Ουδείς ανέμενε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα εξέδιδε μια τόσο ανατρεπτική και πολιτικώς ευαίσθητη έκθεση, τόσο κοντά, σε μια τόσο διχαστική εκλογική αναμέτρηση . Κι όμως, στις 26 Ιουνίου 2015, λίγα 24ωρα πριν από το δημοψήφισμα που άνοιξε τον δρόμο στο Τρίτο Μνημόνιο, οι άνθρωποι του Ταμείου ενίσχυαν την επιχειρηματολογία Τσίπρα, λέγοντας ότι το ελληνικό χρέος δεν θα είναι βιώσιμο εφόσον δεν καταστεί εφικτή η τήρηση ενός νέου κανόνα.
Ο νέος κανόνας δεν στηριζόταν στο επίπεδο χρέους προς ΑΕΠ στον ορίζοντα του 2021. Τα στελέχη του ΔΝΤ ζητούσαν τον περιορισμό των δανειακών αναγκών του ελληνικού κράτους, δηλαδή το άθροισμα εξοφλήσεων δανείου και τόκων, να μην ξεπερνά το 15% του τρέχοντος εγχωρίου προϊόντος.
Οι Ευρωπαίοι αντιμετώπισαν με οργή την παρέμβαση του Ταμείου. Εκδόθηκε απάντηση, έγιναν διαρροές στους δημοσιογράφους και ζυμώσεις προς τους παράγοντες των αποφάσεων. Πλην όμως, μετ’ ολίγον, δέχθηκαν ότι το Ταμείο έχει δίκιο. Ο νέος κανόνας ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο. Τον οποίο είχε επίσης θέσει το Ταμείο, προκειμένου να συμμετάσχει και μετά για να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα. Επεισόδια με το Ταμείο να λέγει πως το χρέος «δεν βγαίνει» και τους Ευρωπαίους να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να ικανοποιηθεί ο κ. Τόμσεν είχαμε κι άλλα. Το πιο διάσημο εξ αυτών είναι τον Νοέμβριο του 2012. Ανακάλυψε τότε το Ταμείο ότι το μεγάλο «κούρεμα» του Μαρτίου, με τους ιδιώτες πιστωτές να υφίστανται τεράστιες ζημίες από την ιστορικά υψηλότερη περικοπή χρέους, δεν ήταν αρκετό για να βγει σωστή η έκθεση βιωσιμότητας (DSA). Ετσι, οι Ελληνες πήραν μέρος του δεύτερου μνημονιακού δανείου και μείωσαν το προηγούμενο χρέος.
Συγγνώμη αν σας μπέρδεψα κάπως, αλλά θέλω να πιστέψετε πως η ιστορία με το ζητούμενο νέο «κούρεμα» είναι πολύ μπερδεμένη. Οπως σημείωναν «του Ταμείου τα παιδιά», το καλοκαίρι του 2015 οι προβολές έδειχναν ότι η αναλογία χρέους προς ΑΕΠ θα είναι 150% το 2020 και κοντά στο 140% το 2022. Σημείωναν επίσης: «Χρησιμοποιώντας τους στόχους που είχαν συμφωνηθεί τον Νοέμβριο 2012, θα χρειαστεί να γίνει “κούρεμα” στο χρέος μεγαλύτερο από 30 μονάδες του ΑΕΠ».
Η αναφορά στον Νοέμβριο 2012 γίνεται για την υπόσχεση που απέσπασε η Ελλάδα με την οποία η επίτευξη διατηρήσιμου πρωτογενούς αποτελέσματος από την πλευρά της κυβέρνησης θα «πάταγε τη σκανδάλη» για μια νέα διευρυμένη τακτοποίηση χρέους.
Δυστυχώς, με την «υπερήφανη» ακύρωση του δεύτερου μνημονίου που έκανε, όπως είχε υποσχεθεί η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, ακυρώθηκε και εκείνη η υπόσχεση των Ευρωπαίων, προς μεγάλη ικανοποίηση του Σόιμπλε και άλλων. Με αποτέλεσμα, η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα να παρακαλεί τώρα για την επιστροφή του Ταμείου στα πράγματα, αφού μόνον αυτό μπορεί, όπως το έχει ήδη αποδείξει, να πιέσει αποτελεσματικά τους Ευρωπαίους.