Το 1958, το ξενοδοχείο Ακροπόλ Παλάς ανακαινίστηκε για να προσαρμοστεί στις αυξανόμενες τουριστικές ανάγκες της Αθήνας. Ηταν μια περίοδος έκρηξης για την ξενοδοχειακή υποδομή της πρωτεύουσας. Η νέα Μεγάλη Βρετανία ολοκληρωνόταν, το Χίλτον έμπαινε στα σκαριά και τα νέα ξενοδοχεία της δεκαετίας του ‘50, όπως το King’s Palace (Πανεπιστημίου και Κριεζώτου) και το Ατενέ Παλάς (Σταδίου και Κολοκοτρώνη) συμπλήρωναν μία ευοίωνη εικόνα. Το Ακροπόλ Παλάς παρέμενε «αρχοντικό και μεγαλοπρεπές».
Σήμερα, η νέα του εικόνα, καθώς αποκαλύφθηκε η ανακαινισμένη όψη, προκαλεί συνειρμούς. Το Ακροπόλ Παλάς είναι εδώ και πολλά χρόνια ένα κρατικό κτίριο. Μετά τις λεηλασίες και τις καταστροφές του εσωτερικού του διακόσμου, είναι ένα κτίριο που διατηρεί πλέον εξαιρετικά ασθενικά τη σύνδεση με το ωραίο παρελθόν του. Και είναι ένα μεγάλο ερώτημα αυτό που ανακύπτει κάθε φορά που ένα διατηρητέο κτίριο επιστρέφει στη ζωή της πόλης με ανακαινισμένη, μόνο, την πρόσοψη (και αυτή συχνά με προβληματικό τρόπο ή με όλες τις αναγκαίες μειώσεις στον προϋπολογισμό του έργου). Πέραν της ανάγκης εκσυγχρονισμού, υπάρχει ένα θέμα αισθητικής, συνέχειας και κατανόησης. Υπάρχει ένα κενό στη γνώση και στην αξιολόγηση της εσωτερικής αρχιτεκτονικής, αλλά και της εξέλιξης των διακοσμητικών τεχνών, που, σύμφωνα με τη λογική του ελληνικού Δημοσίου, είναι θέματα ανοίκεια και δυσνόητα. Και για τον λόγο αυτόν υποτιμώνται.
Και καθώς υποτιμώνται σε ένα επίπεδο ανώτατης γραφειοκρατίας, τεράστια τμήματα από εσωτερικές διακοσμήσεις διατηρητέων κτιρίων έχουν εγκαίρως αφαιρεθεί, συστηματικά και κατά περίπτωση, τα τελευταία 100 χρόνια από εκείνους που κατανοούν την αξία της ιστορίας της αισθητικής. Πολλά κομμάτια από κατεδαφισμένα αθηναϊκά αρχοντικά, όπως από το Μέγαρο Αμβροσίου Ράλλη, στην οδό Δραγατσανίου, ή από το Μέγαρο Σκαραμαγκά, στη Βασιλίσσης Σοφίας (δίπλα στο Μουσείο Μπενάκη), είχαν μεταφερθεί αποσπασματικά, πριν από πολλές δεκαετίες, σε άλλα νεότερα κτίρια. Κινητά αντικείμενα καταστράφηκαν, εκλάπησαν ή πωλήθηκαν. Η ατμόσφαιρα διαλυόταν, φυσικά, για πάντα.
Το Ακροπόλ Παλάς, καθώς παραμένει αμήχανο και έξω από τα νερά του, μόνο και χωρίς ρόλο σε μία περιοχή διαλυμένη, είναι ένα κατ’ όνομα διατηρητέο κτίριο. Δεν είναι φυσικά το μοναδικό που έχει ενταχθεί σε αυτήν την τεράστια κατηγορία των σκόρπιων ιστορικών κτιρίων «που δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε, αλλά πρέπει να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε».
Ο αρχιτέκτων του πρωτότυπου Ακροπόλ Παλάς, Σωτήριος Μαγιάσης, σχεδίαζε και έπιπλα. Ηταν ένας αστός Αιγυπτιώτης. Εδωσε στο κτίριο αυτόν τον κοσμοπολίτικο αέρα σε κλίμακα μικρού παλάτσου, και με αυτό το στυλ γέμιζε η περιοχή γύρω από την πλατεία Αιγύπτου. Το 1958, στην ανακαίνιση, διαβάζουμε πως οι αρχοντικές αίθουσες φημίζονταν για την πολυτέλεια της κατασκευής τους. Μπουαζερί, ατόφιο μαόνι, καλοδουλεμένα φερ φορζέ, βιτρό, λαμπροί πολυέλαιοι και πλούσια χαλιά, που «θυμίζουν ανακτορικό περιβάλλον».
Εκείνη την εποχή, το Ακροπόλ Παλάς βρισκόταν «σε μία από τις πιο τουριστικές περιοχές» και αποτελούσε «ιδεώδη διαμονή». Εχουμε απάντηση για το αν πηγαίνουμε εμπρός ή πίσω; Για το αν υπάρχει μία σκέψη πέρα από το «διασώζω τη χρηματοδότηση»;
