Πίσω από τη φαινομενικά αθώα μικρή φράση «κάνε μου μήνυση», που είπε πριν από λίγες ημέρες στην Ολομέλεια της Βουλής υπουργός, όταν πολιτικός του αντίπαλος δήλωσε βαθύτατα θιγμένος (έκανε λόγο για «συκοφαντική δυσφήμησή του» από περιεχόμενο κάποιων υπουργικών δηλώσεων), ξεδιπλώνεται όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια το πολλαπλών «ασπίδων» σύστημα που έχει από ετών στηθεί προκειμένου να προφυλάξει τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη από την έκθεσή τους ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Πρόκειται για την υπόθεση Π. Πολλάκη εναντίον Αδ. Γεωργιάδη, που έχει ως επίκεντρο τον ισχυρισμό του υπουργού, από του βήματος της Ολομέλειας, πως ο εκ των αντιπροέδρων της Ν.Δ. από κοινού με τη σύζυγό του, με ειδικά σημειώματα («ραβασάκια»), έκαναν ρουσφέτια. Το ξεχωριστό στοιχείο εν προκειμένω είναι ότι κυβερνητικό στέλεχος στράφηκε και κατά πολίτη, μη πολιτικού προσώπου, γεγονός το οποίο προσδίδει άλλες διαστάσεις από εκείνες που θα αφορούσαν μια αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αντιπάλων. Πώς ένας πολίτης μπορεί να αμυνθεί έναντι κυβερνητικού στελέχους, αν θεωρήσει ότι γίνεται στόχος συκοφαντίας. Η εξέλιξη της υπόθεσης καταδεικνύει πως μάλλον δεν μπορεί.
«Κατ’ αρχάς, κύριε υπουργέ…», άρχισε να λέει διαμαρτυρόμενος ο Αδ. Γεωργιάδης.
«Κάνε μου μήνυση», τον διέκοψε αμέσως ο Π. Πολλάκης.
«…Θα φέρεις τώρα εδώ τα ραβασάκια…», συνέχισε ο Αδ. Γεωργιάδης.
«Κάνε μου μήνυση», τον ξαναδιέκοψε ο Π. Πολλάκης.
«Κύριε Πολλάκη, θα φέρετε τώρα στη Βουλή τα ραβασάκια τα δικά μου και της γυναίκας μου. Εάν δεν τα φέρετε, εγώ θα κάνω μήνυση και εσείς θα αιτηθείτε να αρθεί η ασυλία σας για να τα φέρετε στο δικαστήριο», επέμεινε ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. (ως γνωστόν, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας ως βουλευτής έχει ασυλία, για την άρση της οποίας απαιτείται απόφαση της Ολομέλειας). Το επεισόδιο εκείνο έληξε χωρίς ο Π. Πολλάκης να παρουσιάσει τα επίμαχα «ραβασάκια». Η συνέχεια ήταν αποκαλυπτική: ο Αδ. Γεωργιάδης και η σύζυγός του κατέθεσαν μήνυση. Οπως ήταν αναμενόμενο, λόγω της παραμέτρου της «ασυλίας», ο εισαγγελικός λειτουργός στέλνει την υπόθεση στη Βουλή προκειμένου να ληφθεί απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό.
Σε συνεδρίαση της Επιτροπής Δεοντολογίας για το θέμα, ο αναπληρωτής υπουργός προσέρχεται και δηλώνει ρητά ότι δεν δέχεται να αρθεί η ασυλία του. Σαν να μην έφθανε αυτό, τα μέλη της επιτροπής κατά πλειοψηφία (με διαφωνία της Ν.Δ.) κρίνουν ότι επειδή ο Π. Πολλάκης είναι υπουργός, πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι με τη βουλευτική του ιδιότητα, αλλά με τα προβλεπόμενα από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, και έτσι «κλείνει» την υπόθεση ως προς τον τομέα ευθύνης της συγκεκριμένης κοινοβουλευτικής επιτροπής.
Αυτό από τη μια πλευρά προκαλεί (πολιτικών σκοπιμοτήτων) σχόλια πως δήθεν απορρίφθηκε η μήνυση Γεωργιάδη. Και από την άλλη πλευρά καλλιεργεί γενικευμένη σύγχυση για το τι θα πρέπει να επακολουθήσει. Αλλοι λένε πως ήταν λάθος η μήνυση έτσι όπως κατατέθηκε (για άρση βουλευτικής ασυλίας) και συνεπώς ότι θα έπρεπε να επανακατατεθεί, με βάση αυτή τη φορά τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ουκ ολίγοι βουλευτές παρουσιάζουν είτε διαφορετικές εκδοχές είτε άγνοια για το τι πρέπει να συμβεί τελικά.
Η πραγματικότητα που αγνοούν άπαντες είναι, σύμφωνα με την εκδοχή των αρμόδιων υπηρεσιών, ότι η προαναφερθείσα εκτίμηση της (πλειοψηφίας της) επιτροπής απλώς θα πρέπει να διαβιβαστεί ως αίτημα προς την Ολομέλεια για ενεργοποίηση της διαδικασίας, στο τέλος της οποίας θα κριθεί εάν η εθνική αντιπροσωπεία συναινεί στη δίωξη του κυβερνητικού στελέχους. Ο λαβύρινθος που ανοίγεται από το σημείο αυτό έχει και «Μινώταυρο», ο οποίος στο κάθε βήμα περιβάλλει τον εκάστοτε κυβερνητικό αξιωματούχο με την ασπίδα στήριξής του από την κυβερνητική πλειοψηφία. Συνοπτικά τα στάδια είναι:
1. Για την άσκηση δίωξης πρέπει να κατατεθεί αίτημα υπογεγραμμένο από τουλάχιστον 30 βουλευτές.
2. Το αίτημα εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη με σκοπό να ληφθεί απόφαση αν θα πρέπει να ανατεθεί σε τριμελές γνωμοδοτικό συμβούλιο (εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και δύο εισαγγελείς Εφετών) ο έλεγχος των στοιχείων της κατηγορίας.
3. Εάν, βάσει και της γνωμοδότησης, η Βουλή αποφασίσει προκαταρκτική εξέταση, ορίζεται για τη διεξαγωγή της 12μελής επιτροπή. Για τη λήψη απόφασης απαιτείται η απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών – δηλαδή 151 ψήφοι, αλλιώς απορρίπτεται.
4. Οταν η επιτροπή καταλήξει σε πόρισμα, η Βουλή θα κληθεί να ψηφίσει επ’ αυτού. «Η απόφαση λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών» (άρθρο 157).
Θετική απόφαση συνεπάγεται τότε τη συγκρότηση Ειδικού Δικαστηρίου. Εννοείται ότι η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά χρονοβόρα.
Συμπέρασμα γενικό: αν υπουργός «κατά την τέλεση των καθηκόντων του» υποπέσει σε αδίκημα εις βάρος πολίτη, ο πολίτης στην καλύτερη περίπτωση μοιάζει απίθανο να βρει το δίκιο του. Συμπέρασμα ειδικό: το κυβερνητικό στέλεχος του «κάνε μου μήνυση» επέλεξε τελικώς μια μακρά και βαρύγδουπη διαδικασία, με την προσδοκία προφανώς ότι δεν θα δρομολογηθεί ποτέ για μια τέτοια υπόθεση.
