούς ευρωπαϊκών χωρών και μάλιστα σε διαδικτυακή σύνδεση με τον πρεσβευτή της χώρας, ώστε ως ειδήμων να απαντά σε ερωτήσεις και να «ανοίγει τις πύλες του ανεξήγητου». (Συγχωρήστε μου την αναφορά στην ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή, αλλά χωρίς στοιχειώδη γνώση του Χαρδαβέλειου έργου, δεν μπορείς ούτε καν να αρχίσεις να καταλαβαίνεις το βάθος του θέματός μας…)
Η αύξηση της ποσότητας των διπλωματικών εκθέσεων, όμως, κάθε άλλο παρά μειώνει την αξία τους. Οι εκθέσεις αυτές μπορεί να περιέχουν εσφαλμένες εκτιμήσεις ή ανακριβείς πληροφορίες ως προς τα επιμέρους, κατά κανόνα όμως αποδίδουν την πραγματική εικόνα της πολιτικής κατάστασης όσο καλύτερα μπορούν να την καταλάβουν οι συντάκτες τους, επειδή, πρώτον, οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης έχουν καλύτερη αντίληψη από εμάς για τη σοβαρότητα του πολιτικού προβλήματος στην Αθήνα και, δεύτερον, επειδή είναι οι ίδιοι σοβαροί και θέλουν να μην τους βρίσκει απροετοίμαστους η κάθε παλαβομάρα που κατεβάζει η κυβέρνηση. Ο εμπιστευτικός ή και απόρρητος χαρακτήρας των διπλωματικών εκθέσεων, όπως και το σκάνδαλο που προκαλείται πάντοτε όταν κάποια από αυτές διαρρέει στον Τύπο, είναι στοιχεία που δηλώνουν την αξία αυτών των κειμένων.
Υπό το πρίσμα αυτό, δεν δυσκολεύομαι καθόλου να πιστέψω ότι σε κάποια πρόσφατη έκθεσή της μπορεί η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα να περιγράφει την Ελλάδα ως «ακυβέρνητη χώρα». Είναι φυσικό να συμβαίνει, διότι αν εξετάσουμε μέσα σε πνεύμα πραγματισμού τις δυνατότητες της κυβέρνησης, δύο μόνον είναι οι επιλογές που της ανοίγονται: ή εφαρμογή του μνημονίου και πολιτική καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ ή παραλυσία και ακυβερνησία. (Για κάποιους, υπάρχει και μια τρίτη: κυβέρνηση προσωπικοτήτων με τη στήριξη των κομμάτων στη Βουλή, αλλά εγώ εντάσσω και αυτή στην έννοια της πολιτικής καταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ.)
Και μη νομίζετε ότι οι Γερμανοί είναι οι μόνοι που κάνουν μια τέτοια απαισιόδοξη εκτίμηση για τη σημερινή κυβέρνηση. Κάποιοι άλλοι Ευρωπαίοι διπλωμάτες, ακόμη και στο υπουργείο των Εξωτερικών τους, αναφέρονται στην κυβέρνηση της χώρας ως την «κυβέρνηση των ζωντανών νεκρών» – κοινώς, ζόμπι. Δεν ξαφνιάζονται στ’ αλήθεια οι κυβερνητικοί στην Αθήνα από την κοινοποίηση παρόμοιων υποτιμητικών χαρακτηρισμών για τα πρόσωπά τους. Περισσότερο θα έλεγα ότι εκνευρίζονται, γι’ αυτό και το γραφείο του πρωθυπουργού απάντησε στο δημοσίευμα της Die Welt με μια ανακοίνωση σε ανοίκειο εριστικό ύφος, η οποία θα ήταν ντροπή για το γραφείο οποιουδήποτε Ελληνα πρωθυπουργού, ακόμη και του Τσίπρα.
Τώρα όμως, είναι το σημείο όπου πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη, επειδή τα περισσότερα ίσως από τα παραπάνω σάς είναι ήδη γνωστά και, ούτως ή άλλως, σχεδόν αυτονόητα. Δεύτερη συγγνώμη ακολουθεί εδώ, επειδή πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν τα γράφω για εσάς. Τα γράφω για τον υφυπουργό τον Δημήτρη τον Μάρδα, που προφανώς δεν έχει ιδέα για όλα αυτά, αλλιώς δεν θα υποτιμούσε τη δημοσιοποιηθείσα έκθεση της γερμανικής πρεσβείας ως μία ακόμη έκθεση από τις τόσες. Και, πιστέψτε με, είναι ανάγκη να τα ξέρει όλα αυτά ο Δημήτρης ο Μάρδας, διότι εκτός των άλλων (όφειλα να το έχω πει εξαρχής, αλλά αμέλησα) τυγχάνει και υφυπουργός στο υπουργείο Εξωτερικών, ο καημένος – ή, μάλλον, το καημένο το υπουργείο…
Υποπτα κέντρα
Είναι φύσει ενθουσιώδης ο Αδωνις Γεωργιάδης και κάποιες φορές παρασύρεται. Με αφορμή τη δημοσίευση κάποιων υποτιθέμενων δημοσκοπήσεων για τη διαδοχή στη Ν.Δ., τις οποίες ευλόγως θεώρησε ύποπτες, κάλεσε τους συνυποψηφίους του «να ψάξουμε από κοινού να βρούμε ποια είναι τα κέντρα που θέλουν να χειραγωγήσουν το εκλογικό σώμα της Νέας Δημοκρατίας και για ποιο λόγο». Πιστεύω ότι δεν το εννοεί.
Γιατί, προφανώς, του διέφυγε ότι τους πήρε κάτι μήνες για να βρουν (από κοινού…) ποια εταιρεία δεν μπορεί να κάνει τις εκλογές στη Ν.Δ. και, μετά το φιάσκο της 22άς Νοεμβρίου, χρειάσθηκαν δύο εβδομάδες για να βρουν τη νέα εταιρεία που θα επιχειρήσει ξανά το τόλμημα. Είναι, λοιπόν, ώρα να αρχίσουν να ψάχνουν για τα σκοτεινά «κέντρα»; Αν το κάνουν, θα καταντήσουμε να λέμε «το Νεοδημοκρατικό», όπως λέμε «το Κυπριακό», «το Μεσανατολικό» κ.λπ.