Ετυχε να ξαναδιαβάσω έπειτα από πολλά χρόνια το βιβλίο του Νίκου Δήμου «Από την Μιχαήλ Βόδα στην Σύρου», από τις εκδόσεις Νεφέλη, έκδοση του 1994.
Μια ολόκληρη ελεγεία θα μπορούσε να γράψει κανείς για τις αθέατες αυλές της Αθήνας, τις κρυμμένες, τις εγκαταλελειμμένες, τις άλλοτε θαλερές και θορυβώδεις.
Ποιος να είναι αυτός ο μικρός Αθηναίος που φωτογραφήθηκε στο διάσημο ατελιέ του Καρλ Μπέρινγκερ κοντά στην πλατεία Συντάγματος; Τα παιχνίδια της τύχης που φέρνει ο χρόνος αναμοχλεύουν τις μνήμες και φέρνουν διαρκώς τα μυστήρια της ζωής. Είναι μια μικρή, χοντροχάρτονη φωτογραφία με χρυσοτυπία στην πίσω όψη, όπου αναγράφεται κάτω από τον βασιλικό θυρεό: Photographisches-Atelier […]
Ενας τοίχος παράγωνος, ένας τοίχος που έμεινε μόνος από μια παλιά κατεδάφιση, σε μια συνοικία της Αθήνας με παρελθόν.
Περπατούσα στην οδό Πιτάνης. Πιθανόν να μην είναι από τους πιο γνωστούς δρόμους, αν και βρίσκεται στους πρόποδες του Λυκαβηττού και αν κατηφορίσεις θα βγεις στο μαιευτήριο «Ελενα» και λίγο πιο κάτω στην πλατεία Μαβίλη.
Εκεί, γωνία λεωφόρου Ποσειδώνος και Αιγέως, στις Τζιτζιφιές, έφερνε μυρωδιά θάλασσας ο αέρας. Κοιτούσα πώς έπεφτε ο ήλιος πάνω στο ερειπωμένο αρχοντικό, με τα λαβωμένα γείσα, σωστό σκηνικό μυστηρίου. Χορτάριαζαν οι αρμοί, χτυπούσαν τα παραθυρόφυλλα.
Οι γραμμές του ηλεκτρικού και οι γραμμές του σιδηροδρόμου είναι για την Αθήνα χαρακιές, άνυδρα ποτάμια ή σύνορα, που ακόμη κι αν θέλει κανείς να αγνοήσει δεν τον αφήνει η αστική γεωγραφία.
Κάθε φορά που περπατάω σε δρόμους του Κολωνού μού έρχονται στον νου όσα έχω ακούσει για την παλαιότατη αυτή συνοικία της Αθήνας που, ευρέως ανοικοδομημένη μετά το 1965-1975, διατηρεί σε σημεία θραύσματα της πρότερης κλίμακας.
Περπατώντας στην ενδοχώρα της πλατείας Αμερικής έχω πλήρη συναίσθηση πως εδώ, σε αυτούς τους δρόμους, κάποιοι περιπατητές στο μέλλον θα σταθούν σκεπτικοί μπροστά σε ορισμένα από τα αστικά ίχνη που θα διασώζονται έως τότε.
Συχνά, παλιές φωτογραφίες των δεκαετιών του ’60 και του ’70 δείχνουν κάποια νεοκλασικά σπίτια ως λείψανα ενός κόσμου σε υποχώρηση, σαν πένθιμη αντανάκλαση ενός ψυχορραγήματος. Βλέποντας πάλι τον Γιάννη Τσαρούχη μπροστά στο διάσημο σπιτάκι με τις Καρυάτιδες της οδού Ασωμάτων, αναρωτήθηκα εάν αυτή η λήψη του Γιώργου Τουρκοβασίλη από το 1977 μπορεί να συνοψίσει ένα […]
Η πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι είναι ένα οκτάκτινο αστέρι, οι ακτίνες του οποίου σχηματίζουν ένα ακριβές και ζυγισμένο πολύγωνο. Στην αστική ενδοχώρα αυτής της ατμοσφαιρικής πλατείας, οι οδοί Φερεκίδου, Προαιρεσίου, Κυνίσκας, Εδεσίου, Κοροίβου, Πυργοτέλους και Πρωταγόρου ορίζουν το μεγάλο πλέγμα που τέμνεται από άξονες – Εμπεδοκλέους, Παρμενίδου, Στίλπωνος, Πύρρωνος, Μελίσσου, Κρησίλα, Πρόκλου. Ο περίπατος εκεί […]
Βαθιά μέσα στου Γκύζη, οι δρόμοι με τα ονόματα που ακούν στο όνομα του Κάλβου, του Παράσχη, του Ραγκαβή, του Λύτρα, του Βαρβάκη, του Ροΐδη, κυκλώνουν μια γειτονιά, βαθιά χωνεμένη στη μνήμη της Αθήνας.
Τα σπίτια που άλλοτε κατρακυλούσαν ώς εκεί που χαράχτηκε η λεωφόρος Βουλιαγμένης έχουν προ πολλού σχεδόν όλα σαρωθεί.
Από τη μικρή πλατεία Μεταξουργείου, εκεί όπου η Αχιλλέως πάει να συναντήσει τη Λένορμαν, αρχίζει η οδός Κεραμέων. Και μόνο το όνομα του παλιού αυτού δρόμου προκαλεί συγκίνηση και συνειρμούς για την πανάρχαια τέχνη της αγγειοπλαστικής σε αυτή την πόλη. Οπως και να ’χει, ένας παλιός Μεταξουργιώτης δύσκολα θα αναγνώριζε τη γειτονιά του, όχι μόνο […]
Παρατηρώ με προσοχή τη μικρή φωτογραφία τραβηγμένη στο μπαλκόνι του ορόφου με τα αρ ντεκό κάγκελα.
Εκείνο το κομμάτι της οδού Καλλιδρομίου, στους πρόποδες του λόφου του Στρέφη, κατοικεί στο μυαλό μου σαν τα ξέφτια μιας καστροπολιτείας. Θα μπορούσε να είναι η Μονεμβασιά των Εξαρχείων ή ακόμη μια σειρά από ακρόπρωρα που ξέβρασε ένα ναυάγιο και έμειναν γαντζωμένα, σαν αστικά γλυπτά, στον βράχο. Από την Εμμανουήλ Μπενάκη και πέρα, προς την […]
[nx_login_form]x
