Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς εγκεφάλους, όλες οι κοινωνικές ομάδες, που απήργησαν την περασμένη Πέμπτη, μαζί με τους αγρότες, βρίσκονται στο πλευρό του κ. Τσακαλώτου, του κ. Κατρούγκαλου, του κ. Σταθάκη και των άλλων υπουργών. Είναι τα διαπραγματευτικά τους όπλα στη σκληρή μάχη που δίνουν με τους δανειστές. Γι’ αυτό και τα «καθοδηγητικά» όργανα του ΣΥΡΙΖΑ συντάσσονται με τις αντιδράσεις όλων των κοινωνικών ομάδων, αφού ο στόχος, δηλαδή να πιεσθούν και να υποχωρήσουν οι ξένοι, είναι κοινός. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την άποψη αυτή βλακώδη, επικαλούμενος ένα και μόνον επιχείρημα.
Οτι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ αποδοκιμάζονται μέχρι προπηλακισμού κάθε φορά που αποτολμούν να εμφανισθούν σε απεργιακές εκδηλώσεις. Η βλακεία, όμως, είναι σύμφυτη με την κουτοπονηριά.
Βάσει, λοιπόν, του ίδιου συλλογισμού, οδηγούμαστε στο εξής συμπέρασμα: Αφού ο αγώνας είναι κοινός, στην περίπτωση που δεν υποχωρήσουν οι ξένοι (και αυτό άρχισε να διαφαίνεται καθαρά), δεν θα υποκύψουν μόνον οι Τσακαλώτοι, οι Κατρούγκαλοι, κ.ά., αλλά όλοι οι Ελληνες που πολέμησαν μαζί τους «σε άνιση μάχη κι αγώνα»… Αυτή είναι η αντίληψη των κ. Τσίπρα και Καμμένου. Και ήδη την έχουν εφαρμόσει τρεις φορές.
Για να απαλλαγούν από τις αρχικές προεκλογικές τους επαγγελίες, επιδόθηκαν για ένα οκτάμηνο σε δήθεν σκληρές διαπραγματεύσεις, έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα εξόδου από την Ευρώπη και όταν οι ξένοι αποδείχθηκαν ανυποχώρητοι, οδήγησαν την Ελλάδα σε δημοψήφισμα. Πάλι για να αντλήσουν «διαπραγματευτική δύναμη». Μετέτρεψαν, όμως, μέσα σε λίγες μέρες το «περήφανο όχι» σε ταπεινωτικό ναι. Τέλος, κέρδισαν και τις δεύτερες εκλογές με το ίδιο επιχείρημα. Οτι είναι οι ικανότεροι «να διαπραγματευθούν σκληρά» το μνημόνιο, που αυτοί υπέγραψαν, αναγκάζοντας τους ξένους να δεχθούν ένα «παράλληλο πρόγραμμα». Ας μην τεθεί, αντίστροφα προς τη ρήση Τσώρτσιλ, το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να εξαπατώνται τόσοι πολλοί, τόσες φορές και με τα ίδια επιχειρήματα. Εκ των πραγμάτων, όμως, τίθεται ένα αντίστοιχο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν οι ξένοι να μας εκλαμβάνουν ως σοβαρούς και σκληρούς διαπραγματευτές, ύστερα από τόσες αναδιπλώσεις και υπαναχωρήσεις. Και επιπλέον. Το ερώτημα αυτό θα είχε σημασία αν οι Ευρωπαίοι και η χώρα μας διέθεταν ισοδύναμα και όχι ετεροβαρή επιχειρήματα στη διαπραγμάτευση. Οπως παραδέχονται επίσημα, πλέον, στον ΣΥΡΙΖΑ, η απειλή αποχώρησης της χώρας από το ευρώ μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή υπόδειξη εξόδου. Και πιο απλά: Αντί να χτυπάμε τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές, όπως ευελπιστούσε ο κ. Τσίπρας, τα χτυπάνε τώρα οι δανειστές και οι επίδοξοι οργανοπαίχτες μας κάνουν κωλοτούμπες.
Σκληρή διαπραγμάτευση δεν υπήρξε ποτέ. Και πώς να υπάρξει, αφού εμείς προστρέξαμε για βοήθεια και σωτηρία στο ΔΝΤ και στους εταίρους. Εχει ακουστεί ποτέ ο εκλιπαρών δάνειο να απαιτεί να επιβάλλει και τους όρους αποπληρωμής του; Εμείς αποτύχαμε να αξιοποιήσουμε τα δύο πρώτα μνημόνια, εξαιτίας της ατολμίας των τότε κυβερνώντων να επιβάλλουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, σε συνδυασμό με την αδίστακτα λαϊκιστική πολιτική τής τότε αντιπολίτευσης. Η αδυναμία μας να προχωρήσουμε στις μεταρρυθμίσεις αυτές συνέτεινε στο να «αντισταθμιστεί» η έλλειψη νέων εσόδων, με περικοπές μισθών και συντάξεων.
Τέλος, αδιαμφισβήτητα υπάρχουν αδίστακτοι και ανάλγητοι δανειστές. Οπως υπάρχουν αφελείς και απερίσκεπτοι δανειζόμενοι…