Επί περίπου μία εξαετία το πολιτικό σύστημα της χώρας αναλώθηκε σε αντιπαραθέσεις γύρω από τα διαδοχικά «μνημόνια», τον «εκσυγχρονισμό» δομών και αντιλήψεων, με αποτέλεσμα όχι βεβαίως την επανεκκίνηση της οικονομίας αλλά την εξάρθρωση των συστημικών κομμάτων, έως ότου τελικώς προέκυψαν «αναπαλαιώσεις» –ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ– που εσχημάτισαν κυβέρνηση συνασπισμού και ασκούν την εξουσία σήμερα.
Ουδέν επελύθη στο διάστημα αυτό, ουδέν μετεβλήθη στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας. Τρεις διαδοχικώς εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Αντώνης Σαμαράς της Νέας Δημοκρατίας και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, άλλα επαγγέλθηκαν αρχικώς, άλλα «διαπραγματεύθηκαν» με τους εκπροσώπους των δανειστών, δίνοντας πάντα τις ίδιες «μάχες» και μεταθέτοντας τα πλέον ακανθώδη των προβλημάτων εις το μέλλον.
Η πορεία της χώρας δεν είναι ανοδική –όσες ελπίδες και εάν καλλιεργούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να διαψευσθούν αμέσως στη συνέχεια– αλλά σπειροειδής με τάση σαφώς καθοδική, και έτσι θα παραμείνει μάλλον έως ότου ισορροπήσει σε ένα κατώτερο σημείο για ικανό διάστημα.
Δεν φθάσαμε ακόμη στο σημείο αυτό «ισορροπίας», πράγμα που ασφαλώς θα είχε συμβεί εάν η Ελλάς χρεοκοπούσε τον Μάιο του 2010, όταν και επελέγη η διαδικασία της εσωτερικής υποτιμήσεως, που πρακτικώς διέσωσε τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες από τη χρεοκοπία, λόγω της αλογίστου εκθέσεώς τους στα ελληνικά ομόλογα.
Ουδεμία πρόθεση μομφής των τριών εκλεγμένων πρωθυπουργών· εξ άλλου η πολιτική έχει ορισθεί από αιώνων ως τέχνη του εφικτού, και οι αρχές υπάρχουν για να παραβιάζονται κατά περίπτωση. Επειδή όμως η επιλογή παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ κατέστη αμετάκλητος, το θέμα είναι η διαχείριση των πολιτών, που επέδειξαν ωριμότητα παρά τις περί του αντιθέτου αιτιάσεις των αυτοκλήτων σχολιαστών.
Με εξαίρεση τις πρώτες εκρήξεις, που ήσαν από μιαν άποψη αναμενόμενες, οι πολίτες έδωσαν την πλειοψηφία στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας –Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ– στις εκλογές του 2012 και ήραν την εμπιστοσύνη τους όταν η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά άρχισε να πελαγοδρομεί από την άνοιξη του 2014.
Πριν από έναν χρόνο ανεδείχθη πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας, αρχικώς ως «ανατροπέας», αλλά σταδιακώς μετεξελίχθηκε σε «παιδαγωγό» της Αριστεράς, και εναρμονίζεται με την «ευρωπαϊκή» τάξη πραγμάτων, διαφοροποιούμενος από την «κατεστημένη αντίληψη», και διατηρεί ακόμη εικόνα πολιτικού που δίδει μάχες, ασχέτως εάν τελικώς τις χάνει.
Είναι η σειρά της Ν.Δ. να ασχοληθεί με τον Ελληνα συντηρητικό πολίτη, το πρόβλημα του οποίου δεν είναι απλώς ο κ. Τσίπρας, αλλά η σταδιακή εκμηδένιση του συστήματος αξιών του στη σημερινή συγκυρία αποδομήσεως του εθνικού κράτους και της αστικής τάξεως, που ανεδείχθη σε οικονομικό περιβάλλον ασύμβατο με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα. Αυτή είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ν.Δ. σήμερα.
Ουδείς εκ των τεσσάρων υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος φαίνεται ότι διαθέτει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για τον επαναπροσδιορισμό των συντηρητικών –όχι φιλελευθέρων– αξιών. Ας μην απογοητευόμεθα, ωστόσο. Το αξίωμα ενίοτε αναδεικνύει ιδιότητες που δεν υποπτευόταν καν ο κάτοχός του.
