Η Ελλάδα έχει δεχτεί τη μεγαλύτερη βοήθεια που δόθηκε ποτέ σε κράτος-μέλος των διεθνών οργανισμών βοηθείας, όπως είναι το ΔΝΤ, και βεβαίως σε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βοήθεια όχι μόνο χρηματοδοτική. Αλλωστε, πολλοί σπεύδουν να απαξιώσουν τα δάνεια: «Σε τελευταία ανάλυση, τα ευρωπαϊκά κράτη μάς δανείζουν για να πληρωθούν οι τράπεζές τους», αναγνωρίζοντας, τουλάχιστον, ότι το χρέος είναι πραγματικό και με κάποιον τρόπο έπρεπε να πληρωθεί.
Δόθηκε επίσης βοήθεια τεχνική. Πολλές δεκάδες στελέχη, της Κομισιόν, του Ταμείου, της Κεντρικής Τράπεζας, του ΟΟΣΑ, του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, της Τράπεζας Επενδύσεων και πολλών άλλων διακρατικών οργανισμών, αλλά και ακόμη περισσότεροι (και καλύτερα αμειβόμενοι) από μεγάλους οίκους επενδύσεων και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών βοήθησαν τη χώρα και τους οικονομικούς της φορείς, για παράδειγμα τις τράπεζες, με τρόπο, μέσα και ένταση που δεν είχε συμβεί ούτε αμέσως μετά τον Πόλεμο, τηρουμένων των αναλογιών, πάντοτε. Κοντά σε αυτούς, ένα σπουδαίο πλήθος καθηγητών, ερευνητών, δημοσιογράφων και αναλυτών μελέτησε και βοήθησε στην κατανόηση της συμφοράς που μας βρήκε και της ανικανότητας της διεθνούς κοινότητας, αλλά κυρίως ημών των ιδίων, να βγούμε από τη βαθιά τρύπα της κρίσης.
Γιατί, λοιπόν, να πιστέψουμε ότι τώρα, με αυτή την κυβέρνηση, αυτούς τους υπουργούς, αυτά τα στελέχη των κομμάτων που έχουν πάρει το κράτος στα χέρια τους, αυτή την κατάσταση της δημόσιας διοίκησης και σε αυτό το εθνικό πολιτικό περιβάλλον, θα κατορθώσουμε όσα δεν καταφέραμε επί επτά συναπτά έτη;
Πριν αναζητήσετε τα όποια επιχειρήματα, απαντήστε σε τρεις ερωτήσεις. Πρώτη: Τι θα κάνατε αν αύριο το πρωί κυβέρνηση και Τράπεζα Ελλάδος καταργήσουν πλήρως τα capital controls; Δεύτερη: Αν κυβέρνηση και τράπεζες ανακοίνωναν ότι θα χαρίσουν το μισό χρέος όλων των ιδιωτών μέχρι τις 10.000 ευρώ, θα εξυπηρετούσατε πλήρως και χωρίς άλλες ρυθμίσεις ή καθυστερήσεις ό,τι ενδεχομένως ξεπερνά αυτό το ποσό; Και τρίτη: Αν θεσπιστεί υποχρεωτική πάγια συμμετοχή στο κόστος λειτουργίας της δημόσιας παιδείας και υγείας, σε όσους δεν είναι φτωχοί, αλλά με παράλληλη μείωση των κλιμακίων φόρου εισοδήματος κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες, θα δεχόσασταν να πληρώσετε;
Το πόσο απαραίτητη είναι η συμφωνία επί της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος διάσωσης (όταν θα έπρεπε να βρισκόμαστε στην έκτη!) είναι αυτονόητο και εύκολα όποιος προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήσεις σαν τις παραπάνω το καταλαβαίνει. Πέραν οιασδήποτε άλλης, ιδεολογικής και κομματικής επιφύλαξης, η ζημιά που παθαίνουν οι άνθρωποι και οι επιχειρήσεις κάθε μέρα που καθυστερεί η συμφωνία είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερη και του πλέον δυσάρεστου μέτρου που συζητείται στον ορίζοντα του 2019 και εντεύθεν. Είναι πολύ εύκολο, ακόμη και για ανθρώπους εμποτισμένους από τον δογματισμό του αριστερού διανοουμενισμού (βλέπε Τσακαλώτος) ή του οπορτουνισμού στην πάση θυσία διατήρηση της κρατικής εξουσίας (βλέπε Τσίπρας) να καταλάβουν ότι αυτό που τελικά θα εκτιμήσουν οι ψηφοφόροι είναι η προοπτική εξόδου απ’ αυτήν την ελληνοκεντρική κρίση και η αυτόματη επαναφορά μιας κάποιας ομαλοποίησης και προοπτικής στην οικονομική μας ζωή.
Εξάλλου, ο ίδιος ο πρωθυπουργός μόνο να κερδίσει έχει από την επιτάχυνση της συμφωνίας. Κάτι ακόμη στο θέμα του χρέους θα το πάρει. Μια αναμόρφωση της κλίμακας φόρου χρειάζεται. Η εξισορρόπηση της απάτης που έστησε με το συνταξιοδοτικό ο κ. Κατρούγκαλος είναι απαραίτητη. Και σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι για πολύ αργότερα.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να πείσει τους δικούς του κι ύστερα όλους εμάς ότι οι εκλογές δεν είναι μεταξύ των εναλλακτικών κινήσεων που συζητεί. Ούτε την άνοιξη ούτε το φθινόπωρο. Αν, παρά ταύτα, δεν είναι αυτή η επιλογή του σταθερή και σίγουρη, καλύτερα να τις επιχειρήσει αμέσως.
Σε τελευταία ανάλυση, αν υπάρχει μια πραγματικά πολιτική «διαπραγμάτευση» είναι αυτή που γίνεται εδώ, στην Αθήνα και όχι με τους ξένους. Ο πολιτικός λαβύρινθος των οποίων γίνεται συνεχώς δυσκολότερος για να πιστέψουμε ότι δεν έχουν ήδη χάσει την όποια υπομονή τούς είχε απομείνει με την ελληνική ιδιαιτερότητα.
