Στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την παράσταση έκλεψε το μοναδικό πλέον (μετά την αποχώρηση του «ανόητου», κατά τον πρωθυπουργό…) μέλος της κυβέρνησης με ποιότητα ροκ σταρ: η αναπληρώτρια υπουργός Σία Αναγνωστοπούλου και το μαλλί της. Τι σόλο ήταν αυτό της Σίας! Τα είχε όλα: τεχνική, πάθος, αυτοσχεδιασμό. Θύμιζε, μου είπε κάποιος νοσταλγός, τον Τζίμι Πέιτζ των Ζέπελιν στις μεγάλες στιγμές του.
Οι κορυφαίες στιγμές της Σίας ήσαν όμως οι εξής: Πρώτον, ο κόσμος συμπαραστέκεται και βοηθά τους πρόσφυγες, επειδή… τον ενέπνευσε η κυβέρνηση! (Διά της απραξίας της; Αυτό μάλλον εννοούσε, αλλά πώς να το πει ευθέως η γυναίκα;) Δεύτερον, οι Αυστριακοί είναι καλοί άνθρωποι, αλλά η κυβέρνησή τους είναι κακιά. (Υπό την προϋπόθεση ότι θα το πληροφορηθούν, αυτό οι Αυστριακοί θα το εκτιμήσουν, ιδίως αν μάθουν ότι το λέει η Σία…) Τρίτον, να δεχθούμε στα πανεπιστήμιά μας τους φοιτητές-πρόσφυγες. (Με αυτό συμφωνώ, διότι δεν θα κάνει την παραμικρή διαφορά στα πανεπιστήμια. Αλλά πότε θα προλάβουν οι Σύροι να μάθουν ελληνικά; Και κάποια αγγλόφωνα τμήματα που υπήρχαν, αν δεν κάνω λάθος, αυτοί τα κατήργησαν.)
Ολα τα παραπάνω, όμως, είναι δευτερεύοντα. Το πρωτεύον ήταν, είναι και θα είναι το μαλλί της Σίας. Χθες, λοιπόν, εμφανίσθηκε με νέα coupe. Ξεχάστε το στυλ Μέδουσα, με το οποίο τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε. Τώρα ισιώνει λίγο τα μπροστινά (όσο γίνεται, εντελώς είναι αδύνατον) και όλα μαζί τα κάνει bouffant. Της πάνε, δεν μπορώ να πω. Τίποτε όμως δεν είναι σαν το πρωτότυπο και αυτό θα πρέπει να το λάβει υπ’ όψιν, αφού της αρέσει η πολιτική. Διότι από τον Τσώρτσιλ και το πούρο του μέχρι τον Κιμ της Βορείου Κορέας και το crew-cut κούρεμά του, κάθε πολιτικός που φιλοδοξεί να αφήσει το ίχνος του στην Ιστορία οφείλει να έχει ένα διακριτό σήμα-κατατεθέν. Της Σίας είναι το φυσικό μαλλί τύπου Ράστα…
Περί ηγεσίας
Το περιστατικό είναι παλιό, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα επίκαιρο. Στην πρόσφατη παρουσίαση στην Κύπρο του αυτοβιογραφικού βιβλίου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ο Χρήστος Στυλιανίδης, σημερινός επίτροπος για ανθρωπιστικά θέματα στις Βρυξέλλες και άλλοτε στενός συνεργάτης του αειμνήστου Γλαύκου Κληρίδη, αποκάλυψε μια άγνωστη πτυχή της υπόθεσης των ρωσικών πυραύλων S-300 και την αφηγήθηκε στο ακροατήριο.
Να θυμίσω πρώτα ότι η αγορά του συγκεκριμένου οπλικού συστήματος και η εγκατάστασή του στην Κύπρο ήταν το βασικό στοιχείο της φαντασίωσης του ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδος-Κύπρου, με την οποία η ελληνική και η κυπριακή κοινή γνώμη βαυκαλίσθηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Οταν διαπιστώθηκε, όμως, ότι η εγκατάστασή του θα επέφερε μεγαλύτερους κινδύνους από εκείνους που υποτίθεται ότι θα απέτρεπε, οι δύο ηγέτες, σε σύσκεψη που έγινε στην Αθήνα, αποφάσισαν ομοφώνως να την ματαιώσουν.
Εκεί που διαφώνησαν –και ήταν αυτό που αποκάλυψε ο Στυλιανίδης– ήταν στην ανάληψη του πολιτικού κόστους. Ηθελε ο καθένας τους να είναι εκείνος που θα βγει έξω, στην κοινή γνώμη, για να εξηγήσει την απόφαση και να επωμισθεί το κόστος. Επέμειναν τόσο, ώστε στο τέλος της σύσκεψης έμεινε αδιευκρίνιστο πώς θα μεθοδευόταν η κοινοποίηση της απόφασης. Οπως δε αφηγείται, ιδιωτικώς, ο Στυλιανίδης, όταν έμεινε αργότερα μαζί με τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη, τον τότε υφυπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, για να συντάξουν την ανακοίνωση δεν ήξεραν πώς να την διατυπώσουν και δυσκολεύθηκαν όσο ποτέ άλλοτε.
Με άλλα λόγια, προϋπόθεση για τον αληθινό ηγέτη είναι να αψηφά το πολιτικό κόστος. Αυτό, όμως, προϋποθέτει, με τη σειρά του, ισχυρή πεποίθηση στην ορθότητα των αποφάσεών του. Οταν συμβαίνει αυτό και ο ηγέτης μπορεί να μεταδώσει στο κοινό την πεποίθησή του, συνήθως πείθει. Δείτε, λ.χ., την περίπτωση της Μέρκελ, της μοναδικής ηγετικής μορφής στη σημερινή Ευρώπη. Με τη δημοτικότητά της να πέφτει, εξαιτίας της πολιτικής της στο μεταναστευτικό, εκείνη είχε το θάρρος να την υπερασπιστεί· και όπως φάνηκε από τις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν αυτό το θάρρος αποβαίνει προς όφελός της.
Οι φίλοι του Κόρμπιν
Με αφορμή την ένταξη των Πολ Μέισον και Γιάννη Βαρουφάκη στον κύκλο των οικονομικών συμβούλων του αρχηγού των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας Τζορτζ Οσμπορν δήλωσε χθες στη Βουλή των Κοινοτήτων: «τους επέλεξαν επειδή ο πρόεδρος Μάο είναι νεκρός και ο Μίκυ Μάους ήταν απασχολημένος». Μέγα λάθος, κατά τη γνώμη μου – του Κόρμπιν, εννοώ. Διότι υπήρχαν ακόμη ο Γκούφη, ο Ντόναλντ, ο Γκαστόνε (αυτός κι αν είναι ιδεώδης!). Φαίνεται όμως ότι ο ηγέτης των Εργατικών βιάστηκε. Μήπως λοιπόν χρειάζεται και κάποιον να τον βοηθά με τις ωραίες ιδέες του; Προτείνω Αλέκο Φλαμπουράρη, ο οποίος το τελευταίο διάστημα είναι εξαφανισμένος…
Quiz
Οι ασφαλέστερες προβλέψεις (αυτό το λέω και ως συμβουλή στους νεοτέρους) είναι εκείνες που αφορούν τα ασήμαντα. Γι’ αυτό και εγώ προβλέπω ότι η σταδιοδρομία σχετικά νεοφερμένου και υπέρμετρα φιλόδοξου πολιτικού της Κεντροδεξιάς πλησιάζει –συντομότερα από όσο θα ήθελε ο ίδιος– προς το αναπόφευκτο τέλος. Το λέω, επειδή ο πρόεδρος της Ν.Δ. τον κάλεσε προ καιρού στο γραφείο του και του ανακοίνωσε ότι έχει σοβαρές αμφιβολίες για την εντιμότητά του. Οταν εκείνος διαμαρτυρήθηκε, του παρουσίασε και τα σχετικά στοιχεία. Κρίμα! Διότι ήταν εκείνος ο οποίος κάποτε επεσκέφθη ιεράρχη της Εκκλησίας και του ζήτησε την ευχή του, επειδή σκόπευε να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος…