Στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το προσεχές έτος προβλέπεται η περικοπή κατά 300 εκατομμύρια ευρώ των κονδυλίων που διατίθενται στους «τομείς της Υγείας, της Κοινωνικής Προστασίας και της Παιδείας». Η διάλυση στους τρεις αυτούς τομείς, των πλέον κρίσιμων μετά την άμυνα και την ασφάλεια, θα βάλει μια ακόμη τραγική πινελιά στο τοπίο της χώρας που μοιάζει πια με «Μαύρο» πίνακα του μεγάλου Γκόγια.
Η Ελλάδα έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια δημοσιονομικής προσαρμογής. Και όλοι οι νεομνημονιακοί στο εξωτερικό και στην Αθήνα, ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός προϋπολογισμός μπορεί να δημιουργήσει πλεόνασμα 4 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Σας καλώ, κατά πρώτον, να συγκρίνετε το σκοπούμενο αυτό ποσόν με το άλλο, την αύξηση που περιμένει η κυβέρνηση στο μέγεθος του Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) που ισούται με σχεδόν 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Ειρήσθω εν παρόδω, σωστά παρατηρήσατε ότι το κράτος ετοιμάζεται να αρπάξει ως πρόσθετους φόρους τα δύο τρίτα του αναμενόμενου νέου πλούτου για το 2017.
Το θέμα είναι ότι η νεομνημονιακή λιτότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδηγεί πουθενά. Οπως το έλεγε, παλαιότερα βεβαίως βεβαίως, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας «το πρόγραμμα δεν βγαίνει» ό,τι κι αν κάνει ο Τσακαλώτος. Αυτό εννοεί ο υπουργός Οικονομικών όταν το κομματικό του μυαλό αναρωτιέται «αν πρέπει η Ελλάδα να συνεχίσει να αναζητεί τη λύση των προβλημάτων της εντός της Ευρωζώνης»!
Στους μεγάλους οργανισμούς έχουν καταλάβει ότι η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει «χαμένη υπόθεση» μέχρις ότου συντονιστούν τα άστρα για τη μεγάλη, την πολύ μεγάλη, αναδιοργάνωση των βασικών συνιστωσών του κράτους μας.
Επιτρέψτε μου να πάρω το παράδειγμα της Παιδείας. Εχω ήδη επιχειρηματολογήσει ότι πέραν των κτιριακών, ο Δήμος, δηλαδή το σύνολο των άμεσα ενδιαφερομένων, πρέπει να αναλάβει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος των δαπανών του Δημοτικού Σχολείου, μαζί βεβαίως με το δικαίωμα ελέγχου επί της οργάνωσης των σχολείων της Πρωτοβάθμιας. Είμαι σίγουρος ότι οι πολίτες, δημότες και φορολογούμενοι, θα δεχθούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη αν έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν πού πάνε τα χρήματά τους.
Το ίδιο μπορεί και πρέπει να γίνει στην Τριτοβάθμια. Τετρακόσιοι χιλιάδες φοιτητές προς ένα τρακοσάρι ευρώ, ποσό στο οποίο μπορεί να οριστεί το δικαίωμα εγγραφής για όλους, με το κράτος να πληρώνει για όσους δεν δύνανται ή κερδίζουν μία από τις υποτροφίες που πρέπει να πολλαπλασιαστούν, μας κάνει 120 εκατομμύρια!
Η προσπάθεια των κομματικών να θερίσουν τα έσοδα των πανεπιστημίων από τη διοργάνωση μεταπτυχιακών, θα ακολουθηθεί, είμαι σίγουρος, από τη δήμευση των κεφαλαίων που φέρνουν οι καθηγητές με τις συνεργασίες τους με τον ιδιωτικό τομέα ή τους διεθνείς οργανισμούς. Οι άνθρωποι, βλέπετε, κοιτούν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν προς την οποία βρίσκονται οι λύσεις.