Είναι ακροδεξιό το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν; Η εύκολη -πολιτικά και ενδεχομένως εννοιολογικά ορθή- απάντηση θα ήταν καταφατική. Ηδη, στη Γαλλία, μετά την πρώτη Κυριακή των περιφερειακών εκλογών και ενόψει της 13ης Δεκεμβρίου, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές έχουν δηλώσει «σοκαρισμένοι» από την «άνοδο της Ακροδεξιάς στη χώρα». Πόσο «ακροδεξιές» είναι η Μαρίν Λεπέν και η ανιψιά της Μαριόν Μαρεσάλ-Λεπέν; Ως προς τον πυρήνα των επιχειρημάτων τους, θα τολμούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο αντιευρωπαϊσμός των υποστηρικτών του Εθνικού Μετώπου δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στη Γαλλία. Σε ένα κομβικό για τη Γαλλία δημοψήφισμα, για την έγκριση του Ευρωσυντάγματος το 2005, το «όχι» (που τελικώς επικράτησε) υποστήριξαν κόμματα αλλά και προσωπικότητες από το σύνολο του πολιτικού φάσματος της μεγάλης αυτής χώρας. Ο Λοράν Φαμπιούς, νυν υπουργός Εξωτερικών και τότε βασικός υποψήφιος για την κούρσα διαδοχής στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, είχε στηρίξει ανοιχτά το «όχι», μαζί με αριστεριστές όπως ο Ζαν-Λικ Μελενσόν και ο Ζοζέ Μποβέ, με τον Ζαν-Μαρί Λεπέν, αλλά και γκωλικούς όπως ο Νικολά Ντιπόν-Ενιάν.
Ο «αντιευρωπαϊσμός», λοιπόν, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των ψηφοφόρων του Εθνικού Μετώπου, αλλά μια συνολική τάση η οποία παραδοσιακά ενυπάρχει σε μεγάλα τμήματα του γαλλικού πληθυσμού, γι’ αυτό και βρίσκει έκφραση ακόμη και στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. Οι πενιχρές επιδόσεις των Γάλλων Σοσιαλιστών δεν αποτελούν έκπληξη. Το 2002, ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος για την προεδρία, Λιονέλ Ζοσπέν, έμενε εκτός του δευτέρου γύρου, τον οποίο τότε κέρδισε άνετα ο Ζακ Σιράκ έναντι του γηραιού Λεπέν. Στο Εθνικό Μέτωπο αποδίδεται, επίσης, «αντιμεταναστευτική» ρητορική, ενώ ούτε και σε αυτό τον τομέα έχει αποκλειστικότητα. Η γαλλική σοσιαλιστική κυβέρνηση και η αντιπολίτευση των Republicains του Νικολά Σαρκοζί μπορεί να μη χρησιμοποιούν την ξενοφοβική ρητορική της Μαριόν Μαρεσάλ-Λεπέν, η οποία επιθυμεί μια «καθαρή» ρωμαιοκαθολική και «χριστιανικότατη» Γαλλία, αλλά ξεκαθαρίζουν ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει άλλους μετανάστες. Τα απροσπέλαστα, σχεδόν εκτός νόμου, προάστια στο Παρίσι, δεν γκετοποιήθηκαν από το Εθνικό Μέτωπο, αλλά από σειρά γαλλικών κυβερνήσεων τα τελευταία 50 χρόνια.
Η Γαλλία έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας τα τελευταία 18 χρόνια, αγγίζοντας το 10,6%, περί τα τρία εκατομμύρια άτομα. Η δε προοπτική ανάπτυξης είναι πιο ισχνή από ποτέ. Η πλάστιγγα στην παραδοσιακή, μεταπολεμική γαλλογερμανική συνεννόηση μετατράπηκε στα τελευταία χρόνια της κρίσης σε μια εξαιρετικά ετεροβαρή σχέση, όπου το Παρίσι ακολουθούσε, βαρυγκομώντας, τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές του Βερολίνου. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο Φρανσουά Ολάντ πραγματοποίησε μια κίνηση εσωτερικής πολιτικής αξίας, προσπαθώντας να δείξει ότι η Γαλλία εξακολουθεί να «μετράει» στην Ευρώπη, αλλά, όπως φάνηκε, δεν έπεισε τους ψηφοφόρους. Τα πράγματα για την Ευρώπη δυσκολεύουν. Η παγίωση των πολιτικών συσχετισμών στη Γαλλία θα είναι γεγονός κατακλυσμιαίων διαστάσεων. Σε περίπτωση που το Εθνικό Μέτωπο κατισχύσει, τότε οι εκλογές του 2017 δεν θα πραγματοποιηθούν για να αναδειχθεί ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Θα είναι πραγματικό δημοψήφισμα για την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη Γαλλία.