Ο Μουσταφά που αντίκρισα το μεσημέρι της Πέμπτης δεν είχε καμία σχέση με το ταλαιπωρημένο και τρομαγμένο πλάσμα που είχα συναντήσει το καλοκαίρι του 2012 σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Το πρόσωπό του έλαμπε, μαλλί καλοχτενισμένο-στιλιζαρισμένο με ζελέ, λαμπερό βλέμμα, καλογυμνασμένο σώμα, κομψό νεανικό ντύσιμο, αισιοδοξία για τη ζωή.
Το 2012 ο Μουσταφά ήταν ένα παιδί του πολέμου που δραπέτευσε από τον συριακό στρατό γιατί, όπως μου είχε πει τότε, «δεν ήθελα να σκοτωθώ ούτε να σκοτώσω».Τώρα είναι «παιδί της Μέρκελ», αμείβεται με 1.600 ευρώ τον μήνα, παίζει ποδόσφαιρο, ταξιδεύει με αεροπλάνο, έρχεται στην Ελλάδα και βλέπει συγγενικά του πρόσωπα αλλά δεν αφήνει τη Γερμανία και ψάχνει να παντρευτεί για να κάνει οικογένεια.
Ο Μουσταφά ζει ως «νόμιμος πρόσφυγας» σ’ ένα χωριό έξω από το Μόναχο, έπιασε δουλειά στην BMW και απολαμβάνει τα προνόμια που το γερμανικό κράτος παρέχει στα θύματα των πολεμικών συγκρούσεων που κατέφθασαν από τη σπαρασσόμενη Μεσοποταμία και το Αφγανιστάν. «Παρακολουθώ από μακριά το δράμα πίσω στην πατρίδα μου, σκέπτομαι την επιστροφή, αλλά πού να πάω; Δεν βλέπω ότι μπορώ να γυρίσω στο κοντινό μέλλον. Αργότερα ίσως, ποιος ξέρει;», μας λέει και δηλώνει τυχερός που επέζησε αλλά και γιατί ζει στη Γερμανία, όπου, όπως τονίζει, του φέρθηκαν και εξακολουθούν να του φέρονται καλά.
Ηταν καλοκαίρι του 2012, και στη Χομς, όπου υπηρετούσε στον στρατό του Ασαντ με τον βαθμό του δεκανέα, οι εμφύλιες συγκρούσεις είχαν ξεκινήσει και το αίμα έρρεε. Το δίλημμα για τον Μουσταφά ήταν μεγάλο. Δεν ήθελε να συμμετάσχει σ’ αυτήν τη βαρβαρότητα, όμως, εάν λιποτακτούσε, οι δικοί του πίσω στη Λαττάκεια θα υφίσταντο τις συνέπειες ενός ανελέητου καθεστώτος. «Φύγε να σωθείς εσύ και άσε εμάς πίσω, θα δούμε τι θα κάνουμε», του είπε ο πατέρας. Και μια νύχτα δρασκέλισε τα συρματοπλέγματα και χάθηκε στο σκοτάδι. Με χίλιους μύριους κινδύνους διέσχισε τη χώρα, με τον θάνατο να καραδοκεί σε κάθε μπλόκο από αυτά που έστηναν οι ένοπλες συμμορίες, πέρασε τα σύνορα της Τουρκίας και έφτασε στον Εβρο. Με τη βοήθεια συγγενικών του προσώπων και «κάποιων γνωστών» τους διάβηκε παράνομα τον Εβρο και έφτασε στη Θεσσαλονίκη, όπου φιλοξενήθηκε ενάμιση χρόνο από τους δικούς του.
Ο Μουσταφά, όμως, ήθελε να φτάσει στη Σουηδία. Εκεί πίστευε ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τη βοήθεια συμπατριωτών του που ζούσαν χρόνια στη Σκανδιναβία, αφού αισθανόταν ότι σε μια Ελλάδα που βούλιαζε στην κρίση δεν θα είχε καμία τύχη. Με πλαστό διαβατήριο… Λιθουανίας και ελάχιστα χρήματα εγκατέλειψε τη Θεσσαλονίκη και με λεωφορείο πήρε τον δρόμο για τη Σουηδία, μέσω Ιταλίας και Γερμανίας. Εξω από το Μόναχο, όμως, σε αστυνομικό έλεγχο αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν πλαστό το διαβατήριο, και αυτό, σε συνδυασμό με την ομολογία του ότι είναι πρόσφυγας πολέμου, του άνοιξε την πόρτα για τον… παράδεισο.
Ο Μουσταφά θα μπει στη διαδικασία απόκτησης εγγράφων πρόσφυγα πολέμου και με τη βοήθεια των υπηρεσιών του γερμανικού κράτους θα αποκτήσει σπίτι με επιδοτούμενο ενοίκιο, στην αρχή μια δουλειά σε τούρκικο «γυράδικο» και εν συνεχεία, μέσω του τοπικού εργατικού κέντρου και ενός «φίλου Γερμανού», θα περάσει την πόρτα της BMW, όπου θα προσληφθεί στο τμήμα ανταλλακτικών.
Η ζωή του Μουσταφά άλλαξε. Κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά από την οποία πληρώνεται καλά. Παίζει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο σε τοπική ερασιτεχνική ομάδα, διασκεδάζει αλλά αποφεύγει να συζητάει τα της πατρίδας. «Υπάρχουν μεταξύ των προσφύγων και των μεταναστών “περίεργα αυτιά” που ακούν και μεταφέρουν πληροφορίες στη Συρία. Δεν θέλω να μιλάω γιατί φοβάμαι ότι μπορεί να κάνουν κακό στους δικούς μου».
Τώρα ο 27χρονος Σύρος ήρθε να δει τους συγγενείς του στη Θεσσαλονίκη. Είναι η τρίτη φορά που έρχεται και, όπως μας εξομολογείται, θα ήθελε να βρει μια γυναίκα συμπατριώτισσά του εδώ στην Ελλάδα και να την πάρει στη Γερμανία για να παντρευτούν.