Μας έχει συνηθίσει αυτή η κυβέρνηση να πορεύεται με μεγαλοστομίες, παλικαρισμούς, ψέματα, πραγματικές ή δήθεν συγκρούσεις, επιδείξεις ανικανότητας, αστοχίες, υπεκφυγές, άγνοια, αγνόηση της πραγματικότητας, αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και στο τέλος κωλοτούμπες, πολλές κωλοτούμπες, ποικίλων ειδών και όλων των βαθμών δυσκολίας. Τελευταίο παράδειγμα, η αύξηση του ΦΠΑ από 23% σε 24%, που πλήττει το ίδιο φτωχούς και πλούσιους, ενώ κάποτε έδινε αγώνες, υποτίθεται, για να μην αυξηθεί. Δεν αποκλείεται να το κάνει αυτή τη φορά για να μην αναγκαστεί να εκτοξεύσει τον ΦΠΑ στη ΔΕΗ από 13% σε 23%, αφού οι αριθμοί δεν βγαίνουν, αλλά πάντως το κάνει, γιατί εκεί την οδήγησε η πολιτική της.
Το ερώτημα όμως που ανακύπτει πάλι είναι πού το πάει η κυβέρνηση με τις συνεχείς επιθέσεις κατά του ΔΝΤ και τις εξαγγελίες περί κατάθεσης νομοσχεδίων περί ασφαλιστικού και φορολογικού. Το σκηνικό είχε αρχίσει να στήνεται πριν ακόμη από την περιβόητη υποκλοπή και γνωστοποίηση της τηλεφωνικής συνομιλίας Τόμσεν – Βελκουλέσκου, συνεχίστηκε μετά, διανθίστηκε με τη δήλωση Τσίπρα ότι η κάθε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να επιλέγει με ποιο τρόπο θα τιμήσει μια συμφωνία, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την κατάθεση των συγκεκριμένων νομοσχεδίων με όλα τα χαρακτηριστικά της «μονομερούς ενέργειας», εφόσον η αξιολόγηση δεν έχει ολοκληρωθεί και προφανώς υπάρχουν ακόμη πολλά ανοιχτά θέματα με τους δανειστές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση επιχείρησε μια κίνηση που εντάσσεται στο πλαίσιο του μακιαβελισμού – τυχοδιωκτισμού, όπως και πολλές άλλες προηγουμένως. Η λογική λοιπόν απάντηση στο ερώτημα «πού το πάει;» είναι ότι προσπαθεί να επισπεύσει την αξιολόγηση για να κερδίσει πολιτικό χρόνο, αντί να λύσει προβλήματα και να ξεκολλήσει τη χώρα από το τέλμα, εκμεταλλευόμενη, πρώτον, τις πιθανολογούμενες διαφορετικές γραμμές μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ, και, δεύτερον, τον μεγάλο πονοκέφαλο που έχει η Ευρώπη και λέγεται δημοψήφισμα για το Brexit και δεν επιθυμεί άλλες εμπλοκές με την Ελλάδα. Και επειδή αυτό μοιάζει αντιφατικό, ο Αλ. Τσίπρας θέλει να φτάσει το ταχύτερο δυνατόν σε μια «light» συμφωνία με τους Ευρωπαίους δανειστές, έστω και δίχως συμμετοχή του ΔΝΤ, να πάρει τη δόση για να αντιμετωπίσει τις άμεσες υποχρεώσεις της χώρας, να εκμεταλλευθεί το γεγονός πολιτικά στο εσωτερικό και να αφήσει τα «σκληρά μέτρα» που ζητάει το ΔΝΤ για αργότερα, σε μια δεύτερη αξιολόγηση. Στο μεταξύ, δεν αποκλείεται να κάνει και κανένα κόλπο με εκλογές ή δημοψήφισμα, αν θεωρήσει ότι… βολεύει.
Ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι στο σχέδιό του μπορεί να έχει την υποστήριξη Σοσιαλιστών – Σοσιαλδημοκρατών, όπως ο Ολάντ (είναι φανερό ότι επιδιώκει να βρίσκεται υπό την αιγίδα του προέδρου της Γαλλίας) και ο Σουλτς του Ευρωκοινοβουλίου, που προσπαθεί να παίξει έναν ρόλο στα ελληνικά πράγματα, γι’ αυτό και πήγε να τους συναντήσει. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, τα πράγματα «σκουραίνουν».
Ο Κερέ της ΕΚΤ συντάχθηκε με τις απόψεις του ΔΝΤ, ο Σόιμπλε θύμισε διά του εκπροσώπου του ότι η μόνη συμφωνία είναι το μνημόνιο που υπογράφηκε το καλοκαίρι, ο εκπρόσωπος της Κομισιόν άφησε αιχμές, και γενικά άρχισε να δημιουργείται ένα κλίμα δυσφορίας για τις νέες παλινωδίες της Αθήνας. Αρα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι δανειστές είναι πρόθυμοι να διχαστούν για χάρη της ελληνικής κυβέρνησης.
Με αυτή την έννοια, το νέο τερτίπι της κυβέρνησης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «σάλτο μορτάλε». Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην παρουσίαση των νομοσχεδίων του ασφαλιστικού και του φορολογικού, οι αρμόδιοι υπουργοί φρόντισαν να υπάρξει ένα πέπλο αοριστίας και ασάφειας, ακόμη και για τον χρόνο ψήφισης. Από τη δική του πλευρά, το Μαξίμου με τη γνωστή μέθοδο των «non papers» έσπευσε να διευκρινίσει ότι υπάρχει περιθώριο αλλαγών και βελτιώσεων. Οπότε, ας μην πάρουμε ακόμη τίποτα στα σοβαρά.
