Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι, όταν μια κυβέρνηση έχει πάρει «την κάτω βόλτα» –αυτό που άλλοι ονομάζουν «αποδρομή»–, τίποτα δεν της «βγαίνει». Οι παλαιότεροι το έχουν δει και το έχουν ζήσει πολλές φορές στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία του τόπου, οι νεότεροι, ή τουλάχιστον όσοι παρακολουθούν στοιχειωδώς τα κοινά, το διαπιστώνουν τώρα. Μαζί τους πρέπει να το διαπιστώνουν ο πρωθυπουργός και τα στελέχη της κυβέρνησης, κυρίως όμως ο πρώτος, που έχει και την ευθύνη αλλά και την πρωτοβουλία των κυβερνητικών κινήσεων. Συχνά μάλιστα, και αυτό συμβαίνει σήμερα, τα αδιέξοδα και οι αποτυχίες δημιουργούν πανικό που με τη σειρά του οδηγεί σε λάθη. Τις περισσότερες φορές μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι πάνε να διορθώσουν.
Σε μια τέτοια φάση βρίσκονται σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση Συρανέλ. Και ακόμη χειρότερη γιατί για την κατάστασή τους ευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό οι ίδιοι παρά οι πολιτικοί αντίπαλοί τους ή αναπάντεχα γεγονότα. Πήραν την εξουσία υποσχόμενοι τα πάντα στους πάντες, κινήθηκαν για μεγάλο διάστημα μέσα σε ένα σύννεφο αυταπάτης, λειτούργησαν και συνεχίζουν ιδεοληπτικά, έριξαν όλο το βάρος στην επικοινωνιακή πολιτική, όχι στη δημιουργική αντιμετώπιση των δυσκολιών, είπαν και λένε άφθονα ψέματα, προκάλεσαν εντάσεις και συγκρούσεις προς πάσα κατεύθυνση, δόξασαν την άγνοια και την ισοπέδωση προς τα κάτω, προσπάθησαν να ξεπεράσουν τους θεσμούς, προσέβαλαν με κάθε τρόπο τη λεγόμενη «αστική ηθική» και, όπως αποκαλύπτεται τελευταία, δεν δίστασαν να αναμειχθούν σε «περίεργα» παιχνίδια ακόμη και πριν γίνουν κυβέρνηση.
Με αυτά και μ’ εκείνα, όπου και να στραφεί η κυβέρνηση φθάνει σε αδιέξοδο. Αγνωστο αν πρόκειται για αδιέξοδα με τοίχο, αλλά αυτή η εντύπωση επικρατεί. Οταν μάλιστα δυσκολεύεται ο πρωθυπουργός να κάνει ανασχηματισμό και καταφεύγει στην αναδόμηση των αρμοδιοτήτων υπουργείων (ο γνωστός «δομικός ανασχηματισμός»…) για να τα βολέψει. Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ή δεν θέλει να αντιληφθεί ότι η μεγάλη τροχοπέδη είναι το ίδιο του το κόμμα μαζί με πολλά στελέχη της κυβέρνησής του. Ο ίδιος, βέβαια, συνέβαλε τα μέγιστα για να πάρει τη μορφή που πήρε ο Σύριζα και αποκλειστικά δική του ευθύνη είναι ο σχηματισμός της σημερινής κυβέρνησης, όπως και της επόμενης, αν τελικά προχωρήσει σε ανασχηματισμό. Θα πρέπει όμως να το αισθάνεται όταν αναγκάζεται να καλύψει ανόητες πρωτοβουλίες και αστοχίες υπουργών του και όταν αποφασίζει να ρίξει άδειες ρουκέτες τύπου «Πολύδωρα», που έχουν ως αποτέλεσμα να κριτικάρεται και από τους κομματικούς συντρόφους του…
Είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο να ανακάμψει αυτή η κυβέρνηση, καθώς ούτε στα οικονομικά φαίνεται να βρίσκει διέξοδο και τουλάχιστον έως το επόμενο φθινόπωρο δεν πρέπει να αναμένονται «δώρα» από τους δανειστές. Αν και, από την άλλη πλευρά, οι δανειστές μάλλον εύχονται να παραμείνει για ένα χρόνο ακόμη ο Αλ. Τσίπρας στην εξουσία, μέχρις ότου δηλαδή ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη και στις χώρες τους (εκλογές). Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι πόσο χρόνο μπορεί να αντέξει (η κυβέρνηση) με την ταχύτητα που τρέχει η φθορά της και βαθαίνει η δυσαρέσκεια που προκαλεί σε πολλά και ποικίλα στρώματα του πληθυσμού. Σίγουρη απάντηση πάντως δεν υπάρχει, αφού οι προϋποθέσεις είναι δύο: είτε να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή είτε να αποφασίσει να αποδράσει μέσω εκλογών που θα προκηρύξει η ίδια. Συνήθως, όταν μια κυβέρνηση έχει πάρει «την κάτω βόλτα», τα γεγονότα καθορίζουν τις εξελίξεις και ειδικά την υπολειπόμενη διάρκεια του βίου της. Ωστόσο, η εκτίμηση είναι ότι η σημερινή θα παλέψει με νύχια και με δόντια για να εξαντλήσει όλα τα δυνατά περιθώρια.