Μια αργή και οδυνηρή μεταμόρφωση

Μια αργή και οδυνηρή μεταμόρφωση

4' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ​​πρώτη κρίσιμη καμπή της κυβέρνησης Συριζανέλ ήταν τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Τσίπρας συνθηκολόγησε πλήρως μπροστά στο ενδεχόμενο του Grexit και έφερε πίσω το τρίτο, το «αντιμνημονιακό», μνημόνιο.

Τότε όλοι καταλάβαμε αμέσως τη σημασία του γεγονότος. Δεν συνέβη το ίδιο όμως και με την ομιλία του Τσακαλώτου στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των υστέρων, ωστόσο, φαίνεται ότι η συγκεκριμένη ομιλία σηματοδοτεί μια δεύτερη, εξίσου κρίσιμη με την πρώτη, καμπή στην πορεία της κυβέρνησης, μια καμπή, η οποία συμπληρώνει την πρώτη.

Ισως να φταίει ότι τον θεωρούσαμε ταγμένο ψυχή τε και σώματι στους «53+», ίσως, επίσης, το ότι βρίσκουμε τον Τσακαλώτο αστείο και ελαφρό (που βεβαίως είναι) λόγω του τρόπου που μιλάει, της μόνιμης, κωμικής νευρικότητας και του απερίγραπτου τρόπου με τον οποίον ντύνεται. (Το μήνυμα, βλέπετε, δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από τον πομπό του…) Ολα αυτά μάλλον μας εμπόδισαν να εκτιμήσουμε πλήρως την πολιτική σημασία της ομιλίας του Γιούκλιντ και μείναμε στο γεγονός της προσωπικής επικράτησης του Τσίπρα. Βασικό στοιχείο της επικράτησής του, όμως, ήταν η πολιτική στροφή που εκδηλώθηκε με την ομιλία του Τσακαλώτου.

Στο συνέδριο, ο υπουργός Οικονομικών υπερασπίσθηκε πλήρως τα πεπραγμένα της κυβέρνησης (ώς και αυτόν τον Βαρουφάκη) και, επί της ουσίας, τάχθηκε με όσο πιο πανηγυρικό τρόπο μπορούσε (άλλο αν του βγήκε πανηγυριώτικος) υπέρ της εφαρμογής του μνημονίου τους. Εχει πεισθεί και αυτός, είναι φανερό, όπως και ο Τσίπρας, ότι ο μόνος δρόμος για την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την εξάντληση της τετραετίας περνάει μέσα από την Ευρώπη. Μόλις χθες ο πρωθυπουργός, με τη συνήθη, ακομπλεξάριστη αλαζονεία του, επιβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να το κουνήσει, δηλώνοντας ότι προτιμά να κερδίζει στις εκλογές παρά στις δημοσκοπήσεις.

Οπως και την προηγούμενη φορά, όμως, έτσι και τώρα η στροφή έχει ένα τίμημα. Την πρώτη φορά ήταν η διάσπαση, με τη φυγή των Λαφαζάνηδων και του Βαρουφάκη, τώρα είναι η δημιουργία μιας κατάστασης που μοιάζει με εσωκομματική αντιπολίτευση, καθώς οι Σκουρλέτης και Δρίτσας διαχωρίζουν τη θέση τους και η τάση των «53+» ανακαλύπτει στον πρώτο από τους δύο τον ήρωά της. Στο σημείο αυτό, ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου για τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι έως και ο Τσακαλώτος βγήκε χθες να υποστηρίξει τον Σκουρλέτη, παρότι κατά τα άλλα είναι ταγμένος στο πλευρό του Τσίπρα.

Πώς θα εξελιχθεί η τρέχουσα εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα επηρεάσει την κυβέρνηση είναι νωρίς να το πούμε και, σε τελευταία ανάλυση, μικρή σημασία θα έπρεπε να έχει. Αυτό που παρακολουθούμε από τον προπέρσινο Ιούλιο μέχρι τώρα είναι η αργή και οδυνηρή μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε (πρωτόγονο) ΠΑΣΟΚ, και, όπως έχουμε διαπιστώσει, η μεταμόρφωση έχει και τεράστιο κόστος. Το ουσιώδες ερώτημα, λοιπόν, είναι αν αξίζει τον κόπο ολόκληρη η χώρα να βασανίζεται για χάρη μιας Αριστεράς που ακόμη βρίσκεται εκτός πραγματικότητας και ζει το ψυχόδραμά της. Θα πρέπει, δηλαδή, να ισοφαρίσουν τους άλλους στα μνημόνια (2-2), ώστε να γίνει κάποτε αντιληπτό ότι πρέπει να φύγουν λόγω τερατώδους ανικανότητας;

Τους ζούσε

Ειδικός στις ψυχικές διαταραχές, βεβαίως, δεν είμαι. Οπως και εσείς, όμως, παρατηρώ με ενδιαφέρον και περιέργεια την ποικιλία των μορφών τους. Κάποιες φορές, τις ερμηνεύω με βάση τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου, γνωρίζοντας καλά ότι η ερμηνεία μου δεν είναι σε καμία περίπτωση η «αλήθεια» –συχνά, δεν είναι ούτε καν μια όψη της–, αλλά, απλώς, μια κατασκευή που ανταποκρίνεται στη δική μου ανάγκη να εξηγήσω τα πράγματα γύρω μου.

Τούτων λεχθέντων, όπως έλεγαν οι παλαιοί, ας περάσω στο αντικείμενο της διάγνωσής μου. Ακουγα στο «Ο,τι νάναι» του ΣΚΑΪ εκτενή αποσπάσματα τηλεοπτικής συνέντευξης που έδωσε ο δάσκαλος Κώστας Πρέκας – και τον ονομάζω δάσκαλο, διότι χάρη στις ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε απέκτησα από μικρό παιδί την αντίληψη του γελοίου και, κατά τούτο, ο Κ. Πρέκας συνέβαλε καθοριστικά στην αισθητική αγωγή μου και τον ευχαριστώ. (Το παραπάνω ίσως ορισμένοι το εκλάβουν ως ειρωνεία· δεν είναι, όμως. Εφθασα αισίως σε μια ηλικία που μπορώ πια να αναγνωρίζω τους δασκάλους μου…)

Ακούγοντας, λοιπόν, τον δάσκαλο Πρέκα να παλεύει με τα ασυνάρτητα οράματά του –σαν παρωδία Μακρυγιάννη σε παραγωγή Τζέιμς Πάριδος–, κατάλαβα τι του συνέβη του ανθρώπου και έπαθε αυτό που σήμερα βλέπει ο καθένας: τη διαταραχή, αν αυτός ο όρος δεν ενοχλεί. Οφείλεται στο ότι ο Πρέκας ζούσε τους εξωφρενικούς κινηματογραφικούς ρόλους του. Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε ο άνθρωπος έμεινε πάντα εκεί. Φαντάζομαι ότι, κάθε φορά που τον εκτελούσαν οι Γερμανοί στην ταινία, εκείνος έμενε κάτω ξερός, και, για να σηκωθεί, ερχόταν πάντα ένας βοηθός και του έλεγε ήρεμα και απαλά για να μην τον ταράξει: «Κώστα, σήκω. Δεν πέθανες. Ταινία ήταν…».

Modern Classics

«Ριζοσπάστης» της περασμένης Κυριακής, από τη στήλη «Σα σήμερα»: «1956. Αντεπανάσταση εκδηλώνεται στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας. Στις 3 Νοέμβρη 1956 δημιουργήθηκε με επικεφαλής το Γιάνος Καντάρ η επαναστατική εργατοαγροτική κυβέρνηση, αναδιοργανώθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα ως μαρξιστικό-λενινιστικό Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, που έκαναν έκκληση στην ουγγρική εργατική τάξη για υπεράσπιση της λαϊκής εξουσίας από την αντίδραση. Η Σοβιετική Ενωση συμπαραστάθηκε στη νέα κυβέρνηση για τη συντριβή των ενόπλων αντεπαναστατικών ομάδων με τη βοήθεια του σοβιετικού στρατού». Τι κρίμα που δεν μπορούσαν να προσθέσουν: και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή