Πολύ δύσκολα τα πράγματα για την κυβέρνηση στη χώρα του Σώρρα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της να δημιουργήσει διαδοχικά σκηνικά αποφασιστικής αντίστασης, περήφανης νίκης, κάθετης σύγκρουσης, αυστηρής καταγγελίας, ελπιδοφόρας προσμονής, βελτιωμένης προσδοκίας ή ισομερούς ανακατανομής, τίποτα δεν της βγαίνει. Επικρατούν η ιδεοληψία, οι αγκυλώσεις, η ανεπάρκεια, η προχειρότητα, η αβελτηρία, που τη χαρακτηρίζουν, σε συνδυασμό με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Κυρίως οι δεσμεύσεις που έχει επανειλημμένα αναλάβει απέναντι στους πολίτες, ιδιαίτερα στους οπαδούς της, και λιγότερο οι δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές. Η αναξιοπιστία της δεν καλύπτεται πια από τη δεινότητά της στην παραπλάνηση, καθώς πολλοί από τους πρώτους δεν ξεχνούν, οι δεύτεροι δεν υποχωρούν, ούτε συγχωρούν, ενώ υπάρχουν επίσης οι αριθμοί και οι δείκτες που δεν ψεύδονται.
Αγνωστες ακόμη οι εξελίξεις και εξίσου άγνωστο χρονικά και ποιοτικά το τέλος της σημερινής κυβέρνησης. Εκείνο όμως που παρατηρείται είναι ότι έχουν αραιώσει τις εμφανίσεις τους στα μίντια όλα εκείνα τα μεγάλα και μεσαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε, όχι πολύ παλιά, κυριαρχούσαν στα ΜΜΕ εξαπολύοντας μύδρους, μαζί με άφθονη μπουρδολογία, με πολλούς αριστερούς, αλλά ασυνάρτητους, φθόγγους. Στόχος αυτών των «σταυροφόρων» τότε ήταν η άνοδος στην εξουσία, αδιαφορώντας για το μετά, το οποίο όλοι ξέρουμε πώς το διαχειρίστηκαν από τον Ιανουάριο του 2015 έως σήμερα. Πού είναι λοιπόν σήμερα όλες εκείνες οι ατρόμητες και ανυποχώρητες «φωνές» που στόλιζαν με κοσμητικούς χαρακτηρισμούς του τύπου «Τσολάκογλου», «γερμανοτσολιάδες» και άλλα συναφή, και συμμετείχαν ή στήριζαν τα ηρωικά κινήματα του «Δεν πληρώνω»;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι σχετικά εύκολη. Αλλοι έγιναν βουλευτές και υπουργοί, άλλοι ευρωβουλευτές, αρκετοί στελέχωσαν Δημόσιο και ΔΕΚΟ, μερικούς τους «έκρυψε» το ίδιο το δικό τους «σύστημα» γιατί προκαλούν ακόμη και με την παρουσία τους, δίχως καν να μιλούν, και κάποιοι ελάχιστοι προτίμησαν να πάρουν διακριτές αποστάσεις ή να αποσυρθούν. Κοινό χαρακτηριστικό όλων τους, ότι αραίωσαν εξαιρετικά τις δημόσιες εμφανίσεις τους, γιατί προφανώς βρίσκονται σε άμυνα και δεν αντέχουν πια να προβάλλουν τις «αυταπάτες», κατ’ ομολογίαν του Αλ. Τσίπρα. Δεν άλλαξαν στη συντριπτική τους πλειονότητα απόψεις –αρκετοί τις πίστευαν και άλλοι τόσοι τις πλάσαραν απλά για να κατακτήσουν την εξουσία–, αλλά νιώθουν τη γενική δυσαρέσκεια και δεν μπορούν να τις υπερασπισθούν.
Εχουν αποκτήσει παρελθόν που δεν είναι καθόλου ένδοξο κατά την άσκηση της εξουσίας και ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν πια περίπατο στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα γιατί θα υπάρχει αντίλογος. Απόδειξη ότι πρόσφατα το Μαξίμου παρότρυνε τους κυβερνητικούς βουλευτές να βγουν πάλι στο ξέφωτο, για να έλθουν σε επαφή με τους ψηφοφόρους, και ουσιαστικά δεν εισακούστηκε. Κάποιοι μάλιστα ευρωβουλευτές γίνονται ολοένα και πιο επικριτικοί, «φορώντας» εκ των υστέρων και με καθυστέρηση ένα σοβαροφανές προσωπείο, αντίθετο με τις αρχικές επιλογές τους που τους έφεραν στο Ευρωκοινοβούλιο.
Η επισήμανση ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε τόσο συχνά τους «ιεραπόστολους» του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης δεν σημαίνει νοσταλγία. Και αν υποτεθεί ότι οι ίδιοι επιζητούν τη λήθη, δεν σημαίνει ότι αξίζουν την πολιτική συγχώρεση. Κάθε άλλο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έπειτα από τόσα χρόνια κρίσης και παρακμής, οι πολίτες έχουν κουραστεί, ιδιαίτερα με τα καμώματα της σημερινής κυβέρνησης, και θα ήταν εξαιρετικά απογοητευτικό αν επικρατήσει το «όλοι ίδιοι είναι» για την πολιτική τάξη. Πρώτον, γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΑΝΕΛ πήρε την εξουσία στη βάση ότι δεν είναι ίδιοι, αλλά διαφέρουν από τους προηγούμενους, δεύτερον, γιατί αποδείχθηκαν χειρότεροι. Αν μάλιστα σταχυολογηθούν πολλά από αυτά που είπαν, κατήγγειλαν και υποσχέθηκαν κατά καιρούς (όχι μόνον ο Αλ. Τσίπρας, αλλά και οι υπόλοιποι) οι εξαφανισμένες σήμερα συριζαϊκές «φωνές», η αναφορά στη «χώρα του Σώρρα» παίρνει ερμηνευτικές διαστάσεις. Αρα, αποκτά και υπόσταση. Ιδιαίτερα αν αποδειχθεί στο μέλλον ότι υπήρξε μαζική μετακίνηση απογοητευμένων οπαδών των ΣΥΡΑΝΕΛ στην… κίνηση Σώρρα. Στην Ελλάδα μας όλα είναι πιθανά!
