Οσο η Ενωση δεξιωνόταν τους ηγέτες της για να θρηνήσουν μαζί την απώλεια του μεγάλου συγγενούς, οι βομβιστές αυτοκτονίας ξόδευαν ανθρώπινες ζωές στον μυχό της Μεσογείου. Η κοινοτοπία της κρίσης και η κοινοτοπία του κακού με διαφορά ώρας Γκρίνουιτς.
Η συρροή των φυλετικών και θρησκευτικών εγκλημάτων έχει προκαλέσει ένα είδος εθισμού. Πριν από μερικές ημέρες ήταν το Ορλάντο, που ακολούθησε το Βέλγιο, που ακολούθησε το Παρίσι… Διάβασα πως στη διάρκεια του φετινού Ραμαζανιού τα χτυπήματα του Ισλαμικού Κράτους στον μουσουλμανικό κόσμο ήταν περισσότερα παρά ποτέ. Εντυπωσιακό ή μήπως αναμενόμενο, άρα στα όρια του φυσιολογικού;
Και δεν μιλώ μόνο για τους αφελείς δικούς μας που επιχαίρουν για τα παθήματα της γείτονος. «Καλά να πάθουν αφού βοηθούσαν το Ι.Κ.». Κι αν δεν είναι οι ίδιοι που έλεγαν καλά να πάθουν οι Αμερικανοί την 11η Σεπτεμβρίου, έχουν τον ίδιο δείκτη ευφυΐας. Μάλλον τον ίδιο δείκτη βλακείας.
Αφήστε και την αειθαλή κουτοπονηριά. Τώρα που οι Τούρκοι έχουν πρόβλημα, τα τσάρτερ θα προσγειωθούν στο δικό μας Αιγαίο. Και αν οι Τούρκοι, επειδή έχουν πρόβλημα, ανοίξουν για ένα ακόμη καλοκαίρι τις κάνουλες των προσφυγικών ροών; Ας περιμένουμε να λήξει το τελεσίγραφο του Ερντογάν. Αφήνω τη γεωπολιτική υδραυλική για τους ειδήμονες.
Εθιστήκαμε στις σφαγές σε ευρωπαϊκό περιβάλλον – και το αεροδρόμιο της Πόλης ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι. Σαν να βλέπεις ένα ακόμη επεισόδιο «CSI». Τι να κάνουμε; Ετσι είναι ο κόσμος μας. Ετσι θα είναι από δω και πέρα.
Η κοινοτοπία της κρίσης δίπλα στην κοινοτοπία του κακού. Πόσα χρόνια ακούμε την έκφραση «η ευρωπαϊκή κρίση» σε όλα τα γλωσσικά ιδιώματα της Γηραιάς Ηπείρου; Κρίση οικονομική, κρίση υπαρξιακή ή, με άλλα λόγια, κρίση αξιών που μπορεί να γίνει κρίση δημοκρατίας με την άνοδο των λαϊκισμών.
Ταυτολογία, αλλά το πρόβλημα με την κοινοτοπία είναι η κοινοτοπία. Το σώμα εθίζεται στην καταπόνηση που του προκαλεί η ασθένεια, δεν αντιστέκεται πια, αντιμετωπίζει τη δύσπνοια ως φυσιολογική γιατί είναι δική του.
Θύματα του Φουκουγιάμα που κήρυξε το τέλος της Ιστορίας, όσο κι αν ο ίδιος το αναίρεσε αργότερα; Πιστέψαμε πως ο κόσμος θα μεταμορφωθεί σε ένα απέραντο πολυπολιτισμικό κοκτέιλ πάρτι, όπου οι διαφορές θα λειτουργήσουν ως «εντυπωσιακές εμφανίσεις» και οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι θα αντικατασταθούν από το φλερτ ώς τα ξημερώματα;
Ο Μαλρώ περιέγραψε καλύτερα την πραγματικότητα που ζούμε σήμερα. Δεν μιλούσε για παγκοσμιοποίηση. Μιλούσε για τον πρώτο Παγκόσμιο Πολιτισμό της Ιστορίας. Και είπε πως ο 21ος αιώνας ή θα είναι πνευματικός ή δεν θα υπάρξει.
Την πνευματικότητα της τζιχάντ τη μάθαμε. Ποια είναι η πνευματικότητα της Ευρώπης που θα της επιτρέψει να αντιμετωπίσει την κοινοτοπία της κρίσης και την κοινοτοπία του κακού;