Παρά την αντιπάθεια την οποία δεν κρύβει για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ο Πάνος Καμμένος συντονίζεται θαυμάσια μαζί του. Μήπως έχουν ένα κοινό όνειρο; Φοβάμαι πως έχουν και το λένε Grexit.
Την περασμένη εβδομάδα, ο Σόιμπλε «τακτοποίησε» το θέμα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, με τη δήλωση ότι χωρίς αυτό δεν μπορεί να περάσει νέα συμφωνία δανειοδότησης της Ελλάδας από τη γερμανική Βουλή. Πού εσήμαινε τι; Στάση πληρωμών, χρεοκοπία και, αναπόφευκτα, Grexit. Χθες, ο Ελληνας υπουργός Αμύνης, με αφορμή άλλα γεγονότα, εξέπεμψε στο ίδιο μήκος κύματος.
Δήλωσε, κατ’ αρχάς, υποστηρικτής του Τραμπ «από το πρώτο λεπτό». Στο πρόσωπό του, είπε, βλέπει «τον σταυροφόρο, που θα βάλει τέλος στον όλεθρο της παγκοσμιοποίησης». Εξήρε, εξάλλου, το γεγονός ότι «συνεργάτες του είναι ελληνικής καταγωγής Ελληνοαμερικανοί (σ.σ.: δηλαδή, «Ελληνόψυχοι»…) και ορθόδοξοι χριστιανοί», για να καταλήξει με την εκτίμησή του ότι «πραγματικοί μας σύμμαχοι είναι οι Αμερικανοί […] και όχι οι Γερμανοί που μας αντιμετωπίζουν ως τοκογλύφοι».
Και οι δύο πολιτικοί αναφέρονται, υπαινικτικά, στο Grexit. Ο Γερμανός λέει: Προσέξτε, γιατί υπάρχει η έξοδος. Ο Ελληνας υπουργός απαντά από την πλευρά του ως εξής: Γιατί όχι; Θα μας βοηθήσουν οι Αμερικανοί. Δίνει, μάλιστα, ένα χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό στην καταστροφή – για την οποία, παρεμπιπτόντως, προειδοποίησε χθες και ο Ντράγκι, μέσω απάντησής του σε Ιταλούς ευρωβουλευτές. Ο Καμμένος, επομένως, δεν συμπληρώνει μόνο τον Σόιμπλε, επικροτεί και υπερθεματίζει.
Ας μη μας παρασύρει, όμως, η αυθόρμητη, η φυσική ελαφρότητα της προσωπικότητας του υπουργού· την έμμεση απάντηση στον Σόιμπλε δεν την έδωσε επειδή απλώς άναψε, υπερθερμάνθηκε και ξέσπασε. Με τον δικό του τρόπο και από τη δική του πλευρά, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ συμβάλλει στην επικίνδυνη διαπραγματευτική τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Τακτική, η οποία εμφανώς πλέον οδηγεί τη διαπραγμάτευση στα όριά της («brinkmanship», που θα έλεγε ο Σκουρλέτης…). Ενδεχομένως μάλιστα, αν χάσουμε και την προθεσμία του Φεβρουαρίου, η τακτική αυτή να οδηγεί σε μια επανάληψη του 2015. Πάμε, λοιπόν, ξανά να απειλήσουμε την Ευρώπη με την αυτοκτονία μας, υπό συνθήκες πολύ δυσμενέστερες αυτήν τη φορά, και λόγω των γερμανικών εκλογών και λόγω της απροκάλυπτης επιθετικότητας του Τραμπ προς την Ευρώπη.
Επιπόλαια και επικίνδυνη στάση, οπωσδήποτε· ταιριάζει όμως με την πολιτική παιδεία και τη λογική τους. Ως επί το πλείστον, οι αγωνιστές του εθνικολαϊκισμού που μας κυβερνούν δεν έχουν κοπιάσει για τίποτε στη ζωή τους – ακόμη και το χαρτί, που πιστοποιεί ότι έτυχαν πανεπιστημιακής μορφώσεως, το έλαβαν χάρη στο «δημοκρατικό πέντε». Η πολιτική κουλτούρα τους δεν βασίζεται στην εμπειρία της δουλειάς, αλλά στο παιχνίδι και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται: το κόλπο, το στρατήγημα, την μπλόφα, την πονηριά κ.λπ. (Δεν είναι τυχαίο –το πιστεύω– ότι το χαρτοπαίγνιο και ειδικά σε άθλιους και μίζερους χώρους, με ατμόσφαιρα «Μοιραίων», ήταν η αγαπημένη διασκέδαση των αριστερών της γενιάς μου…)
Υπό το πρίσμα αυτό, νομίζω ότι πρέπει να ερμηνεύσουμε την εκλογική ετοιμότητα που ζήτησε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας από το κόμμα του. Συνηθίσαμε τον κίνδυνο –είναι αλήθεια– και δεν τον νιώθουμε πια. Ας μη μας ξεγελά όμως η συνήθεια· αυτή η κυβέρνηση μεγιστοποιεί τους κινδύνους μιας ούτως ή άλλως άκρως επικίνδυνης εποχής. Τείνουμε να ξεχνάμε αυτήν τη δυσάρεστη πραγματικότητα και είναι φυσικό, γιατί η ανθρώπινη αντοχή έχει τα όριά της. Ομως, δεν μας υποσχέθηκε κανείς ότι η ζωή θα είναι μόνο ευκολίες, σε έναν κόσμο εσαεί σταθερό, με δεδομένο το επίπεδο ζωής της αρεσκείας μας – μόνοι μας το αποφασίσαμε αυτό και ερήμην της πραγματικότητας. Το ευμετάβλητο της πραγματικότητας είναι αυτό ακριβώς που αρνούμαστε να δεχθούμε, όπως δείχνουν τόσα χρόνια άκαρπων θυσιών· και, αν εν τέλει βρεθούμε εκτός, θα οφείλεται σε αυτή την αδυναμία μας.
Μόνη της
Αναμενόμενο ήταν ότι η πρόεδρος του Αρείου Πάγου θα επέμενε στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει την παράταση της θητείας της και για τα επόμενα τρία χρόνια. Εχει ήδη εκτεθεί ανεπανόρθωτα και –για να το θέσω με την κομψότητα που αρμόζει στην παρουσία της– έχει βραχεί μέχρι το κόκαλο ώστε να μην τη νοιάζει η μπόρα. Επιμένει, λοιπόν, στην παραβίαση του Συντάγματος. Κακώς, πάντως, η εξέλιξη περιγράφεται από μερίδα του Τύπου ως «εμφύλιος στη Δικαιοσύνη». (Ας όψεται η κεκτημένη ταχύτητα με την οποία χρησιμοποιούμε τις λέξεις, χωρίς να στεκόμαστε μια στιγμή να σκεφθούμε τι σημαίνουν…) Ποιος εμφύλιος; Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε υπολογίσιμες δυνάμεις από τη δική της πλευρά, ενώ το μόνο που έχει με το μέρος της η πρόεδρος είναι η ένωση την οποία η ίδια ίδρυσε επί τούτω. Αν θέλουμε, συνεπώς, να είμαστε ακριβείς, η Β. Θάνου δίνει μόνη της μια μάχη εναντίον όλων. Τελείως μόνη, δεν θα το έλεγα· έχει και την υποβλητική κόμμωσή της, που φαίνεται ότι ασκεί μια υπνωτιστική επίδραση σε ορισμένους…
Αν αληθεύει
Οτι αιτία του χθεσινού θανάτου ενός μετανάστη στη Μόρια της Λέσβου ήταν οι αναθυμιάσεις από τη σόμπα, τότε το θλιβερό γεγονός πρέπει να θεωρηθεί ως η έναρξη των επετειακών εκδηλώσεων για τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…