Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί αυτή η κυβέρνηση έχει τέτοια και τόση εμμονική τάση να αυτοεγκλωβίζεται σε αδιέξοδα και αυταπάτες. Το δεύτερο ερώτημα είναι τι θα κάνει και πώς θα πορευθεί από εδώ και εμπρός, μετά δηλαδή την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τον νόμο Παππά και τις τηλεοπτικές άδειες. Με δεδομένα, μάλιστα, το εσωκομματικό τοπίο που προέκυψε από το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις δυσκολίες που διαγράφονται στις σχέσεις της με τους δανειστές, πρώτον, στο πλαίσιο της λεγόμενης δεύτερης αξιολόγησης, δεύτερον, στη ρύθμιση του χρέους.
Οι απαντήσεις στα δύο ερωτήματα δεν είναι ούτε απλές ούτε εύκολες. Κυρίως γιατί πρόκειται για μια κυβέρνηση και για στελέχη της, κομματικά ή όχι, που σκέπτονται και λειτουργούν πολύ διαφορετικά από τις μέχρι τώρα συνηθισμένες νόρμες στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Μια κυβέρνηση που έφθασε στην εξουσία με εκλογές μεν, εξαντλώντας όλα τα όρια του λαϊκισμού δε και η οποία διαπνέεται ακόμη από νοοτροπία επίθεσης στα «χειμερινά ανάκτορα». Αλλωστε, όχι μόνο δεν το κρύβει, αλλά, αντιθέτως, το διαλαλεί για όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς αυτά που λέει και κάνει.
Τούτων λεχθέντων, η κυβέρνηση Συρανέλ μπήκε με την ορμή που αντλούσε από τα κομματικά κείμενα το 2015 σε μια άκρως επιθετική βαρουφάκεια διαπραγμάτευση με τους δανειστές και «έσπασε τα μούτρα της», ανακαλύπτοντας εκ των υστέρων τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων και τις αυταπάτες, σύμφωνα με γνωστές παραδοχές του Αλέξη Τσίπρα. Τώρα μπήκε σε μια ζημιογόνα περιπέτεια προσπαθώντας να διαμορφώσει μια νέα τηλεοπτική κατάσταση, γράφοντας στα παλιότερα των παπουτσιών της το Σύνταγμα και τις διατάξεις του, θεωρώντας εκ προοιμίου καθυποταγμένη στη βούλησή της τη δικαστική εξουσία. Και όπως αναμενόταν, υπέστη δεινή ήττα, αφού είχε φροντίσει με όλες τις δυνάμεις της να πολιτικοποιήσει έντονα μια δικαστική απόφαση. Πέρα από το χάος που δημιούργησε στην τηλεοπτική αγορά. Η κυβέρνηση αυτή δίνει συνεχώς την εντύπωση ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να κρατηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία. Με αυτή την έννοια, θεώρησε «νίκη» το γεγονός ότι κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, παρά τις συνέπειες της αποτυχίας της κατά την πρώτη θητεία της. Το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls, την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το φοβερό οικονομικό κόστος που προκάλεσαν στη χώρα οι… αυταπάτες της. Δεν αποκλείεται επίσης να πίστεψε ότι, αν προσφέρει δείγματα φρονιμάδας ή και υποταγής προς τα έξω, θα μπορεί στο εσωτερικό να προχωρήσει ανενόχλητη το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» που περιλαμβάνει όσα βλέπουμε. Την ισοπέδωση προς τα κάτω της εκπαίδευσης, την εφαρμογή της δικής της πελατειακής πολιτικής, τους «τραμπουκισμούς» αλά Πολάκη, τον ετσιθελισμό με τις τηλεοπτικές άδειες, την καθυπόταξη της δικαστικής εξουσίας, τη διαμόρφωση και άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής μέσω ενός κομματικού «πολιτικού γραφείου» (πολίτμπιρο). Προφανώς όλα αυτά αποτυγχάνουν. Αν ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του πόνταραν στο ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές θα έδειχναν απεριόριστη ανοχή και θα τη διευκόλυναν με τη δεύτερη αξιολόγηση και τη ρύθμιση του χρέους, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει. Αν ήλπιζαν ότι θα κρατούσε αλώβητες τις δυνάμεις της και η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα είχε περιθώρια νίκης, η γενική δυσαρέσκεια που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις δείχνει κατάρρευση. Αν είχαν διαβεβαιώσεις ότι η δικαστική εξουσία δεν διαθέτει την απαραίτητη σπονδυλική στήλη, είναι φανερό ότι έπεσαν σε νέες αυταπάτες. Εξ ου και ο πόλεμος που κήρυξαν ουσιαστικά κατά των δικαστικών, κρίνοντας από τις δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου και άλλων, αλλά και από τις ανακοινώσεις των δικαστικών ενώσεων που σήκωσαν το γάντι…
Και τώρα τι γίνεται; Αγνωστο. Ο ανασχηματισμός είναι πολύ δύσκολος, ενώ παρατηρούνται διάφορα ανησυχητικά. Οπως ότι επαναφέρονται στο φραστικό προσκήνιο «οι κακοί ξένοι» και τα μνημόνια (πρώτο και δεύτερο βεβαίως, όχι το τρίτο που αποκαλείται «συμφωνία»), γίνονται συνεχείς αναφορές στην εσωτερική διαπλοκή, στην οποία πλέον εντάσσουν το ΣτΕ και οι δικαστικοί, υπάρχει μία αγωνιώδης προσπάθεια συσπείρωσης των στελεχών, των βουλευτών και των οπαδών, επιστρατεύεται πάλι η επιθετική ρητορική του «τσαμπουκά» απέναντι στους πάντες. Ολα αυτά δείχνουν αδιέξοδο, ίσως και πανικό. Πιθανώς δείχνουν επίσης τη χάραξη δρόμου προς απόδραση μέσω εκλογών. Μπορεί όμως να είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν το καθεστώς τους, ακόμη και με Grexit. Με αυτούς όλα βρίσκονται στο τραπέζι!