Η λοξή οδός Σκούφου ανάμεσα στη Νίκης και τη Βουλής με τράβηξε με την ήρεμη όψη της. Ηθελα να κατευθυνθώ προς Πλάκα και να γυρίσω μετά προς Μητρόπολη επιλέγοντας τα απρόσμενα ζιγκ-ζαγκ που σου επιφυλάσσει η πόλη. Αν δείτε τον χάρτη της Αθήνας, θα παρατηρήσετε ότι η οδός Νίκης είναι ένα όριο στην αντίληψη της ρυμοτομίας. Κάτω από τη Νίκης αρχίζει η ακανόνιστη ρυμοτομία της παλιάς πόλης με δρομάκια, παράδρομους, αδιέξοδα και καμπύλες. Πάνω από τη Νίκης αρχίζει σταδιακά να μπαίνει μια τάξη… Αλλά αυτοί ακριβώς οι μαίανδροι της παλιάς πόλης είναι στοιχείο γοητείας.
Κάθε απόσταση μπορεί να αποκαλύψει ποικιλία κτιρίων. Η ίδια η οδός Σκούφου, όπου άρχισα να επιβραδύνω το βήμα και να παρατηρώ, είναι πυκνή, αρκεί να είναι κανείς ανοικτός να παραβλέπει τις αισθητικές τομές που έχουν επιβληθεί. Στη Σκούφου είδα εξαιρετικές πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’60. Αν φθάσετε στον αριθμό 8 θα έχετε απέναντι τον αριθμό 9, και τα δύο ωραία δείγματα εκείνης της αντίληψης. Στο 8, δείτε την ωραία ξύλινη πόρτα σε στυλ 60s και απέναντι, δείτε πόσο όμορφος γραφιστικά είναι ο αριθμός 9. Αλλά, δεν είναι μόνο αυτά. Στη γωνία φυσικά με τη Ναυάρχου Νικοδήμου θα βρείτε το πιο διάσημο ερείπιο της περιοχής, ένα σπίτι που έχει στοιχειώσει τη φαντασία χιλιάδων περιπατητών. Από εκείνο το σημείο, ρίξτε μια ματιά στη Ναυάρχου Νικοδήμου έτσι όπως βαθαίνει προς την Πλάκα. Εξαιρετική η συμμετρία των προσόψεων στην αριστερή πλευρά ώς τη γωνία με τη Βουλής, εκεί όπου θα δείτε ένα ψηλό κτίριο διαμερισμάτων του Μεσοπολέμου. Μοιάζει να μην ακουμπάει πουθενά, κομψό και αυτοτελές.
Πίσω όμως στη γωνία της Ναυάρχου Νικοδήμου με τη Σκούφου έχω την επιλογή να στρίψω δεξιά προς την οδό Υπερείδου, που είναι πάντα γοητευτική, ή να προχωρήσω προς τη Νίκης με κατεύθυνση την Πλάκα. Επιλέγω την οδό Νίκης γιατί ήθελα να νιώσω πάλι την ατμόσφαιρά της. Εχει μια ιδιαίτερη αύρα αυτός ο δρόμος που ενισχύεται από τα αειθαλή δεντράκια αλλά και τη βαθιά πατίνα της αθηναϊκότητας. Αναζητούσα να δω πάλι τις ψηλές πολυκατοικίες από τη δεκαετία του 1920, που η μία δίπλα στην άλλη, γεννούν μια φαντασμαγορία αστικού θριάμβου. Τις χαιρετώ κάθε φορά. Δίπλα τους, προς την Κυδαθηναίων είναι μία άλλη όμορφη πολυκατοικία του ’30 όπως και στη γωνία με τη Ναυάρχου Νικοδήμου, αλλά απέναντι, στον αριθμό 37, έχω τη μεγαλοαστική πολυκατοικία με την υπογραφή του Σπύρου Στάικου. Εκφράζει όσο λίγες το αστικό γούστο της δεκαετίας του ’50, συντηρητικό, στέρεο, με αυτοπεποίθηση. Ακριβώς δίπλα, βλέπω το όμορφο αθηναϊκό σπίτι που στεγάζει το Εβραϊκό Μουσείο.
Γυρνώ όμως πίσω γιατί θέλω να κατηφορίσω τη Ναυάρχου Νικοδήμου. Προσπερνώ τη μικρή οδό Λαμάχου, που βγαίνει στη Φιλελλήνων (δεξιά έχει ένα ωραίο νεοκλασικό σπίτι) και φτάνω πάλι στη Ναυάρχου Νικοδήμου, όπου μετά τη Βουλής, αφήνω το βλέμμα να σταθεί σε μια σειρά μοντερνιστικών προσόψεων, από τα χρόνια του 1930, ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο Εlectra Palace Athens. Στη γωνία με τη Θουκυδίδου, μια ματιά στο νεομπαρόκ μέγαρο του Αλέξανδρου Νικολούδη και στην άλλη γωνία η καθησυχαστική θέα της Σχολής Χιλλ. Στη Θουκυδίδου, περνάω από το κτίριο των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, περνάω την Απόλλωνος και στην οδό Υπατίας, παρατηρώ το βαθύ καστανοκόκκινο χρώμα στο τριώροφο του αριθμού 11. Λίγο μετά, διακρίνω τον τρούλο της Μητρόπολης.