Πόσο δίκιο έχουν, εν τέλει, όσοι υποστηρίζουν ότι η εκλογή Τραμπ δεν πρόκειται να επιφέρει συνταρακτικές αλλαγές για τα θέματά μας. Μόλις χθες βγήκε ο απόστρατος στρατηγός Μάικλ Φλιν (στενός συνεργάτης του εκλεγέντος, το όνομά του ακούγεται για το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ) και, με άρθρο που υπογράφει, τονίζει τη σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα. Χαρακτηρίζει «ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα» τη γείτονα και υποστηρίζει πως οι ΗΠΑ πρέπει «να επαναπροσδιορίσουν την εξωτερική πολιτική τους, αναγνωρίζοντας την Τουρκία ως προτεραιότητα. Πρέπει να δούμε τον κόσμο από την οπτική γωνία της Τουρκίας». Θεωρεί, δε, αναγκαία την έκδοση του ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία, όπως ζητεί επιμόνως η Αγκυρα. (Παρεμπιπτόντως, με εκείνους τους πραξικοπηματίες που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα τι γίνεται;)
Δεδομένου ότι τον Ομπάμα διαδέχεται ένας ριζοσπάστης αντιδραστικός, ο οποίος το πολύ πολύ να συρθεί από την πραγματικότητα πιο κοντά στις θέσεις των Ρεπουμπλικανών, στο περιβάλλον του Τραμπ είναι που πρέπει να αναζητήσουμε ενδείξεις για τα θέματα του άμεσου ενδιαφέροντός μας, παρά στον απερχόμενο πρόεδρο. Η επίσκεψη Ομπάμα δε θα έχει κοσμογονικό χαρακτήρα. Η δε αναμενόμενη έκκλησή του για αλλαγή της οικονομικής πολιτικής στην Ενωση θα είναι μάλλον ένα υστερόγραφο για την υστεροφημία του (σε τέλειο φόντο μάλιστα…) και τίποτε παραπάνω. Αν θέλουμε περισσότερα για το θέμα, καλό είναι να περιμένουμε να μάθει ο Τραμπ πόσες είναι οι χώρες της Ε.Ε. και ποιες.
Επομένως, κακώς τσακώνονται οι πολιτικοί για το «γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας», όπως χαρακτήρισε την επικείμενη επίσκεψη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. (Είναι πράγματι «παγκόσμιας εμβέλειας» όσο και μια επίσκεψη Αμερικανού προέδρου στον Παναμά ή στην Κόστα Ρίκα. «Γεγονός», πάντως, δεν είναι· διότι ακόμη δεν έγινε…) Προβλέπω ότι όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι. Η κυβέρνηση, επειδή θα πουλήσει μούρη, κατά το λεγόμενο· οι Ελληνες, επειδή είμαστε ψώνια και κυλιόμαστε στα πατώματα όταν μας κολακεύουν ξένοι, και μάλιστα ισχυροί και διάσημοι· και, βεβαίως, περισσότερο όλων θα ικανοποιηθούν οι αναρχικοί, επειδή θα έχουν μια αφορμή για να τα σπάσουν, αφού θα έχει φύγει ο Ομπάμα.
Οσο για τον Δήμο Καισαριανής (ή Στάλινγκραντ, για τους παλιούς Παγκρατιώτες), ο οποίος εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο κηρύσσει τον Ομπάμα «ανεπιθύμητο πρόσωπο στην Καισαριανή» (προληπτικά, υποθέτω), ας μην ανησυχούν οι δημοτικοί άρχοντες. Είναι μάλλον απίθανο ο Ομπάμα να έρχεται εδώ με τον διακαή πόθο να δει την Καισαριανή. Βεβαίως, η Καισαριανή είναι απείρως ωραιότερη από το Λονδίνο, το Παρίσι ή το Βερολίνο – δεν το συζητάμε! Αλλά ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ μάλλον δεν το γνωρίζει…
Εύστοχα και ακριβή
Στο προχθεσινό φύλλο της εφημερίδας διάβασα ένα ρεπορτάζ του Γ. Παλαιολόγου, σχετικώς με προεκλογική ομιλία του Μπιλ Κλίντον, τον Οκτώβριο του 2015, στην οποία ο «Μπιλάρας» παρομοίασε τον Κόρμπιν του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας με τον Τσίπρα. Ειδικά δε για τον Κόρμπιν, είπε ότι είναι «σαν να βρήκαν τον πρώτο τυχόντα στον δρόμο και να του ανέθεσαν την ηγεσία των Εργατικών». Ενδιαφέροντα όλα αυτά, όμως το δικό μου πρόβλημα με το δημοσίευμα είναι ο τίτλος του: «Υποτιμητικά σχόλια από Μπιλ Κλίντον». Μα από πού κι ώς πού «υποτιμητικά»; Αντιθέτως, η σύγκριση των δύο πολιτικών ανδρών είναι ακριβέστατη και απολύτως εύστοχη!
Αν σε ένα σημείο διαφωνώ με τον πρώην πρόεδρο, αυτό είναι η παρομοίωση του Κόρμπιν με τον πρώτο τυχόντα στον δρόμο. Εκείνος το εννοεί, βέβαια, μεταφορικά, όμως η μεταφορά δεν είναι επιτυχημένη, διότι δεν μπορεί ο καθένας να είναι σαν τον Κόρμπιν. Χρειάζονται, κατ’ αρχάς ένα βαθύ αίσθημα αυτοϋποτιμήσεως, χρόνια απομόνωσης από την πραγματικότητα, βαθύ μίσος για τον κόσμο και τόνοι *** (βάζετε τη κακιά λέξη της αρεσκείας σας…) για να γίνεις σαν τον Κόρμπιν, με το γελοίο δήθεν λενινιστικό κασκέτο του και τα στιλό στο τσεπάκι του σακακιού. Δεν είναι καθόλου απλό.
Μία επεξήγηση για το προσωνύμιο. Για να αποκαλείς τον Μπιλ Κλίντον «Μπιλάρα» (το έχω ακούσει ο ίδιος να χρησιμοποιείται από κάποια πρόσωπα…), προϋπόθεση είναι να του έχεις σκάσει τουλάχιστον 2-3 εκατομμύρια δολάρια για το ίδρυμά του. Φυσικά, δεν το χρησιμοποιείς ποτέ μπροστά του! Μόνο πίσω από την πλάτη του, για να υπονοείς στους συνομιλητές σου την οικειότητα που έχεις μαζί του. Ειδικά δε ο Κλίντον δεν ανέχεται καμία άλλη προσφώνηση δημοσίως πέραν της επίσημης.
Σχετικό είναι και το περιστατικό που μου έχει αφηγηθεί φίλος από την Οξφόρδη, ο οποίος είχε ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια τη θυγατέρα του ζεύγους, Τσέλσι. Οταν ο Κλίντον την επισκέφθηκε στο πανεπιστήμιο (είχε πάψει να είναι πρόεδρος), τον προσκάλεσαν να συμμετάσχει στο tutorial με την κόρη του. Ο καθηγητής, ενθουσιασμένος με την προοπτική να έχει στο μάθημα έναν εκπρόσωπο της πρακτικής πολιτικής, τον τάραξε στις ερωτήσεις: Μπιλ, πες μας αυτό· Μπιλ, πες μας εκείνο· Μπιλ, πες μας το άλλο κ.ο.κ. Ομως, ο πάντα εύγλωττος Μπιλ ήταν κάκιστος στις απαντήσεις, εμφανώς απρόθυμος, εκνευρισμένος και αμήχανος. Μετά το μάθημα, εξήγησαν στον καθηγητή το μοιραίο λάθος του: ένας πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ προσφωνείται πάντα «Mr. President» και τίποτε άλλο…
Το λάθος
Απόσπασμα διαλόγου από εκπομπή του CNN για τα εκλογικά αποτελέσματα στις ΗΠΑ. «Τι πήγε λάθος με τις δημοσκοπήσεις;» ρωτάει ο παρουσιαστής του προγράμματος, Αντερσον Κούπερ. Προτού προλάβει να απαντήσει ο ερωτηθείς, μια βραχνή φωνή ακούγεται από το πάνελ: «Μόνο τα νούμερα»…