Φέρνω με τον νου μου τη φωτογραφία από τη δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο: ανεβασμένοι στην εξέδρα που είχε στηθεί στην πλατεία Κλαυθμώνος, ο Αλέξης Τσίπρας χέρι χέρι με τον Πάνο Καμμένο, πανηγυρίζουν, ενώ από κάτω τους, ένα πλήθος ζητωκραυγάζει. Οι δύο άνδρες αγκαλιάζονται με πάθος στην αρχή, όταν ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων πλαισιώνει περιχαρής τον Αλέξη Τσίπρα στην εξέδρα. Υστερα, σηκώνοντας τα ενωμένα χέρια τους, στρέφονται προς τον κόσμο.
Ορισμένα προσχήματα είχαν κρατηθεί τον Ιανουάριο, μολονότι έδωσαν και πήραν οι αγκαλιές και τα φιλιά στην ορκωμοσία και αμέσως μετά τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή, ανάμεσα στα στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς και σε εκείνα της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς (η οποία με συνοπτικές διαδικασίες βαφτίστηκε «Κεντροδεξιά» για τις ανάγκες της εξουσίας). Τον Σεπτέμβριο, ωστόσο, κάθε αυτοσυγκράτηση χαλάρωσε χαρακτηριστικά. Νομίζω το είχε εξομολογηθεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ότι μια καλή χημεία σε προσωπικό επίπεδο ανάμεσα σε εκείνον και τον κ. Καμμένο ήταν γεγονός (σε αντιδιαστολή, apropos, με μια άλλη, κατοπινή εξομολόγηση, αυτή τη φορά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι έχει «κακή χημεία» με τον Αλέξη Τσίπρα).
Τσίπρας και Καμμένος, λοιπόν, πανηγύριζαν έξαλλα τον Σεπτέμβριο – κι ας είχε, στο μεταξύ, μεσολαβήσει το καλοκαιρινό δράμα της διαπραγμάτευσης-φιάσκου, των κλειστών τραπεζών και των κεφαλαιακών ελέγχων, του σουρεαλιστικού δημοψηφίσματος. Πόσοι μήνες πέρασαν από τη νύχτα του Σεπτεμβρίου; Εξι. Ενα πυκνό εξάμηνο, δραματικό και αυτό, όπως και το πρώτο εξάμηνο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στους έξι πρώτους μήνες του 2015 η χώρα έφτασε στα όριά της. Κάτι ανάλογο φαίνεται να συμβαίνει και τώρα στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας του προσφυγικού. Ξαφνικά, τα βαρουφάκεια «ουάου» που, κατά τα άλλα, πήγαν τη χώρα κάμποσα χρόνια πίσω, μοιάζουν με παιδική χαρά μπροστά σε αυτό που ήδη ζούμε τους τελευταίους μήνες και όσα διαφαίνονται στον ορίζοντα. Ξαφνικά, επίσης, εκείνη η «καλή χημεία» Τσίπρα-Καμμένου μοιάζει να χαλάει.
Την ίδια στιγμή θεριεύουν και οι διάφορες θεωρίες και φήμες: ότι όλο αυτό, περί του «μακεδονικού», είναι στημένο για να διαλυθεί σκόπιμα ο υπάρχων κυβερνητικός σχηματισμός, προτού ο κλοιός γύρω του σφίξει κι άλλο. Προσωπικά δεν το πιστεύω, για τον απλό λόγο ότι δεν τους έχω ικανούς να στήσουν το παραμικρό. Και επειδή είναι όλοι τους λάτρεις της εξουσίας.
Η ουσία είναι ότι εν μέσω μιας πολύπλευρης τραγωδίας που τείνει να λάβει εθνικές διαστάσεις, οι δύο ηγετικοί πόλοι της κυβέρνησης ασχολούνται με ένα ζήτημα που σίγουρα δεν είναι της παρούσης. Προφανώς και ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να περιμένει κάποια στιγμή μια τέτοια σπασμωδική αντίδραση από τον κ. Καμμένο· και προφανώς ο τελευταίος θα έπρεπε να περιμένει από τα στελέχη του πρώτου μια τοποθέτηση ανάλογη με αυτή του κ. Μουζάλα.
Ολα αυτά όμως ήταν ψιλά γράμματα για αμφότερους όταν έπαιρναν δις την εξουσία. Επί της ουσίας, ψιλά γράμματα είναι η δήλωση του κ. Μουζάλα, τώρα, στη δεδομένη χρονική στιγμή. Μα ο κ. Καμμένος εμμένει σε ένα άγονο πείσμα και ο πρωθυπουργός αναχωρεί για μια κρίσιμη Σύνοδο, αφήνοντας ένα (ακόμα) αγκάθι πίσω του.
Εκείνη η φωτογραφία της «καλής χημείας» του Σεπτεμβρίου μοιάζει τόσο μακρινή ξαφνικά – ό,τι κι αν γίνει. Οπως και εκείνη η εμφάνιση του κ. Τσίπρα στα Προπύλαια, τη νύχτα της 25ης Ιανουαρίου. Είναι αυτό το μοναδικό προνόμιο της συγκεκριμένης κυβέρνησης: να παλιώνει, να ξεθωριάζει, να γερνάει μέσα σε χρόνο «ντε τε». Αυτή είναι η φυσική συνέπεια του να είσαι τραγικά ασόβαρος.