«Ο ισχυρισμός ότι οι Αρχές (δηλαδή η κυβέρνηση) ενός κράτους δύνανται να αποφασίσουν καλύτερα από τη διοίκηση της επιχειρήσεως τι είναι καταλληλότερο για την κατάστασή της μου φαίνεται τουλάχιστον αξιοπερίεργος». Η φράση «σκοτώνει»! Οχι όλους· σίγουρα όμως όσους ακόμα πιστεύουν ότι το περίφημο «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ισχύει καλύτερα όταν «Ο υπουργός είναι δικός μας». Ακόμα καλύτερα αν η αμοιβή της εργασίας είναι μία και ίδια για όλους και προσδιορίζεται από «συλλογικές» συμβάσεις που τις «διαπραγματεύεται» η γραφειοκρατία εργοδοτών και εργαζομένων.
Το τρίτο μνημόνιο προβλέπει την επανεξέταση των θεσμών της αγοράς εργασίας. Μία ομάδα «ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων» θα προτείνει έναν νέο νόμο-πλαίσιο που θα διασφαλίζει ευελιξία με ασφάλεια και όσες άλλες αλλαγές απαιτούνται. Οπως γράφτηκε στον νόμο, οι αλλαγές «δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής».
Αν όμως ο Nils Wahl, γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, έφτασε στο σημείο να υπογραμμίζει το αυτονόητον εδώ και μερικές δεκαετίες εις Δυσμάς, αυτό δεν σημαίνει ότι εν Ελλάδι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα δεχθούν με την ψήφο τους τούς περιορισμούς των συνδικαλιστών, την ισορροπία στον ρόλο των διαμεσολαβητών στις αναπόφευκτες συγκρούσεις αλλά και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του επιχειρηματικού μάνατζμεντ.
Ο εισαγγελέας δεν έμεινε όμως στο ως άνω αυτονόητο. Πρόσθεσε μία ακόμα φαρμακερή γνώμη: «Από ιστορικής απόψεως, η ιδέα της τεχνητής διατηρήσεως των εργασιακών σχέσεων δίχως επαρκή οικονομικά θεμέλια έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει παταγωδώς σε ορισμένα πολιτικά συστήματα του παρελθόντος». Μήπως, σωστά, σας θυμίζει τη διαπίστωση ότι «Η Ελλάς είναι το τελευταίο Σοβιέτ»; Προφανώς, ο Σουηδός ανώτατος δικαστικός δεν γνωρίζει ότι ακόμα και ο κ. Κατρούγκαλος, που έχει κάνει καριέρα ως διαμεσολαβητής, επιδικάζοντας διψήφιες αυξήσεις σε βάρος επιχειρήσεων, «κλείνει το μάτι» προς όλες τις κατευθύνσεις, διαβεβαιώνοντας ότι ακόμα και τις «ομαδικές απολύσεις» έχει τον τρόπο να τις περάσει.
Εχουμε, άλλωστε, αρχίσει να καταλαβαίνουμε πώς διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. Οταν ακούτε κάποιο κυβερνητικό στέλεχος να λέει ότι τις «ομαδικές απολύσεις τις ζητεί ο ΣΕΒ και θέλει να τις επιβάλει το ΔΝΤ», να ξέρετε ότι κάτι κρύβεται. Ο Θόδωρος Φέσσας, πρόεδρος ΣΕΒ, με σαφήνεια λέγει ότι «διαφωνεί και με τις ομαδικές απολύσεις και με το lock out» («Κ», 19/5/2016). Αλλά ούτε το Ταμείο θεωρεί τα εργασιακά ως milestones (ορόσημα αξιολόγησης), ούτε η επιτροπή, που τα χαρακτηρίζει πάντως ως βασικά παραδοτέα, δηλαδή θα ήταν καλύτερο να τα κάνετε αλλά το συζητάμε κιόλας!
Πάντως η κυβέρνηση κρύβει την υπόσχεσή της, σύμφωνα με την οποία θα κάνει ό,τι μπορεί για να ρυθμιστεί και αυτό το καυτό θέμα. Αλλά και το άλλο που επιστρέφει στην επιχείρηση το δικαίωμα να κλείνει για όσο καιρό κάποια επιλεκτική απεργία εμποδίζει την παραγωγή, το γνωστό ως λοκ άουτ.
Οι Ελληνες εργοδότες δεν καίγονται για κανένα από αυτά τα δύο μέτρα. Το ίδιο ψύχραιμα αντιμετωπίζουν το θέμα και οι από πολλά χρόνια εγκατεστημένες πολυεθνικές. Είναι όμως παγκοίνως γνωστό ότι οι διεθνείς επενδυτές θέλουν ένα περιβάλλον που να το «καταλαβαίνουν». Πλην όμως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρόθυμα να ξεχάσουν τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, αφού και οι ίδιοι είναι μία από αυτές.