Η παράδοση του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα δεν θέλει κανένα ασυμβίβαστο μεταξύ υπουργού και βουλευτή. Στην πράξη, μάλιστα, συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί ιστορικά ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις που εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, με τεχνοκρατικά περισσότερο παρά παραδοσιακά πολιτικά χαρακτηριστικά, ανέλαβαν υπουργεία. Κατά μία έννοια, θεωρείται μάλλον αυτονόητο στη χώρα μας η εκλογή βουλευτή να δημιουργεί προσδοκία για την κατάληψη υπουργικού θώκου. Αντιθέτως, σε άλλες χώρες, με διαφορετικές κοινοβουλευτικές παραδόσεις, οι υπουργοί δεν προέρχονται κατά κανόνα από τη δεξαμενή των βουλευτών.
Η πρόταση για ένα καινοτόμο Σύνταγμα, που δημοσίευσε η «Κ» στις 5 Ιουνίου, περιλαμβάνει ένα διπλό ασυμβίβαστο για το θέμα: ένα επίκαιρο, ώστε οι υπουργοί να μην είναι εν ενεργεία βουλευτές, και ένα προοπτικό, ώστε οι υπουργοί να μην μπορούν να εκλεγούν βουλευτές στις εκλογές που διεξάγονται αμέσως μετά την υπουργική τους θητεία. Η λογική της πρότασης επιδιώκει, αφενός, να διαρρήξει τους πελατειακούς θεσμούς που μοιραία αναπτύσσονται όταν ο υπουργός, ως βουλευτής, εκλέγεται σε μια περιφέρεια και επιδιώκει από την πρώτη στιγμή να εξασφαλίσει την επανεκλογή του και, αφετέρου, να δημιουργήσει ένα συνεπέστερο σύστημα διάκρισης των κρατικών λειτουργιών, ώστε οι βουλευτές (συμπεριλαμβανομένων και των κυβερνητικών) να είναι απερίσπαστοι στην άσκηση του νομοθετικού έργου και να ασκούν γνήσιο και ευρύ κοινοβουλευτικό έλεγχο προς την κυβέρνηση.
Η «Κ» συνεχίζει, λοιπόν, τον διάλογο για την ανάγκη συνταγματικής αναθεώρησης, θέτοντας το ερώτημα εάν είναι σκόπιμο να εισαχθεί ένα παρόμοιο ασυμβίβαστο. Ενα ζήτημα που, βεβαίως, σχετίζεται και με άλλα δομικά ζητήματα του Συντάγματος, για τα οποία καταγράφονται πολιτικές και νομικές απόψεις.